Τι καλά που περνάμε εδώ στα Δυτικά αδέρφια! Με πρώτο υπεύθυνο τον καλό μας Δήμαρχο, που μάς έχει πάντα στο νου του. Κοιτάξτε, ας πούμε, πώς μας προστατεύει από τα γκραφίτι! Μαζεύει τα ωραία μας λεφτά, από τα δημοτικά τέλη που πληρώνουμε υποχρεωτικά, όποτε πληρώνουμε και τη ΔΕΗ. Και με αυτά τα λεφτά, πληρώνει εγκεκριμένους καλλιτέχνες για να κάνουν τα δικά τους γκραφίτι μέσα στην κακόφημη μάπα μας! Εδώ ας πούμε, ο καλλιτέχνης είχε στη διάθεσή του τον τεράστιο τοίχο μιας εργατικής πολυκατοικίας απέναντι από το Δημαρχείο, σκαλωσιές του δήμου, και αστυνομική προστασία, ώστε να μας πει τι έχει στο μυαλό του: ότι η «τεχνολογία» πρέπει να είναι σε ισορροπία με την «παιδεία» κι έτσι το Bluetooth θα βάλει το ρομπότ να παίξει σκάκι και τελικά θα φτάσουμε στον Άρη. Αλήθεια! Αυτό είναι το μήνυμα του έργου, κοιτάξτε προσεκτικά και θα το δείτε.
Ως πιστοποιημένη antifa ομάδα της περιοχής, θα θέλαμε να σημειώσουμε ότι πρόκειται για κατασπατάληση των υποχρεωτικών εισφορών μας στον δημοτικό κορβανά. Γιατί:
α. Αυτού του είδους οι «ιδέες» δεν χρειάζονται επιπλέον πληρωμή ή αστυνομική προστασία για να εκφραστούν. Εκφράζονται κάθε χρόνο τζάμπα (και πάλι υποχρεωτικά) από χιλιάδες μαθητές και μαθήτριες, κατά την εξέταση του πανελληνίου μαθήματος της «Έκθεσης Ιδεών».
Και κυρίως γιατί
β. Εκατοντάδες, πολύ καλύτεροι καλλιτέχνες, εκφράζονται τζάμπα κάτω από τις εργατικές, την ώρα μάλιστα που τους κυνηγάνε οι μπάτσοι.
Για του λόγου το αληθές:
Ορίστε: εδώ κάποιοι από τους πραγματικούς καλλιτέχνες της γειτονιάς επιδεικνύουν τα διάφορα στάδια στα οποία βρίσκεται η εξοικείωσή τους με την τέχνη, όχι ως «αναζήτηση του ωραίου», αλλά ως παράνομη εργατική παρέμβαση στο κοινωνικό εργοστάσιο. Πρώτα βρίσκουμε κάποιον που ασκείται στην αλφαβήτα του γκραφίτι (γιατί το Μουνί/πούτσα/πίπα με ασημί σπρέι είναι προφανώς το γκραφιτάδικο ανάλογο του «Λόλα να ένα μήλο»). Ακολουθεί σταδιακή συνειδητοποίηση: «Το βάρος της γοητείας έπεφτε πάντα στην παράβαση» – αυτή είναι μια αλήθεια που ουδέποτε γράφεται στην έκθεση ιδεών γιατί παίρνεις κουλούρι, αλλά καλό θα ήταν να την ήξερε ο επίσημος δημοτικός γκραφιτάς – θα του εξηγούσε για ποιο λόγο όσο τοίχο και να γεμίσει με μαλακίες, πάλι σκληρή ξενέρα θα γεμίζει την ψυχούλα του. Το σύνολο ολοκληρώνεται με την αφισάρα που κολλήσαμε εμείς με θέμα τα αδέρφια σε αυτοάμυνα που δείρανε τον φασίστα σταθμάρχη και μετά όλοι οι πιστοποιημένοι καλλιτέχνες της χώρας κάνανε τον κούνελο. Πρόκεται για παρέμβαση που αντιμετωπίστηκε πολύ θετικότερα από ό,τι το πληρωμένο γκραφίτι περί τεχνολογίας και παιδείας, γιατί είχε πολύ μεγαλύτερη σχέση με την πραγματικότητα.
