Την περίοδο της καραντίνας το κράτος επιχείρησε με κάθε μέσο που είχε να μας κλείσει σπίτι. Με κωδικό όνομα «φονικός ιός» αυτήν την φορά, έβγαλε όσο πιο πολλούς μπάτσους μπορούσε έξω και ενεργοποίησε κάθε μηχανισμό που διέθετε για να μας εκτοπίσει από τον δημόσιο χώρο. Μας φόρεσε μάσκα για να μας πειθαρχεί και για να αναγνωρίζει ακόμα πιο εύκολα τους ρουφιάνους του εκεί έξω, που δεν την έβγαζαν ούτε στον ύπνο. Μας είπε ότι είναι αντικοινωνικό να βρίσκουμε η μία την άλλη. Με πρόσχημα την προστασία της ανθρώπινης ζωής μάς κέρασε ένα σωρό νέες πειθαρχήσεις με μπόλικη βία και σχέδιο.
Οι πιστοί ακόλουθοι του κρατικού μηχανισμού, έκατσαν φρόνιμα μέσα στα σπίτια τους. Αντίθετα, εμείς και άλλοι τόσοι σαν και εμάς σε αυτήν την πόλη δεν κάτσαμε σπίτι. Παρά την πλύση εγκεφάλου που προσπάθησαν να μας κάνουν, δεν το πέτυχαν αυτό. Και δεν το κατάφεραν γιατί δεν την παλεύαμε να κάτσουμε σπίτι, αλλά και γιατί δεν γουστάραμε. Από ένστικτο και μόνο, ξέρουμε πως τίποτα που μας λέει το κράτος να κάνουμε δεν είναι για το καλό μας. Βγαίναμε λοιπόν στις καβάτζες, τα λέγαμε, γνωρίζαμε και άλλους σαν κι εμάς. Προσπαθήσαμε να κρατήσουμε τα μυαλά μας στην θέση τους και να καταλάβουμε γιατί σκατά μας συμβαίνουν όλα αυτά. Προσπαθήσαμε να πούμε ότι όταν το κράτος και τα αφεντικά μας μιλάνε για υγεία, εμείς πρέπει να καταλαβαίνουμε καπιταλιστική κρίση και όταν μας λένε για ανθρώπινη ζωή εμείς πρέπει να βλέπουμε ταξικό πόλεμο.
Η εργατική τάξη και οι τρόποι που έχει για να την παλεύει είναι ένα μόνιμο ζήτημα προς διαχείριση για το κράτος και τα αφεντικά. Σε καιρούς κρίσης αυτή η διαχείριση γίνεται ακόμα πιο επιτακτική και ακόμα πιο βίαιη. Ο δημόσιος χώρος αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι αυτής της διαχείρισης γιατί είναι ένα ζωτικό πεδίο στο οποίο βρίσκεται και αναπαράγεται η εργατική τάξη ανέκαθεν στις γειτονιές. Το ποιος θα κυριαρχήσει και θα επιβληθεί σε αυτόν είναι ένα στοίχημα. Οι κρατικοί μηχανισμοί που ενεργοποιούνται για αυτήν την επιβολή μπορεί να έχουν πολλά πρόσωπα, εξίσου επικίνδυνα και εχθρικά και είναι όλα τους σχέδια δημόσιας τάξης.
