Βοστώνη 2013. Ο μαραθώνιος της Βοστώνης είχε δεχτεί «τρομοκρατική επίθεση», οπότε το «κίνημα μένουμε σπίτι» πραγματοποιούσε τα πρώτα του δειλά βήματα.
Προφανώς η βουή των πλησιαζόντων γεγονότων μας έχει… ζαβλακώσει λιγάκι, αν και ελπίζουμε όχι τόσο όσο άλλους. Αν κρατάμε όσο κρατάμε την επαφή μας με κάποια πραγματικότητα, είναι γιατί εξαρχής είχαμε κατά νου μια βασική αρχή οργάνωσης της σκέψης: «πρωτοφανή» και «αναπάντεχα» συμβάντα δεν υπάρχουν. [1] Αντιθέτως, όποιος, για οποιονδήποτε λόγο, βρίσκει τον εαυτό του να έχει μείνει με το στόμα ανοιχτό, πρέπει να αναζητήσει τα αίτια της έκπληξής του στην ελλειπή κατανόηση του παρελθόντος. [2]
Και πράγματι, όσο ψαχουλεύουμε τα ζητήματα που τελευταία έχουν βάλει φωτιά στα μπατζάκια μας, τόσο μαθαίνουμε ότι η «εμφάνιση της τρομερής πανδημίας», ίσως τελικά και να είναι ένα συμβάν που μπορεί να εξηγηθεί με βάση το παρελθόν. [3] Επίσης μαθαίνουμε ότι η πανδημία δεν είναι το μοναδικό συμβάν που εξηγείται με βάση το παρελθόν. Εξίσου εξηγήσιμη είναι και η κρατική διαχείριση της πανδημίας, δηλαδή οι ιδέες και οι πρακτικές της μεταμοντέρνας χούντας μας. [4] Στην πραγματικότητα, αυτά που εφαρμόζονται πάνω μας τις τελευταίες εβδομάδες, είναι παλιές καλές τεχνικές, βασισμένες σε προϋπάρχουσες ιδέες των αφεντικών και δοκιμασμένες με μεγάλη επιτυχία, τόσο από το ελληνικό όσο και από τα άλλα δυτικά κράτη. Όλες τους δουλεύονται ανοιχτά και μπρος στα μάτια μας εδώ και χρόνια, για να μην πούμε δεκαετίες.
Για λόγους που θα γνωρίζουν όσοι μας παρακολουθούν, είχαμε τη χαρά να παρακολουθούμε αυτή την εντατική κρατική προετοιμασία επίσης για δεκαετίες, οργανωμένοι σε αντιφασιστικές ομάδες και εκδίδοντας περιοδικά που ασχολούνταν με αυτό ακριβώς το ζήτημα. Οπότε σήμερα είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε καλά τον δρόμο από τον οποίο αυτή τη στιγμή τα αφεντικά έχουν κλείσει την εργατική τάξη σπίτι της.
Θα σας τα πούμε εν συντομία και σε δύο συνέχειες, γιατί, για να λέμε την αλήθεια, εμείς είμαστε τύποι του χαρτιού και δεν είμαστε καθόλου σίγουροι για την σχέση μεταξύ αριθμού λέξεων και προσοχής του αναγνώστη στην οθόνη.
Αποκαλούμε το όλο πράγμα «Ιδέες των αφεντικών που θα έπρεπε να τις έχουμε πάρει χαμπάρι», γιατί περί αυτού ακριβώς πρόκειται.
Λοιπόν, έχουμε και λέμε:
Ιδέα Πρώτη
Ας οργανωθούμε!
Η «δημόσια τάξη» ως μέγας ενοποιητής των επιστημών και των επιστημόνων
Η «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», ως συνθήκη που φιλοδοξεί να προσδιορίσει το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων, δεν είναι κάτι καινούριο. Τα καπιταλιστικά κράτη έχουν δοκιμάσει επανειλημμένα τη συγκεκριμένη μέθοδο και με διάφορες αφορμές. Οι ΗΠΑ ήταν ίσως το πρώτο κράτος που κατέστρωσε κρατικό σχέδιο αντιμετώπισης «έκτακτων αναγκών». Το σχέδιο CONPLAN δημοσιεύθηκε τον Ιανουάριο του 2001, πριν την επίθεση στους δίδυμους πύργους, και αναφερόταν ακριβώς σε περιστατικά «άνευ προηγουμένου». [5] Με τα λόγια του σχεδίου, η αστυνόμευση έπρεπε να οργανωθεί «όχι πλέον στη βάση της καθημερινής και συνήθους διακινδύνευσης (του εγκλήματος) αλλά στη βάση ενός ξεχωριστού, δραματικού και ιδιαίτερα βίαιου περιστατικού». [6] Έντεκα μήνες μετά, οι δίδυμοι πύργοι κατέρρευσαν και το σχέδιο CONPLAN είχε την τιμή να εφαρμοστεί. Τα επόμενα χρόνια, τα «ξεχωριστά και δραματικά περιστατικά» άρχισαν να γίνονται όλο και συχνότερα στη ζωή των δυτικών κοινωνιών.
