Η τουριστική βιομηχανία είναι απ’ τα βαριά χαρτιά του ελληνικού καπιταλισμού. Το ελληνικό κράτος υποστηρίζει με κάθε διαθέσιμο τρόπο (φορολογικό, νομοθετικό, οικονομικό) τα μικρά και τα μεγάλα αφεντικά του τουρισμού. Στο εσωτερικό μέτωπο, ιδέες όπως ο «κοινωνικός τουρισμός» και οι «πενταήμερες» εκδρομές λειτουργούσαν ως αντλίες μεταφοράς χρήματος στους κατά τόπους βαρόνους του τουρισμού.
Αλλά, ο τουρισμός είναι πρώτα και κύρια εξαγωγική βιομηχανία. Δηλαδή ποταμοί ευρωπαϊκού, ασιατικού και αμερικανικού χρήματος πληρώνουν ήλιο και θάλασσα made in Greece. Για να κατορθώνει αυτό το προϊόν να είναι ανταγωνιστικό, έναντι του αντίστοιχου ιταλικού, τουρκικού, ισπανικού κλπ, είναι το χαϊδεμένο παιδί των ελληνικών οικονομικών πολιτικών. Ο σταθερά μειωμένος ΦΠΑ κι η ανύπαρκτη εργατική νομοθεσία που ισχύει στις hot τουριστικές ζώνες είναι το πιο τρανό παράδειγμα της προστασίας που προσφέρει το ελληνικό κράτος στα αφεντικά του τουρισμού.
Υπ’ αυτήν την έννοια, το περίφημο «θαύμα της επίπεδης καμπύλης», τα ελάχιστα δηλαδή κρούσματα «κορωνοϊού» σε σχέση με κείνα που πουλούσαν τα υπόλοιπα κράτη, αποτελεί κρατική πολιτική τόνωσης του τουρισμού. Το ελληνικό κράτος πουλάει «ασφάλεια από τον ιό» προσπαθώντας να σώσει ό,τι σώζεται από την σχεδόν διαλυμένη φετινή τουριστική σεζόν. Κι όπως συμβαίνει με όλους τους σκλάβους που βρίσκονται πίσω από κάθε θαύμα, έτσι και τώρα, κανείς δεν ασχολείται με τους δεκάδες χιλιάδες εργάτες που θα μείνουν άνεργοι ή που θα είναι αναγκασμένοι να δουλέψουν με μισθούς και συνθήκες «κορωνοϊού»…
Για το Υπουργείο Οικονομικών, ο τουρισμός είναι τρόπος στήριξης του ντόπιου κεφαλαίου. Για το Υπουργείο Εμπορίου, εργαλείο εμπορικού πολέμου. Για το Υπουργείο Εργασίας, πόλεμος ενάντια στην εργατική τάξη. Για το Υπουργείο Εξωτερικών, η πίσω όψη του διακρατικού ανταγωνισμού. Για όλα τα ντόπια αφεντικά μαζί ο τουρισμός είναι ταυτόχρονα μάχη ενάντια στο προλεταριάτο και μάχη για μια καλύτερη θέση στον παγκόσμιο καταμερισμό ισχύος.
Στην προηγούμενη φάση της καπιταλιστικής κρίσης, το ελληνικό κράτος προστάτευσε τον τουρισμό μέσα από το αριστεροδεξιό «όχι» του «δημοψηφίσματος». Στην τρέχουσα φάση της καπιταλιστικής κρίσης, το ελληνικό κράτος κάνει πολιτική με ιούς και νυχτερίδες από την Κίνα.
Ο στόχος παραμένει ο ίδιος: τα αφεντικά του τουρισμού πρέπει να σωθούν πάση θυσία (δική μας).
Ποτέ άλλοτε η κατάθλιψη δεν ήταν τόσο ταιριαστή με το ελληνικό καλοκαίρι…