Για να γίνουμε λίγο πιο σαφείς. Το διακύβευμα είναι ένα και είναι το εξής: καθαρές γειτονιές που θα κυριαρχεί ο μικροαστισμός, η τάξη και η ασφάλεια. Όμως κάτι πρέπει να γίνει και με όλους εμάς που δεν χωράμε σε αυτό το μοτίβο. Το πρώτο είναι να επέμβει η αστυνομία ώστε να επιβάλει αυτήν την τάξη με την βία, να διαχειριστεί τον πάτο και να τον συμμορφώσει στο δημόσιο χώρο. Οι ψακτικές από τους μπάτσους και οι εξακριβώσεις είναι ένα τέτοιο εργαλείο που θέλει να μας κάνει σαφές ποια είναι η θέση μας εκεί έξω. Αυτό θα λέγαμε και από την εμπειρία μας ότι είναι το προφανές. Ωστόσο η βία αυτή δεν περιλαμβάνει μόνο την ένοπλη ισχύ του κράτους, δηλαδή την αστυνομία ή τον στρατό. Στην πιο εκλεπτυσμένη μορφή της, αν μπορούμε να το πούμε έτσι, περιλαμβάνει ένα σύνολο μηχανισμών που δουλεύουν με την έμπρακτη συμμετοχή των φίλων του κράτους, οι οποίοι συστρατεύονται με τα κρατικά σχέδια και αναλαμβάνουν ενεργό ρόλο για την κυριαρχία στο δημόσιο χώρο. Τέτοιοι είναι οι μικροαστοί που ζητάνε καθαρούς τοίχους στις γειτονιές, μας λένε στο λεωφορείο να βάλουμε την μάσκα, μας βαφτίζουν εγκληματίες. Είναι οι μαγαζάτορες που έχουν βγάλει τραπέζια στις πλατείες μας για να μην μπορούμε να αράξουμε και βάζουν την μουσική τους πιο δυνατά από το ηχείο μας. Όλους αυτούς τους ρουφιάνους μέσα στις γειτονιές, λοιπόν, κάποιος πρέπει να τους οργανώσει για να δουλεύουν αποτελεσματικά. Αυτήν την δουλειά την αναλαμβάνουν οι δήμοι. Οι δημοτικές αρχές ψάχνουν να πάρουν με το μέρους τους όλον αυτόν τον συρφετό από μαγαζάτορες, ιδιοκτήτες, ευυπόληπτους πολίτες και πάει λέγοντας και ύστερα να πολώσουν την κατάσταση στις γειτονιές ώστε το σχέδιο να μας αφανίσουν από τον δημόσιο χώρο να δουλεύει ακατάπαυστα χωρίς καν να είναι πάντα απαραίτητη η επέμβαση της αστυνομίας. Ε, λοιπόν, όπως ήδη είπαμε, αυτός ο μη ένστολος αλλά εξίσου μπάτσικος συρφετός, στην διάρκεια της καραντίνας, είχε εξαφανιστεί, γιατί όσοι αγαπούν το κράτος τους, είχαν κλειδαμπαρωθεί στο σπίτι! Κι όμως, από τότε που το κράτος είπε χαλάρωση, εμφανίστηκαν ξανά.
Με έναν τέτοιο μηχανισμό ήρθαμε αντιμέτωποι στις 18 Ιουνίου όταν ως Antifa North πήγαμε στο πάρκο ΦΟΤ στο Χαλάνδρι με σκοπό να κάνουμε μια ανοικτή εκδήλωση με μια προβολή και συζήτηση. Ένα αποτρόπαιο θέαμα εκτυλισσόταν μπροστά στα μάτια μας.
Όλοι λίγο πολύ ξέραμε για την ύπαρξη του περιβόητου φεστιβάλ της ρεματιάς που διοργανώνει κάθε καλοκαίρι ο Δήμος. Αυτό το φεστιβάλ περιλαμβάνει ένα σωρό εκδηλώσεις, από συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, χορούς, πανηγύρια, εκδηλώσεις με «κοινωνικά ευαίσθητο» περιεχόμενο (γιατί έχουμε και αριστερό δήμο μην το ξεχνάμε). Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, εκδηλώσεις που απευθύνονται και προσελκύουν την πολύ συγκεκριμένη φιγούρα του φιλήσυχου δημότη του Χαλανδρίου και των γύρω περιοχών, με καλλιτεχνικές ανησυχίες, φιλάνθρωπα αισθήματα για κοινωνικά ζητήματα και υψηλό αίσθημα ρουφιανιάς. Αυτό όμως που δεν ξέραμε και ανακαλύψαμε φέτος με ατυχή τρόπο είναι ότι αυτές οι εκδηλώσεις αντί να περιοριστούν αποκλειστικά και μόνο στο θέατρο της ρεματιάς, θα απλωθούν και στις πλατείες των γειτονιών μας. Και αυτό αποτελεί κομβικό σημείο για τα σχέδια που μας θέλουν εκτός του δημόσιου χώρου. Όλοι αυτοί που για δυο χρόνια κάτσανε σπίτι ενώ εκεί έξω κυκλοφορούσαμε μόνο εμείς και οι μπάτσοι, είναι αυτοί που ξαφνικά ξεκίνησαν ξανά να διεκδικούν τις πλατείες μας και να κάνουν την δουλειά της αστυνομίας με τις πλάτες του δήμου.
