ΜΑ ΚΑΛΑ,ΠΑΝΩ ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΣΕ Η ΠΑΝΔΗΜΙΑ, ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΟΛΕΜΟΣ;
Και άλλα συναρπαστικά παραμύθια…
Η πλατεία δεν είναι παγκάκια και πεζούλια. Είναι οι συζητήσεις μετά τα σκοτωμένα οκτάωρα. Είναι οι ιστορίες που έχουν περάσει από αυτές. Είναι οι σχέσεις μας. Είμαστε εμείς, είτε αυτό το πούμε καγκούρισες, χιπχοπουδες και οπαδούς είτε το πούμε εργατική τάξη. Αυτό προσπαθούν να χτυπήσουν οι μπάτσοι και οι ρουφιάνοι τους με το πέσιμο σε πάρκα και πλατείες.
Στα ανατολικά από ρουφιάνους έχουμε μπόλικους. Έχουμε ρουφιάνους καλλιτέχνες που συμμετέχουν σε graffiti fest του δήμου Βύρωνα και κάνουν τα πάρκα μας αποστειρωμένα. Σβήνουν τα συνθήματα μας, τις ταγκιές μας, τα κομμάτια της Δόξας Βύρωνα από το γήπεδό της. Έχουμε ρουφιάνους δημοσιογράφους που χειροκρότησαν όταν δέσανε οι μπάτσοι δέκα πιτσιρικάδες στον Άγιο Λάζαρο -οι ίδιοι που βάλθηκαν να βρίζουν όλη μέρα τους πιτσιρικάδες και τις μανάδες τους. Έχουμε και ρουφιάνους κατοίκους. Σαν αυτούς που δημιούργησαν επιτροπές κατοίκων στο Χαλικάκι στην Ηλιούπολη για να ζητήσουν από τον δήμαρχο κι άλλους μπάτσους, πειθάρχηση, κυνήγι στην εργατική νεολαία.
Δύο χρόνια τώρα ο εχθρός του κράτους ήταν ένας «ιος», ένας «αόρατος εχθρός». Ένας εχθρός που έκανε τα κράτη να κλειστούν στον εαυτό τους και τους διακρατικούς ανταγωνισμούς να γίνουν ακόμη πιο έντονοι. Έκανε τους μισθούς μας να πέσουν, το κόστος ζωής να ανέβει. Μας έκλεισε σπίτι και μας έριξε στα επιδόματα. Και όσο λέγαμε ότι δεν είναι πανδημία αλλά πόλεμος, οι ρουφιάνοι εκεί -να μας βρίζουν με κάθε ευκαιρία. Μέχρι που «θυμηθήκανε» ξαφνικά ότι τα κράτη έχουν και ορατούς εχθρούς. Κάπως έτσι μόλις τελείωσε η πανδημία ήρθε ο πόλεμος. Οι στολές αλλάξαν χρώμα, από άσπρες γίνανε χακί. Τα κράτη σταμάτησαν να αγοράζουν μάσκες, άρχισαν να αγοράζουν rafale και να αυξάνουν τις αμυντικές τους δαπάνες. Μαζί με τις μπόμπες πέφτουν κι άλλο οι μισθοί και μαζί με τα όπλα ανεβαίνουν κι άλλο οι τιμές.
Τα κράτη λοιπόν έχουν δύο πολέμους να διεξάγουν. Ο ένας είναι διαρκής, γίνεται στο εσωτερικό του και ο εχθρός είμαστε εμείς η εργατική τάξη. Στόχος του είναι να το βουλώνουμε, να μην βρισκόμαστε μεταξύ μας και να μην καταλαβαίνουμε τι μας γίνεται. Να κάτσουμε σπίτι η κάθε μία μόνη της, να χαζέψουμε μπροστά στο κουτί και να βγαίνουμε έξω μόνο για δουλειά. Ο άλλος είναι επίσης διαρκής και η έντασή του διαφέρει από περίοδο σε περίοδο. Στόχος είναι κάθε κράτος όχι μόνο να επιβιώσει αλλά να βγει από την κρίση νικητής, εν μέσω οικονομικού και θερμού πολέμου. Το σίγουρο είναι ότι εμείς, σαν κομμάτι της εργατικής τάξης, βιώνουμε τις συνέπειες όλων αυτών. Ότι, τελικά, οι δύο αυτοί πόλεμοι μόνο ασύνδετοι δεν είναι. Είναι ο πρώτος που μας προετοιμάζει για τον δεύτερο.