Όπως συμβαίνει συχνά στην όμορφη χώρα μας, το «Πρόγραμμα Πολιτικής Προστασίας» της Ελλάδας με το κωδικό όνομα Ξενοκράτης αντέγραψε αυτές τις καλές ιδέες προέλευσης εξωτερικού. [7] Ο Ξενοκράτης γράφτηκε το 2003, δηλαδή δύο χρόνια μετά την αμερικανική εισβολή στο Αφγανιστάν και ταυτόχρονα με την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ. Όπως βλέπετε, η λίστα με τα «αναπάντεχα συμβάντα» που ενέπιπταν στην αρμοδιότητα του Ξενοκράτη, ήταν μακροσκελής και πολυποίκιλη:
Ας προσέξουμε όμως για λίγο και μια υπόκωφη λειτουργία αυτού του πίνακα. Συγκεκριμένα: τα «αναπάντεχα συμβάντα» που αραδιάζονται εδώ, με μια πρώτη ματιά φαίνονται άσχετα μεταξύ τους. Ειδικά αν κάνουμε τον κόπο να σκεφτούμε τους «ειδικούς» τους οποιους αφορούν – και ειδικά αν έχουμε στο μυαλό μας τον «επιστήμονα», όπως μας τον μαθαίνουν στο σχολείο. Από τη σκοπιά της «επιστήμης», όπως την ξέρουμε από την πρώτη δημοτικού, είναι άλλο πράγμα η δασική πυρκαγιά, άλλο ο σεισμός, και άλλο το πυρηνικό ατύχημα, σωστά; Με το πρώτο ασχολείται δασοπόνος, με το δεύτερο ασχολείται σεισμολόγος και με το τρίτο ασχολείται… ας πούμε ο Πήτερ Σέλερς σε σκηνοθεσία Στάνλεϊ Κιούμπρικ.
Κι όμως! ετούτος ο πίνακας ενοποιεί ποιοτικά σεισμούς, λιμούς και καταποντισμούς! Για παράδειγμα, το κουτάκι «επιδημία» βρίσκεται πάνω ακριβώς από το κουτάκι «τρομοκρατική ενέργεια», ακόμη και αν τα δύο «αναπάντεχα συμβάντα» είναι εντελώς άσχετα μεταξύ τους ως προς τις αιτίες, την εξέλιξη και τους «ειδικούς» που θα κληθούν να τα «επιλύσουν». Κι όμως! από την παράξενη σκοπιά ετούτου του πίνακα, τα «αναπάντεχα συμβάντα» δεν είναι διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά μία ενιαία περιοχή που υπάγεται στο ίδιο σχέδιο, τους ίδιους «ειδικούς» και τις ίδιες «επιστημονικές πειθαρχίες».
Για να λέμε την αλήθεια, η αγγλικουριά «επιστημονική πειθαρχία» (scientific discipline), μας φαίνεται όλο και πιο εύστοχη. Αν μη τι άλλο, μας υπενθυμίζει ότι ο «επιστήμονας» είναι αυτός που κάνει στην ανθρώπινη γνώση ότι ο μπάτσος κάνει στην κοινωνική κίνηση. Μας υπενθυμίζει τις κοινές μεθόδους και τις κοινές αντιλήψεις περί του κοινωνικού από τις οποίες εμφορούνται μπάτσοι και επιστήμονες αντάμα. Τέλος, μας υποδεικνύει ποιο είναι το κοινό ενοποιητικό στοιχείο των «καταστροφών» και ποιος είναι ο ενιαίος «ειδικός» που καθίσταται αρμόδιος να τις διαχειριστεί. Το ενοποιητικό στοιχείο των «αναπάντεχων συμβάντων» του σχεδίου Ξενοκράτης είναι η αντιμετώπισή τους με όρους δημόσιας τάξης. Και ο «ενιαίος ειδικός» είναι ο σεισμολόγος, ο γεωλόγος, ο γιατρός, ο επιδημιολόγος και πάει λέγοντας – που χάριν «έκτακτης ανάγκης» ανακαλύπτουν τον μπάτσο που εξαρχής είχαν μέσα τους.
Το σχέδιο Ξενοκράτης εξαρχής δεν ήταν σχέδιο «αντιμετώπισης» κάποιας «καταστροφής», αλλά ένα σχέδιο δημόσιας τάξης – ή καλύτερα σχέδιο ενοποίησης της δημόσιας τάξης με τις επιστημονικές πρακτικές και τους λειτουργούς τους. Οι αρμόδιοι είχαν πλήρη συνείδηση της φύσης του σχεδίου τους. Όπως, για παράδειγμα, έγραφε ο υπεύθυνος της εκπόνησης του Ξενοκράτη, καθηγητής Γεωλογίας Ευθ. Λέκκας, «το σχέδιο σκοπό έχει τη διατήρηση τόσο της δημόσιας ασφάλειας, όσο και της δημόσιας τάξης». Και συνέχιζε ανακαλύπτοντας μια δυνατότητα κοινής μεταχείρισης των πάντων: «η εκκένωση περιοχών είναι ο καλύτερος τρόπος για την εξασφάλιση της ασφάλειας». [8]
Σεισμός; Εκκένωση! Λιμός; Εκκένωση! Καταποντισμός; Εκκένωση! Ένας «ειδικός» που έγινε μπάτσος θα αναλάβει την «πολιτική διαχείριση» με όρους «επιστήμης» και οι μπάτσοι θα κάνουν την κανονική τους δουλειά (που αν δεν το ξέρατε είναι η στρατιωτική διαχείριση των κατώτερων στρωμάτων), χρησιμοποιώντας την ιδεολογική νομιμοποίηση της «επιστήμης» και αξιοποιώντας τις ειδικές γνώσεις αυτού του «ειδικού».