Όταν λοιπόν εμείς φτάσαμε στο σημείο που θα κάναμε την εκδήλωση την προγραμματισμένη ώρα που είχαμε πει, αντικρίσαμε μια πλατεία γεμάτη από παιδάκια και μικροαστούς γονείς να έχουν κατακλύσει τις κερκίδες και να περιμένουν να παρακολουθήσουν την παράσταση από κουκλοθέατρο που είχε οργανώσει ο δήμος. Πόσο εχθρικό θα μπορούσε να είναι ένα κουκλοθέατρο; Tι να προσάψουμε στα υποκείμενα αυτά που πλαισιώνουν τέτοιες εκδηλώσεις αλλά και στον δήμο που νοιάζεται για την δωρεάν ψυχαγωγία μας; Όπως είπαμε παραπάνω, η παράσταση κουκλοθέατρου, οι μικροαστοί γονείς, ο αριστερός δήμος Χαλανδρίου και όλα αυτά μαζί πάνω στις πλατείες μας, ανήκουν στο ίδιο κρατικό σχέδιο που θέλει τις γειτονιές μας καθαρές και ήσυχες, εμάς εγκληματίες και στον πάτο, και την παρουσία μας μακριά από τον δημόσιο χώρο.
Εμείς ούτε τους κάναμε την χάρη ούτε πρόκειται στο μέλλον. Μαζευτήκαμε κάμποσοι σύντροφοι και συντρόφισσες από όλη την Αθήνα καθώς και φίλοι και φίλες από τις γειτονιές μας που μοιράζονται αμέτρητα κοινά και γουστάρουν μ’ αυτά που λέμε. Άνθρωποι με τους οποίους έχουμε χτίσει σχέσεις μέσα στις γειτονιές. Κάτσαμε όλοι μαζί στις κερκίδες που αράζαμε όταν δεν μέναμε σπίτι στην καραντίνα, βάλαμε την μουσική μας, και, αφού το κουκλοθέατρο μάς άδειασε την γωνιά, στήσαμε το πανί μας, είδαμε το ντοκιμαντέρ Blokersi που μιλούσε για την κουλτούρα του χιπ χοπ στις γειτονιές της Πολωνίας και συζητήσαμε για τις ομοιότητες με τις δικές μας γειτονιές και κουλτούρες. Μιλήσαμε, επίσης, για την επίθεση που δεχόμαστε από το κράτος και πώς μπορούμε να βρούμε τον τρόπο να την παλεύουμε οργανωμένα απέναντι σε αυτήν, είτε γίνεται με μπάτσους, είτε γίνεται με κουκλοθέατρο. Δεν θα σταματήσουμε να ψάχνουμε τρόπους και αφορμές να βρισκόμαστε εκεί έξω όσους ρουφιάνους και αν ξαμολήσουν και όσους μπάτσους και να βάλουν μπάστακες, όχι γιατί είμαστε τίποτε ήρωες αλλά γιατί δεν μπορούμε να υπάρχουμε αλλιώς. Αυτές οι γειτονιές είναι δικές μας και θα τις υπερασπιστούμε ό,τι και αν έρθει στο μέλλον.
Περισσότερα στο https://antifanorth.net