Άμα δε δεις το βίντεο, τότε πάει να πει δεν συνέβη! Και αντιστρόφως: Άμα δεις το βίντεο, τότε πάει να πει συνέβη! Αυτά είναι τα αξιώματα του διαδικτύου, οπότε, αφού αποφασίσαμε να εκσυγχρονιστούμε, υποτασσόμαστε: αυτά είναι τα βίντεο από τις δύο ταυτόχρονες διαδηλώσεις στόμα με στόμα που διοργάνωσε η συνέλευση autonome antifa το Σάββατο 9 Μαΐου.
Αφού λοιπόν υπάρχει βίντεο, πάει να πει ότι οι διαδηλώσεις έγιναν! Έγιναν ταυτόχρονα, σε δύο πλατείες από αυτές όπου εν τω μεταξύ εξελισσόταν, εεε… η τελευταία μεγάλη εξέγερση του ελληνικού λαού. Με την ευκαιρία λοιπόν, να πούμε και την αμαρτία μας. Βρίσκουμε πως οι πλατείες όπου διεξάγονται, εεε… οι (αντι)κορονοϊκές τελετές (καλά το λέμε;), έχουν σημαντικές ομοιότητες με τις πλατείες των αγανακτισμένων: πλήθος μαζεμένο – αύρα σημαντικών γεγονότων πλανιέται στον άερα – το πράγμα διαθέτει «σημαντικές πολιτικές συνδηλώσεις» – και οπωσδήποτε «εδώ κάτι σημαντικό συμβαίνει». Αλλά το τι ακριβώς είναι αυτό που συμβαίνει, αφήνεται στην ατομική ερμηνεία του καθενός.
Ακριβώς όπως και σε κάτι ξεχασμένες τώρα πια «σιωπηλές διαδηλώσεις των μπλόγκερς για τα καμένα δάση», οι παρευρισκόμενοι στις πλατείες αρνούνται πεισματικά να μιλήσουν. Όχι γιατί κρατάνε μούτρα, αλλά γιατί απλά έχουν εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια διαμόρφωσης και έκφρασης συλλογικής γνώμης. Πράγματι, είναι παραπάνω από βέβαιο ότι αν προσπαθήσουν να μιλήσουν, θα πλακωθούν αναμεταξύ τους.[1]
Τα αποτελέσματα είναι – ως συνήθως – απόκοσμα. Και μαζί κάπως αστεία. Οι «κοινωνικά υπεύθυνοι» συνυπάρχουν με τους «δε μείναμε σπίτι». Γριποζόμπι με μάσκες σέρνονται δίπλα από πιτσιρικάδες που έχουν κάνει τη μάσκα σφεντόνα και την πετάνε ο ένας στη μούρη του άλλου. Στελέχη έχουν βγάλει smartphones και ψάχνουν online να βρουν οδηγίες για το πώς ακριβώς δουλεύει το παγκάκι. Παραδίπλα, κυκλοφορούν άνθρωποι που από μέσα τους σκέφτονται ότι μπορεί να έρθει η ώρα που θα αναγκαστούν να κοιμηθούν στο παγκάκι. Τα παιδιά κουβαλιούνται ως υποκατάστατο των ανύπαρκτων φίλων. Το ύφος «ναι μωρέ, τόσα χρόνια, κάθε Μάη αυτά κάναμε» είναι υποκατάστατο των ψυχοφαρμάκων.
Όλα ετούτα εξελίσσονται σιωπηλά, γιατί η αναδυόμενη «ενότητα», δεν είναι αποκλειστικά γεωγραφική. Διαθέτει επίσης μια σημαντική πολιτική προκείμενη, δηλαδή την εκούσια λήθη. Είναι μια ενότητα που στηρίζεται σε όσα σπρώχνονται κάτω από το χαλί – οπότε είναι ακριβώς αυτό που λέμε «εθνική» – και γι’ αυτό γελοία. Αν ετούτες οι πλατείες της λήθης είχαν σημαία θα ήταν η ελληνική σημαία. Μόνο που αντί για σταυρό θα είχε στρουθοκάμηλο.
