Οι «Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες». Η «πετρελαιοφόρος Ανατολική Μεσόγειος». Οι «συμμαχίες» με την Αιγυπτιακή στρατιωτική δικτατορία και το κράτος του Ισραήλ. Όλα τούτα υποτίθεται πως είναι καινούρια φρούτα. Εμφανίστηκαν στο δημόσιο λόγο, εμπεδώθηκαν και έγιναν καθομιλουμένη με όλο και μεγαλύτερη ένταση από το 2010.
Αλλά δεν εφευρέθηκαν το 2010. Έχουν πίσω τους μακρόχρονη ιστορία, την ιστορία της στρατηγικής του ελληνικού κράτους για την Ανατολική Μεσόγειο. Αυτή η στρατηγική, σε διάφορες παραλλαγές, εξελίσσεται και αποτυχαίνει αλλεπάλληλα εδώ και τουλάχιστον εξήντα χρόνια.
Ακόμη περισσότερο, αυτό το ολοκαίνουριο ελληνικό λεξιλόγιο προορίζεται για να περιγράψει τη συμμετοχή του ελληνικού κράτους στον παγκόσμιο διακρατικό πόλεμο που ξεκίνησε αμέσως έπειτα από το τέλος του ψυχρού πολέμου και συνεχίζεται έως και σήμερα.
Θα πρέπει να καταλάβουμε την στρατηγική του ελληνικού κράτους, την «εξωτερική πολιτική» των αφεντικών μας. Να αντιληφθούμε την ιστορία της και το παγκόσμιο πλαίσιο εντός του οποίου εξελίσσεται. Τέλος, να φανταστούμε το μέλλον της.
Όλα αυτά όχι για χάρη της «αλήθειας», αλλά γιατί βρισκόμαστε εκεί που βρέθηκαν μυριάδες σαν κι εμάς στο παρελθόν: Γιατί ο πόλεμος των αφεντικών εξελίσσεται παγκόσμια. Γιατί οι ήττες μας, πρόσφατες και αρχαίες, βαραίνουν τα χέρια και τα μυαλά μας. Και γιατί οι επιλογές μας είναι για άλλη μια φορά απλές.
Είτε ενάντια στο ελληνικό κράτος, είτε κρέας για τις καταστροφικές του μηχανές.
Δείτε την μπροσούρα της εκδήλωσης εδώ
