Το επόμενο τεύχος του περιδικού Antifa άργησε λιγάκι, ως συνήθως. Εν τω μεταξύ όμως, το πατοκούμπημα πάει σύννεφο, και μαζί με το πατοκούμπημα φουντώνει η σύγχυση. Στα πλαίσια της μάχης ενάντια στη σύγχυση, αποφασίσαμε να συνοψίσουμε εδώ γνώμες που θα περιλαμβάνονται στο τεύχος #73.[1] Όπως θα δείτε, πρόκειται για τη γνώμη μας για το παρόν και το μέλλον της χώρας, ως έχει λίγο πριν την πρωτοχρονιά του 2021. Απ’ όπου βγαίνει και ο τίτλος «Καζαμίας».[2]
Που λέτε, στον πλανήτη εξελίσσεται η καπιταλιστική κρίση, με ένταση άνευ προηγουμένου. Όλοι βέβαια φροντίζουν να συνοδεύουν κάθε αναφορά της λέξης «κρίση» με τη φράση «λόγω κορονοϊού». Στην πραγματικότητα, η καπιταλιστική κρίση μαίνεται οξυνόμενη από το 2009, ή ακριβέστερα από το 1997 και την κατάρρευση των «τίγρεων της Ασίας».
Αυτή η κρίση οδηγεί στη σταδιακή κατάρρευση της «παγκοσμιοποίησης». Δηλαδή στην εκ νέου ανάδυση της στοιχειώδους μορφής διεθνούς οργάνωσης των αστικών τάξεων, που είναι το έθνος κράτος. Τα έθνη κράτη αναδύονται όπως τους αρμόζει, δηλαδή ένοπλα. Τα κρατικά όπλα είναι στραμμένα εξίσου στο εξωτερικό και το εσωτερικό. Οι διακρατικοί πόλεμοι της Μέσης Ανατολής, που συνεχίζονται από το 2001, είναι το ένα πρακτικό αποτέλεσμα αυτής της ιστορικής διαδικασίας. Οι διαρκώς εντεινόμενοι εμπορικοί πόλεμοι είναι το δεύτερο. Το «πρόβλημα Κίνα» είναι το τρίτο. Η διαρκής υποτίμηση της εργατικής δύναμης είναι το τέταρτο. Και πάει λέγοντας, από τον «κίνδυνο άτακτου Brexit» μέχρι τις «πλατφόρμες», τους μπάτσους στους δρόμους και τις μάσκες στα μούτρα.
Οι «ισλαμιστές τρομοκράτες/παράνομοι μετανάστες», τα «μνημόνια», «οι ιοί», η «περιβαλλοντική κρίση», είναι το ρητορικό περιτύλιγμα που χρησιμεύει ώστε τα θύματα της διαδικασίας να μην καταλαβαίνουν Χριστό. Όλα τους εμφανίζονται ως παγκόσμιες «κρίσεις», γιατί παγκόσμια είναι η καπιταλιστική κρίση. Όλα τους αναγνωρίζονται ομόφωνα ως «προβλήματα» και «αντιμετωπίζονται» με παρόμοιο τρόπο από όλα τα κράτη, γιατί δεν είναι παρά η γλώσσα δημόσιας διαχείρισης του αναμεταξύ τους πολέμου, που είναι ταυτόχρονα και πόλεμος εναντίον της εργατικής τους τάξης. «Τρομοκράτες/μετανάστες», «ιοί», «δημόσιο χρέος» και «περιβάλλον», όλα τους δίνουν βροντερό και παγκόσμιο παρόν, τουλάχιστον από το 1997. Παρουσίαζονται ως ξεχωριστά ζητήματα, ενώ πρόκειται στην πραγματικότητα για ένα ζήτημα: καπιταλιστική κρίση > ανάδυση του έθνους κράτους > διακρατικός και ταξικός πόλεμος.
Η ειδική θέση του ελληνικού κράτους εντός αυτού του παγκόσμιου καταμερισμού της εργασίας που καταρρέει, διαμορφώθηκε μεταπολεμικά, και ειδικά μετά τη δεκαετία του ’70. Ήταν ένας συνδυασμός τουρισμού, επεξεργασίας/μεταφορών πετρελαίου (εφοπλισμού), και αγροτικής παραγωγής. Οι ελληνικές εξαγωγές βασίζονταν σε εμπορεύματα πολυτελείας, όπως ο τουρισμός και το «καλό λάδι», ή/και εμπορεύματα που έρρεαν στις φλέβες της «παγκοσμιοποίησης», όπως η επεξεργασία πετρελαίου και οι θαλάσσιες μεταφορές. Επίσης, αυτή η θέση στον παγκόσμιο καταμερισμό της εργασίας, υποστηριζόταν από μια θέση εντός της κατ’ εξοχήν post-70s διακρατικής εμπορικής συμφωνίας του πλανήτη. Αυτή η συμφωνία είχε στηθεί γύρω από το γερμανικό κράτος, λεγόταν «Ευρωπαϊκή Ένωση», και βασικό της προσόν ήταν ότι παρείχε στους συμμετέχοντες τις ανάλογες «χρηματοδοτήσεις».[3]
Το ελληνικό κράτος και η αστική του τάξη, όπως τα γνωρίσαμε και τα αγαπήσαμε, διαμορφώθηκαν τρυγώντας επί δεκαετίες τα οφέλη της «παγκοσμιοποίησης». Διαμορφώθηκαν με ευρωπαϊκές επιδοτήσεις ανά ρίζα ελιάς, με εξαγωγές λαδιού στην Ιταλία, με ελληνογερμανικές τουριστικές συμφωνίες, με τον αμερικανικό στόλο να φυλάει τα καράβια των Ελλήνων εφοπλιστών, που κουβαλούσαν από πετρέλαιο μέχρι ηρωίνη. Κάθε ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης γίνεται ιδιαιτέρως αισθητό στην Ελλάδα, εξαιτίας της θέσης της εντός του παγκόσμιου καταμερισμού της εργασίας, Είναι γι’ αυτό που το ελληνικό κράτος βρέθηκε στην πρωτοπορία σχεδόν όλων των σχετικών ρητορικών: το ελληνικό κράτος, μέσα σε είκοσι χρόνια, έχει κατορθώσει να συμπεριληφθεί στις παγκόσμιες πρωτεύουσες του «μεταναστευτικού», του «δημόσιου χρέους» και της «καραντίνας». Δεν είναι μικρό κατόρθωμα ετούτο!
Όσο για την «ισλαμική τρομοκρατία», έχουμε κι απ’ αυτό, μόνο που στην περίπτωσή μας πρόκειται για γκοτζάμ κράτος – το τουρκικό κράτος. Αυτή η σχετική πρωτοτυπία εξηγείται αν λάβουμε υπ’ όψη, εκτός από τη θέση του ελληνικού κράτους στον παγκόσμιο καταμερισμό της εργασίας, και τη γεωγραφική του θέση, δηλαδή τη «Μέση Ανατολή». Η «Μέση Ανατολή» διαλύεται με σχέδιο από το 2001. Αυτή η διάλυση έχει μετατραπεί σε μαύρη τρύπα που ρουφάει στην αποσταθεροποίηση όλο και ευρύτερες περιοχές του πλανήτη. Μέσα σε αυτές τις περιοχές βρίσκεται και το απομεινάρι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που ακούει στο όνομα «Τουρκία». Το ελληνικό κράτος, από την ίδρυσή του, είναι ιστορικά προσανατολισμένο προς τη διάλυση της περιοχής του και ειδικά προς τη διάλυση της Τουρκίας. Πρόκεται για ειδίκευση εγγεγραμμένη στη συλλογική μνήμη των ελληνικών αφεντικών.[4] Αναμενόμενα, από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, η διάλυση της Μέσης Ανατολής έγινε αντιληπτή ως ρεαλιστική πρόβλεψη από τους Έλληνες ιθύνοντες των «εξωτερικών». Έκτοτε, η εκμετάλλευσή της ως «ευκαιρία» επιδιώχθηκε και επιδιώκεται με πληθώρα μεθόδων. Η όξυνση των «ελληνοτουρκικών σχέσεων» προέρχεται από τις προσπάθειες του ελληνικού κράτους να εκμεταλλευθεί τη διάλυση της περιοχής εις βάρος του τουρκικού κράτους. Κατ’ αυτό τον τρόπο, το ελληνικό κράτος έχει εξασφαλίσει μια επιπλέον ζηλευτή θέση στη ρητορική της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης: μαζί με το «μεταναστευτικό», το «γριπικό», και το «δημοσιονομικό», το ελληνικό κράτος βρίσκεται στην πρωτοπορία ενός ζητήματος που το ίδιο δημιούργησε: πρόκειται για το «ζήτημα της Ανατολικής Μεσογείου».
