Κάτι παλιές ιδέες των αυτόνομων για τον ιό, τον πόλεμο και την αυτοοργάνωση (που καλό θα σας έκανε να τις ξαναθυμηθείτε)

Κακά τα ψέματα. Το οργανωτικό σχήμα που από την έλευση του τρομερού ιού και μετά ακούει στο όνομα Athens Antifa (δηλαδή εμείς), είναι οι μοναδικοί άνθρωποι στην Ελλάδα -για να μην πούμε παγκοσμίως- που τόλμησαν να συνδέσουν τον τρομερό ιό με τον διακρατικό ανταγωνισμό και τον πόλεμο, όχι τώρα, αλλά από τον Μάρτη του 2020.^[1]Μπορείτε να πατήσετε εδώ https://autonomeantifa.gr/den-einai-gripi-einai-emporikos-polem/ κι εδώ https://autonomeantifa.gr/den-einai-profylaxi-apo-ti-gripi-ein/ για … Continue reading
Οπότε είμαστε μάλλον κατάλληλοι για να πούμε και τώρα καμιά μαλακία.

Ιός; Ποιος ιός;

Πολύ καλά λοιπόν, δύο χρόνια ιού πέρασαν επιμορφωτικά και γόνιμα για όλους τους Έλληνες, και ειδικά για εμάς. Αλλά ο Μάρτιος του 2022 ξεκίνησε ως εξής:

Ο τρομερός ιός είχε ξεχαστεί παγκοσμίως μέσα στον Φλεβάρη. Και ξάφνου, ο ίδιος βλοσυρός αλλά καλόψυχος τύπος που μας έσωσε απ’ τον ιό κανονίζοντας να καθόμαστε ήσυχα και να ακούμε τους ειδικούς, εμφανίστηκε για να μας ξαναπεί τι να κάνουμε: Να πάμε με «τη σωστή πλευρά της ιστορίας». Όπως πάντα! Δίπλα του, οι ίδιοι τηλε-ρουφιάνοι που μας έλεγαν να μην ακουμπιόμαστε, τώρα άφριζαν περί «ελεύθερου κόσμου» .

Οπότε σωτηρία της ανθρώπινης ζωής τέρμα. Τώρα μαχόμαστε για λογαριασμό του «ελεύθερου κόσμου» κουβαλώντας όπλα στην Ουκρανία. Και μάλιστα συμμετέχουμε σε μια μάχη που διεξάγεται από… πάντα!

Προφανώς ένα γνωστό ερώτημα προβάλλει ξανά, αμείλικτο όσο και τον Μάρτη του 2020.

Τι σκατά γίνεται;

Μπορεί το ερώτημα να είναι αμείλικτο, τώρα πια όμως είναι εύκολο στην απάντηση, τουλάχιστον για εμάς. Αυτό που γίνεται είναι ένας παγκόσμιος πόλεμος. Ο πόλεμος ξεκίνησε αμέσως μετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου, με την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ το 1991. Ακολούθησαν πολεμικές συγκρούσεις στον Καύκασο (1995-99) στα Βαλκάνια (1999), στο Αφγανιστάν (2001), στο Ιράκ (2003), στη Γεωργία (2008), στη Λιβύη (2011), στη Συρία (2011-2014), στην Ουκρανία (2014). Και πάει λέγοντας. Σε περίπτωση που κάποιος επιμένει να πιστεύει σε «ισλαμιστές τρομοκράτες», «τρελλούς προέδρους», «αναπάντεχα συμβάντα» κλπ κλπ, μπορεί να δοκιμάσει να βάλει τις συγκρούσεις στον χάρτη.

Όπως βλέπετε, βάζοντας όλες τις συγκρούσεις στον χάρτη, το πράγμα αρχίζει να βγάζει νόημα. Οι συγκρούσεις τριάντα ετών εκτείνονται σε μια πλατιά ζώνη του πλανήτη που κυκλώνει το ρωσικό και το κινεζικό κράτος. Είναι μια μεγάλη σύγκρουση μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων του κόσμου, μεταξύ της Κίνας, της Ρωσίας και των ΗΠΑ με επίδικο την πλανητική κυριαρχία. Ο πόλεμος ήδη μετράει εκατομμύρια νεκρούς. Επίσης μετράει επτά διαλυμένα κράτη. Ο πόλεμος ξεσπάει ανά μερικούς μήνες, ξεχνιέται για λίγο και επανέρχεται σε ακόμη μεγαλύτερη κλίμακα. Στον πόλεμο συμμετέχουν τα μικρότερα κράτη του πλανήτη, όπως το ελληνικό, κυνηγώντας τα δικά τους συμφέροντα.^[2]Όλα αυτά με πολύ περισσότερες λεπτομέρειες αναλύονται στο Autonome Antifa, Η Στρατηγική της Ανατολικής Μεσογείου, … Continue reading

