Εν όψει του επερχόμενου τεύχους Οκτωβρίου, διοργανώνουμε μεγάλο διαγωνισμό!
Διαβάστε το κείμενο που ακολουθεί. Το έχει γράψει ο μεγάλος μας λογοτέχνης Παύλος Νιρβάνας, και δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Εστία», στις 24 Μαρτίου του 1933. Το χρησιμοποιούμε ως πηγή για ένα κείμενο με προσωρινό τίτλο «Σύμβολα, Κράτος, Μεταμφιέσεις», που προορίζεται για το τεύχος Οκτωβρίου.
Λοιπόν:
Παύλος Νιρβάνας, «Η χειραψία», Εστία, 24 Μαρτίου 1933
Εάν ο φασισμός κατορθώση να καταργήση την χειραψίαν –σύμφωνα με την τελευταίαν σχετικήν εγκύκλιον του Φασιστικού κόμματος- πρέπει να ευλογήσωμεν τον Φασισμόν. Θα απαλλάξη την ανθρωπότητα από μίαν πληγήν και από μίαν ανοησίαν. Διότι τι σημασίαν έχει, σας παρακαλώ, αυτό το χέρι, που σας προτείνεται, στα καλά καθούμενα, και εννοεί να σφίξη το δικό σας; Είνε χαιρετισμός; Αλλά υπάρχουν τόσα άλλα είδη χαιρετισμού, που ούτε με μικρόβια σας εφοδιάζουν, ούτε εις επικοινωνίαν με τον ξένον ιδρώτα σας βάζουν. Μία κίνησις του χεριού, ένα νεύμα της κεφαλής, ένα χαμόγελο, ένας καλός λόγος, αναλόγως των προσώπων και των περιστάσεων, είνε αξιόλογοι χαιρετισμοί, που μπορούν ν’ αντικαταστήσουν λαμπρά την χειραψίαν. Αλλά ο άλλος επιμένει να σας σφίξη και το χέρι. Και υπάρχουν άνθρωποι, που σας προτείνουν το χέρι τους ως να σας προσφέρουν κανένα πολύτιμον δώρον.
Εις την Ελλάδα οι άνθρωποι διδάσκονται την χειραψίαν εξ απαλών ονύχων.
-Δώσε το χεράκι σου, παιδί μου, στον μπάρμπα.
Αλλά γιατί να δώση το τρυφερό του χεράκι ένα πλάσμα αγνότατον, που θα έπρεπε να είνε «μη μου άπτου», στον μπάρμπα, που, το ολιγώτερον κακόν, μπορεί να πάσχη από ακράτειαν των ούρων; Η στοιχειώδης πρόνοια για την υγείαν ενός παιδιού θα ήτο να το συμβουλεύη κανείς αντιθέτως:
– Μη δίνεις το χεράκι, παιδί μου.
Διότι είνε η εσχάτη ανακολουθία να εμποδίζη κανείς ένα παιδάκι να πιάνη χώματα ή άλλα αντικείμενα θεωρούμενα ακάθαρτα και κατόπιν να του επιβάλλη να ψαύση το πλέον ύποπτον αντικείμενον, που είνε, ης ημέρες μας ιδίως, ένα χέρι. Χέρι, που εκτός των ιδιαιτέρων του αμαρτιών, έχει ψηλαφήσει, από την στιγμήν που επλύθηκε –και αν επλύθηκε- δέκα ή είκοσι άλλα χέρια, που ο Θεός ξέρει τι περιπέτειες επέρασαν και αυτά. Και όμως, η αθλία αυτή και επικίνδυνη συνήθεια διδάσκεται ως το πρώτον κεφάλαιον της καλής ανατροφής.
Αλλά ήθελα και να γνωρίζω τι ευχαρίστησιν αποτελεί το να σφίγγη κανείς ξένα χέρια; Η επαφή των επιδερμίδων είνε πράξις τρυφερότητος –ο Σαφμόρ έδινε μ’ αυτήν τον ορισμόν του έρωτος- που έπρεπε να επιφυλάσσεται εις εξαιρετικάς περιστάσεις και σχέσεις μεταξύ ατόμων . Και υπάρχουν χειραψίες, που είνε, πράγματι, χαρά της ζωής και που κανένας φασισμός δεν θα μπορέση να τις καταργήση. Αλλά να πιάνη κανείς όλα τα βρωμόχερα του κόσμου, στα καλά καθούμενα, δεν βλέπω τι είδους καθήκοντος μπορεί να είνε; Μεταξύ πολιτισμένων ανθρώπων, θα έπρεπε να έχη καταργηθή προ πολλού, όπως κατηργήθη το τρίψιμο μύτης με μύτη, που, οπωσδήποτε, ήτο πολύ καθαρώτερον είδος χαρετισμού.
Ευτυχώς ο Γεν. Γραμματεύς του Φασιστικού Κόμματος κηρύττει από την Ρώμην, την πρώτην επίσημον εκστρατείαν κατά της χειραψίας. Του «σφίγγω το χέρι» εγκαρδίως. Επί τέλους, είνε η μόνη χειραψία, που δεν υπάρχει λόγος να καταργηθή. Όταν μας «σφίγγη το χέρι» κανείς, δια μέσου ορέων και θαλασσών, μπορεί αν το σφίγγη όσο θέλει. Μπορεί και να μας «ασπασθή» ακόμη χίλιες φορές. Τα ταχυδρομικά είνε εις βάρος του.
Και τώρα που το διαβάσατε, ο διαγωνισμός!
Δηλαδή,
απαντήστε στις ερωτήσεις που προβληματίζουν και εμάς:
i. Ήταν ο Μουσολίνι μαλάκας σαν τον Τράμπ και τον Μπολσονάρο;
ii. Τελικά με τι αντικαταστάθηκαν οι χειραψίες;
iii. Γιατί ο μεγάλος μας λογοτέχνης Παύλος Νιρβάνας τοποθετείται κατ’ αυτόν τον τρόπο;
iv. Τα σύμβολα και οι μεταμφιέσεις παίζουν κάποιο ρόλο στη ζωή, ή μπα;
v. Τι γνώμη θα είχαν για το ζήτημα οι Έλληνες κοινωνικά υπεύθυνοι γριπομάχοι, αν βέβαια το είχαν υπ’ όψη;
vi. Γράψτε «χειραψία κατάργηση» στη μπάρα της γνώσης και πείτε τι καταλάβατε.
Στείλτε μας τις απαντήσεις στη διεύθυνση antifascripta@yahoo.com (όχι φουμπού γιατί ο αρμόδιος έχει πήξει), και όποιος τα καταφέρει καλύτερα θα λάβει δώρο ένα αντίτυπο του κακόφημου και εξαντλημένου τεύχους Ιουλίου 2020, πράγμα που σημαίνει ότι, όταν μας δικάσουν, θα γίνει πλούσιος.
Επιβοηθητικά, παραθέτουμε και μια όμορφη φωτό από το οπισθόφυλλο του ίδιου φύλλου της εφημερίδας «Εστία»:
