Η εθνική ενότητα στο αθόρυβο

Έγινε σύνθημα, έγινε τραγούδι, έγινε βίντεο, χαχανητό, πανό, μαντινάδα, χάσταγκ και σήμα κατατεθέν των καιρών της μίνι χούντας που ζήσαμε. Αλλά δεν ήταν από ελιτισμό που οι αυτόνομοι δεν το φωνάζαμε, ήταν από ταξική συνείδηση.

Λέγαμε: καλά ρε σεις, ο «Κούλης» μόνος του μας έκλεισε δυο χρόνια σπίτια μας; Μόνος του αυτός μας φόρεσε τις μάσκες; Μόνος του μας έκανε πράσινους, κίτρινους και κόκκινους, αναλόγως του στάτους εμβολιασμού, ανοσίας και τα ρέστα, για να μπαίνουμε ή να μας απαγορεύεται να μπαίνουμε σε μαγαζιά ή ακόμη και να δουλεύουμε;

Και η αλήθεια είναι ότι είχαμε πάντα πρόβλημα να λέει κανείς το όνομα ενός πρωθυπουργού και να εννοεί, ή μάλλον να αποκρύβει, τις πολιτικές ενός κράτους. Να λέει ας πούμε «Χίτλερ» και να αποκρύβει τις πολιτικές του ναζιστικού κράτους, τις στρατηγικές του γερμανικού κεφαλαίου, τις κοινωνικές συγκρούσεις μέσα σε έναν ολόκληρο πληθυσμό. Να λέει το όνομα ενός πρωθυπουργού και να μπλέκει τις πολιτικές της ταξικής υποτίμησης, του οργανωμένου ρατσισμού, του εθνικού επεκτατισμού, των υλικών συμφερόντων με ατομικές ποιότητες τύπου «έκανε σαρδάμ», «έφαγε πολλά σουβλάκια», «είναι χαζός» (τάχα) και πάει λέγοντας.

Το μπλέξιμο των πολιτικών και της πολιτικής είναι τέτοιο από πάντα. Οι πολιτικές έχουν πρόσωπα που τις εξυπηρετούν και τις υπερασπίζονται δημόσια. Έτσι, τα αντίστοιχα συνθήματα εξυπηρετούν μια δίοδο εκτόνωσης. Επιτίθενται σε αυτό που βλέπει κανείς μπροστά του κάθε μέρα και του γυρνάει τα μυαλά. Εκφράζει κανείς έτσι μεν νόμιμη αντιπάθεια έως και άφθονη ταξική καχυποψία.

Από την άλλη, ο στενός και θολός ορίζοντας του πράγματος δεν σε κάνει και να το χάρεις πάνω από κάποια δευτερόλεπτα. Το καβαλάει ο όποιος ενδιαφερόμενος και το κάνει δικό του. Για να πει π.χ.: ότι το πρόβλημα είναι τούτος εδώ ο δεξιός πρωθυπουργός και όχι ο (αριστερός) επόμενος. Και ενώ δυστυχώς εμείς θα παραμείνουμε στο ίδιο πόστο, να τρώμε τις πολιτικές και του ενός και του άλλου, αριστερού ή δεξιού, στη μάπα.

Γιατί αν βγήκε έστω και ένα συμπέρασμα για το ελληνικό πολιτικό σύστημα στα χρόνια του ιού – και πρέπει να το διαφυλάξουμε, είναι ότι αυτό το σύστημα βρέθηκε σε απόλυτη σύμπνοια και ομοφωνία, χωρίς καμιά απολύτως ένσταση, όταν χρειάστηκε να μας κλειδώσουν μέσα στο σπίτι (εκτός βέβαια από όταν δουλεύαμε). Όπως το ‘χε πει εκείνη η αφίσα…

Και αυτό σημαίνει ότι όταν χρειαστεί πάλι, έτσι θα ξαναγίνει. Μαλακίες. Στην πραγματικότητα ήδη γίνεται κάποιου είδους προεργασία. Γιατί το πρόβλημα «της αστάθειας του πολιτικού μας συστήματος» στους καιρούς της κρίσης – σ.σ. έτσι λέγεται επισήμως το πρόβλημα των αφεντικών ότι πολλές και πολλούς δεν μπορεί να μας κάνει καλά κανένα κομματικό μαντρί – είναι αρκετά ορατό από το 2010 και μετά.