Το πιο πρόσφατο επεισόδιο αυτού του παγκόσμιου πολέμου είναι η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Το προηγούμενο επεισόδιο ήταν η έλευση του τρομερού ιού. Τα κράτη χρησιμοποίησαν τον ιό με δύο τρόπους. Από τη μια ο ιός χρησίμευσε ως όπλο στον μεταξύ τους πόλεμο. Τα σύνορα έκλεισαν, τα εμπορεύματα των ανταγωνιστών απαγορεύτηκαν, η οικονομική κρίση εντάθηκε στο εσωτερικό των αντιπάλων με πρώτη τη Ρωσία. Επί δύο χρόνια τα κράτη έλεγαν ότι «προστατεύουν ανθρώπινες ζωές» ενώ μάχονταν αναμεταξύ τους με «οικονομικό» τρόπο.

Την ίδια στιγμή, ο τρομερός ιός χρησίμευε ως εργαλείο εκπαίδευσης, ως επιβολή κοινωνικής πειθαρχίας, ως χτίσιμο εμπόλεμης κοινωνικής συνοχής. Ως προετοιμασία του πληθυσμού για πόλεμο. Η διαδικασία ήταν επιτυχημένη. Αυτό που προέκυψε ήταν κοινωνίες ανθρώπων που δεν ακουμπιούνται και δεν μιλούν αναμεταξύ τους,  κοινωνίες όπου φοβάται κανείς τον διπλανό του αλλά αγαπάει το κράτος του και τους ειδικούς του, κοινωνίες που μεταμφιέζουν έως και τα μικρά παιδιά αποκρύπτοντας τα χαρακτηριστικά του προσώπου, κοινωνίες αστυνομικής επιτήρησης και ηλεκτρονικής παρακολούθησης, κοινωνίες ηλιθίων, ανίκανες για αυτόνομη σκέψη και έτοιμες για «θυσίες και στερήσεις». Αν υπήρξαν ποτέ κοινωνίες έτοιμες για πόλεμο, είναι οι δικές μας.

Ο ακριβέστερος τρόπος για να αντιληφθεί κανείς τον τρομερό ιό είναι ως σύνολο κρατικών συμπεριφορών: σύνολο κανόνων, απαγορεύσεων, ιδεολογιών και τεχνολογιών που διεξήγαγε «οικονομικό πόλεμο» και προετοίμαζε ψυχολογικά, συναισθηματικά και υλικά για τον επόμενο «κανονικό πόλεμο». Σήμερα ο «κανονικός πόλεμος» συνεχίζεται ακριβώς από εκεί που είχε μείνει, με μια ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.

Ρωτάει κανείς τι σκατά γίνεται; Αυτό γίνεται.

Δικαιωθήκαμε; Μπα…

Ο τρομερός ιός εγκαταλείφθηκε παγκοσμίως λίγο πριν την κήρυξη του ουκρανικού πολέμου. Η κρατική προπαγάνδα στράφηκε από τη «σωτηρία της ανθρώπινης ζωής» στην περιγραφή της Ελλάδας ως κράτους που συντάσσεται με «τη σωστή μεριά της ιστορίας». Καραγκιοζιλίκια. Που όμως επαληθεύουν ότι το ελληνικό κράτος γνωρίζει εδώ και χρόνια πως συμμετέχει σε έναν παγκόσμιο πόλεμο. Και επιβεβαιώνουν ότι ο τρομερός ιός δεν ήταν παρά προπέτασμα καπνού και εργαλείο εσωτερικής πολεμικής προετοιμασίας. Από τη δική μας σκοπιά αυτές οι εξελίξεις είναι αναμενόμενες. Επίσης ταιριάζουν εξαιρετικά με τα όσα λέγαμε και κάναμε επί δύο έτη. Οπότε η συγκυρία δύναται να αποδειχθεί παραπλανητική. Να νομίσουμε ότι πρόκειται για κάποιου είδους δικαίωση.