Βέβαια το πλεονέκτημα αυτού του είδους των παρεμβάσεων είναι ότι δεν ζητούν την άδεια κανενός. Αντιθέτως:
Εδώ ο τύπος με τον μαρκαδόρο και τα χάλια γράμματα, δοκιμάζει να φτιάξει πρόβατο και καταλήγει σε κάποιου είδους σπηλαιογραφία. Τουλάχιστον όμως αποδεικνύει ότι ακούει τους σωστούς ραπάδες και ότι έχει ανακαλύψει την αξία του μαρκαδόρου εν μέσω καραντίνας, επιδεικνύοντας σαφή αντίληψη της σχέσης μέσων και σκοπών. Το πρόβατο πιθανόν να βελτιωθεί δια της επαναλήψεως.
Ή όχι. Τουλάχιστον αυτός ο τύπος δουλεύει και δικές του ρίμες, δεν αντιγράφει μόνο τον 2310, ε!
Εδώ ένας άλλος αδελφός έχει χρησιμοποιήσει ό,τι απέμεινε από την πρόσοψη της εργατικής πολυκατοικίας για να μας δείξει πόσο ωραία έχει μάθει να κάνει τ’ αστέρια και πώς να χρησιμοποιούμε το συνδυασμό μαύρο μπλε, έλα μωρή Ατρομητάρα! Στα αριστερά, ο γραφικός χαρακτήρας του φέροντος τον μαρκαδόρο έχει αρχίσει να βελτιώνεται.
Ενώ εδώ, στον ποδηλατόδρομο των Αγίων Αναργύρων, το συμβολικό, ανώνυμο, γενικής χρήσης ανθρωπάκι έχει αποκτήσει προσωπικότητα μέσω της προσθήκης επιλεγμένων εργαλείων.
Αυτές οι παρεμβάσεις δίνουν ζωή και χρώμα στη γειτονιά. Ας πούμε εδώ: Μωβ, δυο τόνοι πράσινου, μαύρο και κίτρινο! Έχετε δει καλύτερο συνδυασμό χρωμάτων; Συνέβη χάρη στον τελευταίο φασίστα του Περιστερίου που αποφάσισε να βγει για να πατήσει φεμινιστικό σύνθημα, αλλά πακετώθηκε εντός δύο ημερών.
Ενώ εδώ ο ανώνυμος καλλιτέχνης προσπαθεί να θυμηθεί πώς ήταν το δεκάδραχμο με τον Δημόκριτο (κορώνα) και την απεικόνιση του ατόμου (γράμματα).
Βέβαια όλα τούτα δεν αρέσουν σε όλο τον κόσμο. Ας πούμε εδώ, κάποιος έχει σκίσει το 1312 από την αφίσα «στέλνουμε μήνυμα στο 1312». Ποιος άραγες;
Σε κάθε περίπτωση, οι καλλιτέχνες των δυτικών προαστίων συνεχίζουν να εξελίσσουν τη σκέψη και τα μέσα τους, στα σκοτεινά, και πάντως δίχως να χρειάζονται δημοτική επιχορήγηση ή την έγκριση της ελληνικής αστυνομίας. Θα προτείναμε λοιπόν στον Δήμαρχο να μας λάβει υπ’ όψη την επόμενη φορά που θα σκεφτεί πώς να ομορφύνει τον δημόσιο χώρο, και να βρει κάτι καλύτερο να κάνει με τα λεφτά μας απ’ το να πληρώνει κρατικούς γκραφιτάδες.
Ας πούμε: μαρκαδόροι που διανέμονται τζάμπα από το Δημαρχείο και χρησιμοποιούνται άμεσα στην εκκλησία απέναντι! Τι; όχι;