Ο πολιτικός χάρτης έχει σχεδιαστεί και ξανασχεδιαστεί με πεντακομματική και επτακομματική βουλή, με καινούργια ανύπαρκτα κόμματα και ακροδεξιά κομματίδια που έκαναν το κομμάτι τους και έφυγαν σαν διάττοντες αστέρες, με ναζί και χωρίς ναζί, με ΠΑΣΟΚ και ΚΙΝΑΛ, με κυβερνήσεις εθνικής συνεργασίας και ενότητας, με υπηρεσιακές κυβερνήσεις, με κυβέρνηση αριστερών και ακροδεξιών… και παρά το ότι η αποχή απ’ τις εκλογές όλο και γιγαντώνεται. Δεν έχει μείνει πείραμα για πείραμα που να μην έχουν δοκιμάσει. Και τώρα εδώ και ένα χρόνο το σκέφτονται πόσο δύσκολο θα είναι να σχηματίσουν κυβέρνηση μέσα στο 2023. Πως θα πρέπει να τα βρούνε για να μας φάνε.              

Ένα πρόσφατο παράδειγμα για πως εξελίσσονται οι άτυπες συζητήσεις για δημιουργία κυβέρνησης εθνικής ενότητας στα αριστερά και στα δεξιά του κράτους μας;               

Βγαίνει ένας δημοσιογράφος στην αριστερή Εφημερίδα των Συντακτών και γράφει στα τέλη Νοέμβρη ότι λυπάται πολύ που ο διευθυντής (Αντώνης Καρακούσης) της δεξιάς εφημερίδας Το ΒΗΜΑ συνταξιοδοτείται και αντικαθίσταται από άλλον (πιο δεξιό) δημοσιογράφο.^[1]Αλλαγή διεύθυνσης (και σκηνικού) στο ΒΗΜΑ, Εφημερίδα των Συντακτών, 22.11.2022 Οποία συναδελφική αλληλεγγύη, θα έλεγε κανείς! Ναι, μόνο που δεν είναι όμως τόσο απλό. Ο προαναφερθείς Αντώνης Καρακούσης, τρεις εβδομάδες αργότερα δεν έχει συνταξιοδοτηθεί αλλά δημοσιεύει κεντρικό άρθρο στο ΒΗΜΑ με τον εύγλωττο τίτλο «Πόσο εγγυάται τη σταθερότητα της χώρας ο κ. Μητσοτάκης;».^[2]Πόσο εγγυάται τη σταθερότητα της χώρας ο κ. Μητσοτάκης, Το ΒΗΜΑ, 11.12.2022               

Στο άρθρο του ο Καρακούσης δηλώνει ότι παραβρέθηκε σε παρέα «στελεχών του ιδιωτικού τομέα» και ότι σε αυτή την παρέα ένας συντηρητικός, «επιφανής οικονομικός παράγων» (κάποιο μεγαλο-αφεντικό δηλαδή) έλεγε ότι ο καλύτερος υπουργός οικονομικών των τελευταίων δεκαετιών ήταν ο Ευκλείδης Τσακαλώτος και το εκσυγχρονιστικό οικονομικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ. Ανάμεσα στα θετικά της προηγούμενης διακυβέρνησης της χώρας ήταν, όπως έγραψε ο Καρακούσης, ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε «να κερδίσει την εμπιστοσύνη των αγορών και μαζί να κατευνάσει το εσωτερικό μέτωπο, εξασφαλίζοντας πραγματικά την πολιτική σταθερότητα στη χώρα».               