Σκατά δικαίωση βέβαια. Ο ίδιος ο ιός μπορεί να ξαναχρειαστεί. Αλλά τα γεγονότα των δύο τελευταίων ετών ήδη ξεχνιούνται. Και ξεχνιούνται με λύσσα, γιατί η λήθη συμφέρει τους πάντες. Δεν είναι μόνο οι μικροηγέτες πάσης φύσεως που δυο χρόνια πούλησαν κι έχαψαν μπούρδες και παραμύθια. Πολύ περισσότερο είναι το ίδιο το κράτος που αποδεικνύεται ικανό να χειρίζεται τη λήθη με μεγάλη ακρίβεια και αναλόγως εθνικού συμφέροντος.

Οπότε θα βρεθούμε αντιμέτωποι με εκστρατεία λήθης, από ψηλά και χαμηλά εκπορευόμενης. Και φυσικά αυτή η εκστρατεία θα έχει ράμματα για τη γούνα μας, εφόσον ακόμη είμαστε αυτοί που είμαστε, δηλαδή επιμένουμε να θυμόμαστε. Η τελική αισθηση δεν θα είναι αίσθηση δικαίωσης. Θα είναι αίσθηση αποπροσανατολισμού και ασφυξίας· κρίση πανικού όπως αυτή του Μάρτη του 2020 και χειρότερα. Σφίξτε τα δόντια.

Πώς να μη γίνει το κεφάλι μας σκατά;

Οπότε, αφού ξεπεράσουμε τις ψευδαισθήσεις μεγαλείου, θα πρέπει να προσφύγουμε σε παρόμοιες μεθοδολογίες με αυτές που μας έσωσαν τον Μάρτη του 2020. Τα βασικά τα έχουμε πει και εφαρμόσει. Τα σημαντικότερα αφορούν την αυτοοργάνωση και όποιος χρειάζεται να τα ξέρει, τα ξέρει -στους υπόλοιπους ευχόμαστε καλή τύχη. Υπάρχουν και κάτι λίγα που είναι για πιο άμεση εφαρμογή. Αποφύγετε κάθε «συνεχή ροή» πληροφορίας και αποκρίσεων, όπως ο διάολος το λιβάνι. Παρατήστε τα ποστ, τα τουίτς, τα βίντεος, τις αυθόρμητες αναλύσεις διανοούμενων και τα λαιβ φηντς, εκπορεύονται όλα από το υπουργείο εξωτερικών και είναι σχεδιασμένα για να σας κάνουν το κεφάλι σκατά. Αν έχετε κανονίσει το κινητό σας να κάνει πινγκ με οποιοδήποτε αυτόματο τρόπο, απενεργοποιήστε τον. Εγκαταλείψτε άμεσα την αντίληψη που θέλει τις «ιδέες» να είναι τόσο πιο χρήσιμες όσο πιο «καινούριες». Και πάνω απ’ όλα ποτέ μα ποτέ μη συζητάτε «τι είπε (ή έκανε) ο μαλάκας», εγχείρημα που αποδεικνύεται πολύ ευκολότερο όταν απλά δεν έχετε ιδέα τι είπε ή έκανε ο μαλάκας. Κατά τα άλλα, κοιτάξτε να κρατήσετε την επαφή σας με την επικαιρότητα διαβάζοντας εφημερίδα, ή αν δεν έχετε χρόνο, ακούγοντας ραδιόφωνο (το πολύ δύο ώρες την ημέρα). Πάνω απ’ όλα, δείξτε εμπιστοσύνη στις συζητήσεις με συντρόφους και κοιτάξτε τέτοιες συζητήσεις να διεξάγονται όσο το δυνατόν συχνότερα.

