Έπειτα από τη διαδικτυακή επιτυχία του ημερολογίου του, ο Μπάμπης την ψώνισε τελείως και μας ζήτησε λεφτά για πνευματικά δικαιώματα. Τελικά συμφώνησε να συνεχίσει, μόνο όμως έπειτα από σκληρές διαπραγματεύσεις: τον απειλήσαμε ότι θα του κόψουμε την καλημέρα και θα χρησιμοποιεί το κινητό μόνο για επικοινωνία με τον Χαρδαλιά. Πάντως, όσοι αντιγράφετε και μετά τα λέτε για δικά σας, σκατοφασαίοι, να έχετε υπ’ όψη ότι το έργο του Μπάμπη προστατεύεται από άδεια creative commons, όπως άλλωστε συμβαίνει και με τη διανοητική παραγωγή της κυρίας Τζούντιθ Μπάτλερ.
Αγαπημένο μου ημερολόγιο
Τι να ‘ναι αυτός ο «αντιφά»; (Πάλι 30 Οκτωβρίου 2020)
Όσο η ελεεινή φυλλάδα επιδεικνύει αυτό που εξαρχής ήταν, τόσο κάποιου είδους διανοητική αναφυλαξία με ωθεί να διαβάζω μόνο την πρώτη και την τελευταία σελίδα. Το κακό είναι ότι στην τελευταία σελίδα κατοικοεδρεύει ο κύριος Θεοδωρόπουλος. Μπορεί να φταίει ο μακρόχρονος εγκλεισμός υπό φουκωικό ψυχίατρο, αλλά ο πειρασμός να γράψω επιστολή γίνεται όλο και ισχυρότερος. Ας τη ρίξω εδώ μπας και μου φύγει η καούρα:
Κύριε Διευθυντά,
Η ανάγκη ανακλήσεως της απολύσεως του κυρίου Κασιμάτη, γίνεται, νομίζω, όλο και πιο αισθητή. Διότι ποία γραφίδα θα απομείνει να εκπροσωπεί εμάς τους ρατσιστές στους χαλεπούς καιρούς του κινήματος «μι του»; Ο άνθρωπος στον οποίο για κάποιο λόγο έχετε παραδώσει την τελευταία σελίδα, δεν είναι παρά χυδαίο κακέκτυπο του κυρίου Κασιμάτη, άνθρωπος απλώς δυσάρεστος, δίχως ψυχή, δίχως έμπνευση. Αδυνατεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και, εδώ που τα λέμε, με τόση λογοκλοπή, αν είχε λίγη τσίπα, θα έπρεπε να δίνει στον κύριο Κασιμάτη τον μισό μισθό του, ειδικά τώρα που ο κύριος Κασιμάτης έχει βγει ταμείο. Σας παρακαλώ να τον απολύσετε άμεσα, ειδάλλως θα βρεθώ εις την δυσάρεστον θέσιν να διακόψω την συνδρομή μου στην εφημερίδα σας, έπειτα από σαράντα συναπτά έτη.
Φωκίων Βροντερός,
ταξίαρχος εν αποστρατεία».
Καθόλου καλύτερα δε νιώθω. Άσε που, όσο κι αν προσπαθώ, αυτό το πράμα αρνείται πεισματικά να μοιάσει με επιστολή ταξίαρχου εν αποστρατεία. Τέλος πάντων· όλοι έχουμε τα όριά μας. Σήμερα τουλάχιστον, στο τούνελ της τελευταίας σελίδας, αμυδρά διακρίνεται φως. Για δες κάτι πράματα:
«Ο αντιφά διδάσκει ιστορία»! Να ένας τίτλος που προαναγγέλει βρίσιμο, για να μην πω κατευθείαν ρουφιανιά.[1] Κι όμως, διαβάζοντας το εκλεκτό stuff που φτυαρίζεται από κάτω, ανακαλύπτω ότι, τελικά, «ο αντιφά» δεν συμμετέχει πουθενά αλλού εκτός από τον τίτλο.
Συλλογισμός πρόχειρος: ο άνθρωπος ψάχνει τίτλο για να βρίσει τους αριστερούς και αυθορμήτως του ερχόμαστε στο μυαλό… εμείς! Δηλαδή εμείς του τη σπάμε πολύ περισσότερο από όσο μας τη σπάει αυτός – απόδειξη ότι εμείς ποτέ μα ποτέ δεν θα κάναμε αυτόν τον άνθρωπο τίτλο.[2] Ο συλλογισμός είναι οπωσδήποτε παρηγορητικός. Η επιστολή προς τη φυλλάδα αναβάλλεται επ’ αόριστον.
