Σε πείσμα αντιπαλοτήτων και διαχωρισμών
Ίδιες φάτσες ίδια ζόρια
όπου περνάει η Θηβών!
Οι αντιπαλότητες στα δυτικά είναι θρυλικές. Οι Αιγαλεώτες δε γουστάρουν τους Περιστεριώτες. Οι Περιστεριώτες δε γουστάρουν τους Κολωνιώτες. Και πάει λέγοντας. Κανείς δε γουστάρει κανέναν.
Κι όμως, όσο η κρίση βαθαίνει, τόσο οι ομοιότητες μεταξύ μας γίνονται πιο φανερές.
Πρώτα στην καραντίνα. Οι ίδιοι μπάτσοι μας κυνηγούσαν. Τρώγαμε τα ίδια πρόστιμα και ψάχναμε τις ίδιες καβάτζες. Ζούσαμε με τα ίδια επιδόματα της πλάκας.
Και μετά, στην κανονικότητα. Οι λογαριασμοί του ρεύματος και του σούπερ μάρκετ καταφτάνουν ίδιοι για όλους. Τα αφεντικά όλων έχουν λυσσάξει. Τι στο διάολο! Ακόμη και η βάση της διατροφής μας (το σουβλάκι πίτα) έχει πάει 2 κι 70!
Οι κοινές μας εμπειρίες δεν είναι τυχαίες. Τα «δυτικά» είναι οι γειτονιές της πολυεθνικής εργατικής τάξης. Έναν αιώνα τώρα, ο Κηφισός γίνεται αντιληπτός ως ταξικό σύνορο μέσα στην τάχα ενιαία πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους.
Γι’ αυτό τα ίδια αστυνομικά σχέδια έχουν καταστρωθεί για όλες τις γειτονιές μας και εφαρμόζονται με κάθε ευκαιρία. Γι’ αυτό το ίδιο μείγμα μαφιόζου, επιχειρηματία και Δημάρχου αποτελεί την «τοπική αυτοδιοίκηση». Γι’ αυτό η ίδια μεσαία τάξη παίζει το ρόλο του ελεγκτή και τοποτηρητή. Γι’ αυτό η ίδια κρατική πολεοδομία κανονίζει να είναι πολύ πιο εύκολο να πάμε στο κέντρο απ’ ό,τι στη διπλανή γειτονιά.
Γι’ αυτό τραβάμε τα ίδια ζόρια όποτε υπάρχουν ζόρια για να τραβήξει κανείς. Είναι τα ίδια ζόρια που φτιάχνουν τα ίδια μούτρα.
Όσο για τις αντιπαλότητες μεταξύ μας;
Όποιος διαιρεί κυβερνάει. Τα αφεντικά το ξέρουν από τότε που υπάρχουν.
Καλά θα κάνουμε να το καταλάβουμε κι εμείς. Το συντομότερο.