Ιστορία

Μιας και συζητάτε με συντρόφους, στραφείτε στην ιστορία. Αυτό που συμβαίνει είναι ένας παγκόσμιος πόλεμος που διεξάγεται εδώ και τριάντα χρόνια μέσα από διαρκείς κορυφώσεις. Οι αυτουργοί αυτού του πολέμου δεσμεύονται και επιμορφώνονται από την ιστορία των ταξικών και διακρατικών πολέμων από καταβολής καπιταλισμού. Οπότε είναι τουλάχιστον αφελές να νομίζει κανείς ότι η ερώτηση «τι γίνεται τώρα» μπορεί να συνεισφέρει έστω και ελάχιστα σε οποιαδήποτε κατανόηση των τεκταινομένων. Σε περίπτωση που δεν έχετε υπ’ όψη τίποτα καλύτερο, σας συνιστούμε την μπροσούρα Η στρατηγική της Ανατολικής Μεσογείου, που ήδη αναφέραμε λίγο παραπάνω. Θα κοιτάξουμε να την κάνουμε περισσότερο προσιτή στο άμεσο μέλλον.

Μνήμη

Η άλλη πηγή διαύγειας που δεν πρέπει να υποτιμάται είναι οι συλλογικές μας μνήμες των τελευταίων χρόνων. Ακριβώς επειδή δεν είχαν καμία σχέση με ιούς, οι κρατικές πρακτικές και οι κοινωνικές μεταβολές των δύο τελευταίων ετών αποτελούν πραγματικό ορυχείο γνώσης. Αν μάλιστα τυχαίνει να τα φάγατε στη μάπα πολλές μαζί, και παραμένετε οργανωμένες (σπάνιο, αλλά συμβαίνει), στο μέλλον θα είστε σε θέση να τα καταλαβαίνετε και να τα θυμάστε με τρόπο μάλλον μοναδικό – όπως είπαμε, όλοι οι άλλοι θα έχουν βαλθεί να τα ξεχνάνε.

Μνήμη 1: Αριστερά

Δώστε ιδιαίτερη βάση σε αυτά που μάθαμε για τις αριστερές οργανώσεις. Σήμερα δεν υπάρχει κανείς ανάμεσά μας που να μη γνωρίζει ότι πρόκειται για κρατικά εξαρτήματα. Το μάθαμε τον Μάρτη του 2020, τότε που οι «οργανώσεις», από τα «μαχητικά συνδικάτα» μέχρι το «φοιτητικό κίνημα», διαλύθηκαν οικειοθελώς μέσα στα καλώδια. Προφανώς διαλύθηκαν οικειοθελώς, γιατί ήταν τόσο κρατικά που υπήρχαν μόνο χάρη στο κράτος, τόσο κρατικά που μπορούν να ανασυσταθούν με άνεση, ακόμη χειρότερα από πριν, μόλις το κράτος το επιλέξει. Οι «αγώνες» που συνδέονται με τη «δράση» αυτών των οργανώσεων, ήταν, είναι και θα είναι ανάλογης ποιότητας, ανάλογης προέλευσης και ανάλογων στόχων. Θυμηθείτε μόνο τον τρόπο με τον οποίο η μαθητική δυσφορία μπροστά στην υποχρεωτική μασκοφορία μετατράπηκε σε «μαθητικό κίνημα» που ζητούσε περισσότερες μάσκες, και ετοιμαστείτε για τα επόμενα.

Μνήμη 2: Αστυνομία

Δώστε επίσης ιδιαίτερη βάση σε αυτά που μάθαμε για την αστυνόμευση. Οι τεχνοπολιτικές του ιού περιμένουν να χρησιμοποιηθούν ξανά μόλις οι περιστάσεις το επιβάλουν. Η απαγόρευση κυκλοφορίας θα επιστρέψει – το τίμημα για τους «παραβάτες» ήταν μικρό, στο μέλλον μπορεί να είναι πολύ μεγαλύτερο. Η νέα σχέση του «καταναλωτή» με τα σούπερ μάρκετ και τη λιανική πώληση είναι έτοιμη να μετατραπεί σε τρόφιμα και καύσιμα με δελτίο. Η λογοκριτική νομοθεσία έχει εγκατασταθεί και περιμένει νέες ερμηνείες από τους καλούς δικαστές. Η ιδέα των πολιτοφυλακών, που αναδύθηκε στιγμιαία κατά την πανδημία, μπορεί εύκολα να προσαρμοστεί σε ακόμη χειρότερες περιστάσεις όπου το «κοινό καλό» θα είναι ό,τι κατεβάσει η κούτρα των μπάτσων, των φασιστών και των πρακτόρων. Οι μεταμφιέσεις, τα ηλεκτρονικά μηχανάκια εξακρίβωσης στοιχείων και η κατηγοριοποίηση του πληθυσμού είναι εργαλεία επιβολής ορθών συμπεριφορών και κοινωνικής μηχανικής που το κράτος δεν θα ξεχάσει ποτέ. Θυμηθείτε τις καβάτζες που ανακαλύψατε «λόγω ιού» και προετοιμαστείτε να βρείτε καινούριες, υπό ακόμη δυσχερέστερους όρους.