Συλλογισμός επεξεργασμένος: Οι υπάλληλοι της φυλλάδας κυνηγάνε τα «φέικ νιουζ» με το ντουφέκι. Συστηματικά ανακαλύπτουν, αναπαράγουν και λοιδωρούν ράντομ ανώνυμους από το διαδίκτυο που (υποτίθεται ότι) πιστεύουν ότι «τα δίκτυα φάιβ τζι μεταδίδουν τον ιό». Την ίδια στιγμή, υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων στην Αθήνα που τιγκάρει τους τοίχους με αφίσες του τύπου «μάσκα να βάλουν τα αφεντικά και οι ρουφιάνοι τους» – υπογραφή αντιφά. Οι υπάλληλοι της φυλλάδας έχουν υπ’ όψη τους αυτούνους τους «αντιφά», τόσο πολύ, που, καμιά φορά, όταν ψάχνουν τίτλο για καμιά μπούρδα, αυθορμήτως τούς έρχεται στο μυαλό η καταραμένη λέξη. Κι όμως, δεν μας βρίζουν! Δεν μας λοιδωρούν! Δεν μας αναφέρουν!
Θα μπορούσαμε από όλα αυτά να συμπεράνουμε το τετριμμένο και αυτάρεσκο: δεν είμαστε το κατάλληλο υλικό για φέικ νιουζ. Θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε το πιο προσγειωμένο: είμαστε τόσο μικροί που ο πιο σίγουρος δρόμος είναι να μας αγνοούν μη τυχόν και μεγαλώσουμε – ως τότε οι σχετικές αρμοδιότητες έχουν ανατεθεί στους αριστερούς κομματικούς υπάλληλους του διαδικτύου. Θα μπορούσαμε τέλος να συμπεράνουμε και το πιο περίπλοκο, γουστόζικο και σε τελική ανάλυση προφανές: οι υπάλληλοι παρακολουθούν και αναπαράγουν όλα τα περιθωριακά «φέικ νιουζ» του κόσμου, αλλά αποσιωπούν την παράξενη περίπτωσή μας. Άρα, η τόσο διαδεδομένη καταγγελτική φιλολογία περί «φέικ νιουζ», δεν καταστρώνεται με οδηγό την αυθόρμητη τσαντίλα του γριποτρελαμένου δημοσιογράφου. Αντιθέτως, πρόκειται για φιλολογία προσεκτικά σχεδιασμένη· δεν είναι «αναπαραγωγή» – είναι παραγωγή με τα ούλα της! Οι κοινωνικά υπεύθυνοι δημοσιολογούντες, ενώ παριστάνουν ότι «ανακαλύπτουν» και «καταγγέλουν» τα «φέικ νιουζ», στην πράξη διαδίδουν συνειδητά τα «φέικ νιουζ», πολύ αποτελεσματικότερα από ό,τι θα μπορούσαν να τα διαδώσουν οι αρχικοί τους εμπνευστές, αν υποθέσουμε ότι υπήρξαν ποτέ τέτοιοι «εμπνευστές» που να μην είναι κράτος εξαρχής. Οπότε: οι πραγματικοί παραγωγοί των «φέικ νιουζ», δεν είναι άλλοι από τους φαινομενικά αγανακτισμένους, κοινωνικά υπεύθυνους δημοσιογράφους και λοιπούς δημοσιολογούντες ρουφιάνους της ωραίας μας χώρας!
Τελικό συμπέρασμα: όπως κάθε παραγωγή, έτσι και η ρουφιανοπαραγωγή των «φέικ νιουζ», έρχεται εις πέρας με συγκεκριμένο κρατικό σχέδιο. Το οποίο σχέδιο, προς το παρόν, δεν μας περιλαμβάνει.
Μπρρρ… Τώρα είναι που δεν θα τη στείλω την επιστολή!
Στο επόμενο: Ο Μεγάλος Ασθενής. Ο Μπάμπης ανησυχεί για την τύχη της Ευρωπαϊκής Ένωσης – λες και τον ρώτησε κανένας…
[1] Τάκης Θεοδωρόπουλος, «Ο Αντιφά Διδάσκει Ιστορία», Καθημερινή, 30/10/2020.
[2] Δύσκολο να το επαληθεύσω από εδώ που είμαι, πιστεύω όμως ότι το 99% των «αντιφά» αγνοεί ακόμη και την ύπαρξη του κυρίου Τάκη.