Στο υπόλοιπο άρθρο το «λούσιμο» του Μητσοτάκη συνεχίζεται με τον δεξιό δημοσιογράφο να «αδειάζει» μάλιστα και τη δεξιά ατζέντα (εθνική ασφάλεια/εσωτερική ασφάλεια):

«Όσον αφορά τα εθνικά θέματα και την τουρκική προκλητικότητα, η αίσθηση που υπάρχει είναι ότι ο κ. Μητσοτάκης απολαμβάνει τη “χορηγία” του Ταγίπ Ερντογάν, “παίζει” κι αυτός το εθνικιστικό χαρτί ικανοποιώντας τον ευρύτερο κύκλο της δεξιάς παράταξης, με τον οποίο φλέρταρε και το 2019, όταν ήταν στο προσκήνιο η Συμφωνία των Πρεσπών.
Επιπλέον, η συνεχής επίκληση του δόγματος του “νόμου και της τάξης” πολλαπλασιάζει, δεδομένων των οικονομικών συνθηκών τις κοινωνικές εντάσεις, όπως φανερώνουν τα τελευταία συμβάντα αστυνομικής αυθαιρεσίας».               

Εν ολίγοις το ΒΗΜΑ δημοσιεύει ένα κεντρικό άρθρο που σε άψογα δημοσιογραφίστικα λέει «Μητσοτάκη γαμιέσαι». Δεν μένει όμως μόνο σε αυτό. Εκθειάζει τον ΣΥΡΙΖΑ για τον τρόπο που τα καταφέρνει να «κατευνάζει το εσωτερικό μέτωπο», δηλαδή την ικανότητά του να εκμεταλλεύεται και να οικειοποιείται τις από τα κάτω αντιδράσεις· αλλά και κλείνει το μάτι συνολικά σε μια μελλοντική κυβέρνηση που έστω αν δεν είναι ούτε αριστερή ούτε δεξιά, θα μπορούσε έστω να εκμεταλλευτεί το αριστερό επιτελείο του υπουργείου οικονομικών (και σε κάθε περίπτωση δεν θα έχει «Μητσοτάκη» – και άρα κανέναν να «γαμιέται»).               

Τέτοια στιγμιότυπα του άτυπου διαλόγου αριστερών και δεξιών για το μέλλον της διακυβέρνησης του ελληνικού κράτους (και του κατευνασμού μας) δεν θα ‘πρεπε να μας είναι αδιάφορα. Και καθώς κανονίσματα σαν κι αυτά συμβαίνουν στο αθόρυβο, τα «μητσοτάκη γαμιέσαι» θα ‘πρεπε να τα βλέπουμε αν όχι σαν ανεπαρκή, τουλάχιστον σαν μια φτυαριά πάνω στον τάφο μας. Κι αυτό γιατί το σώσιμο της εθνικής οικονομίας, δηλαδή του ελληνικού κεφαλαίου (των τραπεζών, της ναυτιλίας, της φαρμακοβιομηχανίας κτλ) και του ελληνικού κράτους, θα περάσει – όπως περνάει ήδη εδώ και 12 χρόνια με δεξιά και με αριστερά^[3]Έθνη κράτη, καπιταλιστική κρίση, δημοψηφίσματα και τα ΑΤΜ που περίσσεψαν από τον Δεκέμβρη, antifa τχ 47 (Ιούλιος … Continue reading – πάνω απ’ τα τομάρια μας. Με κουπόνια φαγητού. Με λογαριασμούς ρεύματος. Με μάσκες. Με μισθούς της πλάκας και επιδόματα. Με λόγια – που θα κανονίζουν τι υποτίθεται θα λέμε εμείς. Τα «μητσοτάκη-γαμιέσαι» εντωμεταξύ θα τα σκεπάσει η λήθη, ίσως να συμβεί και το ίδιο εδώ που τα λέμε, μακροπρόθεσμα, και με κάποια από τα τέσσερα πρόσωπα εκείνης της αφίσας· αλλά δεν θα αφήσουμε πάντως να γίνει το ίδιο και με τους οργανωμένους τρόπους μας.

Δεκέμβριος 2020, Διαδήλωση στην Καλλιθέα

Δεκέμβριος 2020, Διαδήλωση στο Ίδρυμα