Όμως ετούτη εδώ είναι η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση και όλα τα ζητήματα είναι ένα: διακρατικός πόλεμος έξω και ταξικός πόλεμος μέσα. Το ελληνικό κράτος κάνει ό,τι όλοι: προετοιμάζεται για πόλεμο, μαστιγώνει την εργατική τάξη, πασχίζει να διατηρήσει την εσωτερική συνοχή του. Γι’ αυτό έχουμε τιγκάρει στους μπάτσους, στις «τουρκικές προκλήσεις», στις «αμυντικές δαπάνες», στην υποκρισία ως οδηγό καθημερινής συμπεριφοράς, και φυσικά στη σκληρή πειθαρχία που εσχάτως έφτασε έως την υποχρεωτική μεταμφίεση του συνόλου του πληθυσμού.
Δεδομένων όλων αυτών, νομίζουμε ότι οι όψεις του μέλλοντος που αφορούν το εσωτερικό, είναι μάλλον προβλέψιμες. Για παράδειγμα, είναι νομίζουμε δεδομένο ότι στους μήνες που ακολουθούν, το «πρόβλημα δημόσιου χρέους» και η «κατάσταση των τραπεζών» θα αναδυθούν εκ νέου, με ή δίχως τη συνοδεία του «ιού». Είναι επίσης δεδομένο ότι αυτή η ανάδυση του «δημόσιου χρέους» θα αντιμετωπιστεί με συνδυασμό χούντας και εξαθλίωσης. Αναμένουμε δηλαδή κάποια συσπείρωση του πολιτικού συστήματος με όρους «εθνικής σωτηρίας», από αυτές που έχουμε δει και στο παρελθόν, υπό τους κωδικούς «Παπαδήμος» και «Σύριζα/Ανελ». Πιθανόν να πρόκειται για κάτι ακόμη πιο χυδαίο από τη μισοχούντα που βλέπουμε ήδη. Όπως και να ‘χει, στο επίκεντρο της «εθνικής σωτηρίας», θα βρεθεί η «αναδιοργάνωση του παραγωγικού μοντέλου», δηλαδή η πλήρης εξαθλίωση της εργατικής τάξης σε συνδυασμό με την (πιθανότατα ατελέσφορη) αναζήτηση κάποιας εξαγωγικής διεξόδου. Οι πρόσφατοι σπασμοί της αριστεράς, από το ρουφιάνικο αναφανδόν σιγοντάρισμα της επιδημιολογικής ρητορικής, μέχρι την δημιουργική αμφισβήτηση των συγκεκριμένων εφαρμογών της, πρέπει να γίνουν αντιληπτοί ως προσπάθεια των αριστερών να εξασφαλίσουν πως δεν θα μείνουν έξω από την επόμενη χούντα. Κι εμείς, από τη μεριά μας, νομίζουμε ότι η αριστερά δεν θα πρέπει να μείνει έξω από την επόμενη χούντα. Η βασική ειδίκευση της αριστεράς είναι η πειθάρχηση της εργατικής τάξης μέσω αποπροσανατολισμού. Βρίσκουμε τη συγκεκριμένη ειδίκευση απαραίτητη για την ευημερία, τόσο του ελληνικού κράτους, όσο και κάθε χούντας, και τόσο καιρό που την τρώμε στη μάπα, έχουμε εκτιμήσει ιδιαιτέρως την αποτελεσματικότητά της.