Μνήμη 3: Πόλεμος και κοινωνικές τάξεις

Σε κάθε περίπτωση δεν πρέπει να ξεχνάμε την κρυφή αλλά κυριάρχη ταξική φύση όλων των αναγκαίων μέτρων. Για δύο χρόνια το κράτος χρησιμοποιούσε τον τρομερό ιό για να μας προετοιμάσει για πόλεμο. Δεν ήταν ένας πόλεμος όπου «ο λαός» θα πολεμούσε. Ήταν ένας πόλεμος όπου «ο λαός» θα υπέφερε και θα έκανε ό,τι του λένε οι μπάτσοι, δίχως σκέψη και αντίρρηση. Ένας πόλεμος όπου η σωτηρία του καθενός περνούσε από το ξεζούμισμα όποιων έβρισκε κατώτερους, συνεπώς πρόσφορους.

Η αμείλικτη υλική στέρηση, η εξαφάνιση στοιχειωδών ελευθεριών που αποβλέπει σε κάποιο «κοινό καλό», η συγκέντρωση όλων των εξουσιών σε μία αυθαίρετη κρατική εξουσία. Τελικά η ζωή εις βάρος των άλλων – ή ο ήσυχος θάνατος. Αυτό εννοούσαν τα αφεντικά χθες, όταν έλεγαν «πόλεμος με τον αόρατο εχθρό». Αυτό εννοούν σήμερα όταν λένε «θυσίες για τον ελεύθερο κόσμο». Αυτός, και όχι το πεδίο της μάχης, είναι ο βασικός τρόπος με τον οποίο σχεδιάζεται η συμμετοχή της εργατικής τάξης στον πόλεμο.

Τα αφεντικά γνωρίζουν καλά ότι οι λογαριασμοί τους θα δοκιμάσουν την κοινωνική συνοχή στο έπακρο. Και ετοιμάζουν τους τρόπους με τους οποίους, όχι μόνο τα έργα του μέλλοντος θα συσκοτιστούν, αλλά θα αποδώσουν και υλικό όφελος. Την προηγούμενη φορά τα είχαν καταφέρει ιδιαιτέρως καλά.

Το μέλλον

Στο παρελθόν αποδειχθήκαμε ιδιαιτέρως δύσκολοι για την κρατική καταστολή. Αυτή η δυσκολία προέκυπτε από τέσσερις πηγές. (i) Προσέχουμε να μη λέμε πράγματα που δεν μπορούμε να τεκμηριώσουμε. (ii) Αναγνωρίζουμε τη διαφορά μεταξύ «γεγονότων», «εκτιμήσεων» και νοητικών κατηγοριών και ελισσόμαστε στη no man’s land μεταξύ των τριών. (iii και σημαντικότερο) Προσέχουμε αυτό που κάνουμε να αντιστοιχεί σε αυτό που είμαστε. (iv και ακόμη σημαντικότερο) Δεν είμαστε μόνοι μας. Η αναμέτρηση με την αφήγηση του τρομερού ιού άφησε ανεπαίσθητα αλλά σημαντικά κέρδη – με βασικότερο ότι κρατήσαμε τα μυαλά μας στη θέση τους και γίναμε καλύτερες και περισσότερες. Δεν ήταν δεδομένο.

Οπότε, τα γνωστά:
Ψόφο στον αυθορμητισμό. Η αυτονομία δεν είναι η φυσική κατάσταση του ανθρώπου, θέλει κόπο.
Συνείδηση της σοβαρότητας των περιστάσεων.
Θωράκιση από τις μηχανές των αφεντικών.
Συλλογική μνήμη των περασμένων.
Δίψα για μεγάλες αφηγήσεις.
Αναδρομή στις προηγούμενες τεχνογνωσίες μας που περιμένουν να μεταλλαχθούν ξανά.
Αυτά. Τι περιμένατε; Καμιά συνταγή επιτυχίας;