Με αυτή την έννοια βρίσκουμε πως οι διαδηλώσεις μας ήταν επιτυχημένες. Παραπάνω από επιτυχημένες: έκαναν αυτό ακριβώς για το οποίο σχεδιάστηκαν οι διαδηλώσεις στόμα με στόμα, δηλαδή άσκησαν βία στο επίπεδο των νοημάτων, σε μια στιγμή που η βία στο επίπεδο των νοημάτων είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεται. Εξηγούμε: Η ερώτηση «τι σκατά μας έκαναν τους τελευταίους δύο μήνες και τι σκατά θα μας κάνουν τους επόμενους δύο μήνες» πλανιέται στις πλατείες αναπάντητη και ανείπωτη. Ότι αυτή η ερώτηση δεν πρέπει επ ουδενί λόγω να τίθεται, είναι το μοναδικό καταστατικό ετούτης της άβολης συνύπαρξης. Οι διαδηλώσεις που εμφανίζονται στις πλατείες της λήθης σε στυλ φαντομά, βάζουν το απαγορευμένο ερώτημα με το ζόρι, ακόμη και αν κανείς μα κανείς δεν θέλει να τεθεί, και εξαφανίζονται. Δίνουν και μια απάντηση, αλλά αυτό είναι δευτερεύον. Το πρωτεύον είναι η αμηχανία της στρουθοκάμηλου που πιάστηκε στα πράσα.
Δεν είναι τυχαίο που, σε όποια πλατεία εμφανίστηκαν τέτοιες διαδηλώσεις, αμέσως απέκτησαν ουρά. Είναι πολλοί αυτοί που ποθούν μια συλλογική γνώμη και ταυτόχρονα αρνούνται πεισματικά να αναγνωρίσουν ότι συλλογική γνώμη δίχως συλλογική πράξη και δίχως συλλογικό κόπο, απλά δεν γίνεται. Λαχταρούν κάποιου είδους συνεννόηση, αλλά δεν ξέρουν τι είναι αυτό και πώς διάολο γίνεται. Οπότε πεισματικά στιβάζουν τα κορμιά τους στον ίδιο χώρο, όπως έκαναν παλιά στα κλαμπ. Μπερδεύουν τη συνεννόηση με τη συνύπαρξη. Κι έπειτα παραξενεύονται που το ζητούμενο, για μία ακόμη φορά, δεν επετεύχθη.
Υποπτευόμαστε πως κάποια στιγμή, υπό την πίεση του υλικού κόσμου, αυτό θα αλλάξει. Ως τότε, ας κρατήσουμε και αυτό: οι διαδηλώσεις που γίνονται ταυτόχρονα σε διαφορετικά μέρη λέγοντας το ίδιο ακριβώς πράγμα, αποδεικνύουν περίτρανα αυτό που ξεχάσαμε έπειτα από τα προηγούμενα κατορθώματα της εθνικοσοσιαλιστικής αριστεράς «των πλατειών».
Είναι άλλο πράγμα η συνεννόηση και άλλο πράγμα η συνύπαρξη αδέρφια.
Είναι άλλο πράγμα η συνέλευση κι άλλο πράγμα η πλατεία.
[1] Η «σιωπηλή διαμαρτυρία των Ελλήνων bloggers για τα καμμένα δάση» έλαβε χώρα τον Σεπτέμβριο του 2007 και είχαμε παραστεί αυτοπροσώπως για λόγους κοινωνικής έρευνας, όπως άλλωστε κάναμε και στις πλατείες των αγανακτισμένων πέντε χρόνια αργότερα. Η ανταπόκριση που προέκυψε είχε τον γαμάτο τιτλο «Ο εθνικός κορμός έφαγε media και έχεσε bloggers», Αυτο/, #16, 10/2007. Επειδή όμως το περιοδικό Αυτο/ δεν παίζει στο δίκτυο (μην τα ρωτάτε), κοιτάξτε εδώ, όπου η ανταπόκριση επαναδημοσιεύεται ως sidebar. «Φασισμός και αντιφασισμός σήμερα: Έλα αγάπη μου να κάνουμε ένα μέτωπο ακόμα», Antifa #34, 12/2012. Εδώ: http://www.antifascripta.net/LinkClick.aspx?fileticket=qdc0gOztXPo%3d&tabid=199