Θεωρούμε πως οι όψεις του μέλλοντος που αφορούν το εξωτερικό είναι πολύ λιγότερο προβλέψιμες. Θα αντέξει η διακρατική εμπορική συμφωνία «Ε.Ε.» τους κραδασμούς; Μέχρι πότε θα συμφέρει τη Γερμανία να επιδοτεί την «ελληνική (ή και την Ιταλική) σύγκλιση με την Ε.Ε»; Πώς θα εξελιχθεί η αμερικανοκινεζική σύγκρουση και η διάλυση της Μέσης Ανατολής; Θα αντέξει η Τουρκία τις εντάσεις ή θα το κάνει κούγκι; Θα φερθεί το ελληνικό κράτος λογικά σε σχέση με τα «ελληνοτουρκικά», ή θα βρεθεί, για άλλη μια φορά στην ιστορία του, να αναζητεί «πώς διάολο το πάθαμε αυτό το πράμα»; Θα υπάρχει ελληνικό κράτος και τουρκικό κράτος σε πενήντα χρόνια;
Αυτοί οι λογαριασμοί είναι πέρα από τις δυνατότητές μας, και νομίζουμε πως είναι πέρα από τις δυνατότητες οποιουδήποτε. Είναι όμως λογαριασμοί που γίνονται και ξαναγίνονται από τα αφεντικά μας. Τα συμπεράσματα γίνονται όλο και πιο αισθητά: απαγορεύσεις και εξαθλίωση, αστυνομία και εξαθλίωση, τρέλα, μεταμφιέσεις, υποκρισία, πειθαρχία και εξαθλίωση. Όλα ετούτα είναι το άλλο όνομα της αναμονής. Το ελληνικό κράτος περιμένει – να απαντηθούν τα αναπάντητα. Και εν τω μεταξύ κάνει ό,τι μπορεί με ό,τι έχει πρόχειρο – δηλαδή με τα τομάρια μας.
Έτσι βρίσκουμε πως έχει το παρόν και το μέλλον του ελληνικού έθνους λίγο πριν το 2021. Ελπίζουμε οι εκτιμήσεις μας να φαίνονται χρήσιμες σε εσάς, όσο φαίνονται και σε εμάς.[5]
[1] H χαρούμενη παιδική τούρτα που κοσμεί ετούτο το post, είναι ένα από τα πολλά θέματα που απασχόλησαν τη συντακτική ομάδα.
[2] Κάποιοι στη συντακτική ομάδα επέμειναν μέχρι τέλους ότι κανείς δεν ξέρει τι είναι αυτός ο «Καζαμίας». Το επιχείρημα «ας γκουγκλάρουν», δεν έπεισε. Οπότε κοιτάξτε εδώ https://www.mixanitouxronou.gr/kazamias-protochroniatiko-laiko-entipo-pou-elege-mellon-ke-exigouse-ta-onira/. Γιατί σε τούτο το site, και διασκεδάζουμε και μαθαίνουμε!
[3] Για τη λειτουργία της Ε.Ε. δες «Η Χοντροκέφαλη κυρία Μέρκελ στις Πορτοκαλί Σελίδες», Antifa #44, 12/2014.
[4] Σχετικά δες «Γιατί ο Θουκυδίδης δεν πίστευε στη θεωρία της Εξάρτησης», Antifa #47, 7/2015
[5] Φυσικά, όπως αναμένεται από χαρούμενους, έξω καρδιά ανθρώπους σαν και του λόγου μας, όλα ετούτα δεν είναι δίχως την αισιόδοξη όψη τους. Για αυτή την αισιόδοξη όψη, θα πρέπει να δείτε το τεύχος 73, που όπου να ‘ναι θα κυκλοφορήσει.