Το ελληνικό κράτος λοιπόν, ήδη από το μακρινό 2003, είχε και έχει σχέδιο διαχείρισης καταστάσεων «έκτακτης ανάγκης». Εξαρχής αυτό το σχέδιο ήταν βασισμένο σε δύο διαφωτιστικά αξιώματα:
- Κάθε «κατάσταση ανάγκης» είναι κατάσταση δημόσιας τάξης.
- . Όλοι οι «ειδικοί», όσο και αν διαφέρουν αναμεταξύ τους ως προς την «επιστημονική πειθαρχία» που «υπηρετούν», διαθέτουν μια κοινή ουσία: τον μπάτσο.
Ελπίζουμε ετούτα τα αξιώματα να μην σας φαίνονται φτωχά, γιατί καθόλου φτωχά δεν είναι. Αντιθέτως, είναι τόσο πλούσια και παραγωγικά που, από τότε που τέθηκαν έως σήμερα έχουν δοκιμαστεί παγκοσμίως με θαυμαστά αποτελέσματα. Μπορούμε μάλιστα να στρέψουμε το βλέμμα σε ορισμένες σχετικές εφαρμογές που τότε που τις τρώγαμε στα μούτρα είχαν περάσει απαρατήρητες.
Αν και όχι τελείως.
Ιδέα Δεύτερη
Ας προπονηθούμε!
Ο έλεγχος του δημόσιου χώρου ως έλεγχος της εργατικής τάξης
Κι έτσι, κάποια δύσκολη ώρα του 2003, ο Ευθύμης Λέκκας, αξιοσέβαστος επιστήμονας, διαπίστωσε ότι η «εκκένωση» είναι η ψυχή των πάντων. Αλλά η «εκκένωση» είναι δουλειά των μπάτσων – και είναι δύσκολο πράγμα. Οπότε, για τους μπάτσους, το σχέδιο περιελάμβανε πολλή προπόνηση. Η χαρακτηριστικότερη και φαινομενικά πιο αθώα τέτοια σειρά προπονήσεων ήταν η περιοδική κατάληψη του κέντρου της πόλης από τους μπάτσους και τους φίλους τους με τη μορφή των «μαραθωνίων». Αυτή η ιδέα δεν ήταν αποκλειστικά ελληνική· σε άλλες χώρες μάλιστα συνδυάστηκε με «τρομοκρατικές επιθέσεις» για ακόμη καλύτερα αποτελέσματα. [9]
Αλλά και στην Ελλάδα, όπου το πράγμα εξελίχθηκε δίχως την αρωγή της «τρομοκρατίας», τα ωφέλη ήταν πολλά: οι μπάτσοι, χάρη στους σχεδόν εβδομαδιαίους μαραθώνιους εξασκήθηκαν στον έλεγχο του δημόσιου χώρου και στην απαγόρευση κυκλοφορίας σε ένα μεγάλο κομμάτι της πόλης. Οι οπαδοί των μπάτσων εξασκήθηκαν στη συμμετοχή σε μεγάλης κλίμακας κρατικά σχέδια και στην «προστασία της υγείας» τους με κάθε κόστος (των άλλων). Τέλος «οι άλλοι», δηλαδή η εργατική τάξη, εξασκήθηκε στην απαγόρευση κυκλοφορίας γιατί έτσι γουστάρουν οι μπάτσοι και οι φίλοι τους και στο «όποτε δε δουλεύετε μένετε σπίτι και βγάζετε το σκασμό». Η επέλαση των κρατικά οργανωμένων μαραθωνίων στο κέντρο της Αθήνας δεν ήταν ένα αθλητικό πρότζεκτ, αλλά ένα πολιτικό σχέδιο. Προφανώς με τη συμμετοχή, μεταξύ άλλων, των «ειδικών» των ΤΕΦΑΑ, όπως επέβαλλε η καρδιά του σχεδίου Ξενοκράτης. [10]
Η εμπλοκή των γιατρών στα αστυνομικά σχέδια έχει κι αυτή δοκιμαστεί πολλάκις. Εδώ το αποτέλεσμα είναι διάσημο: το ΚΕΕΛΠΝΟ, δηλαδή ο θεσμός που ανέλαβε να φέρει εις πέρας τη μίξη γιατρού και μπάτσου, έχει ανακατευτεί τα τελευταία χρόνια στα αστυνομικά σχέδια διαχείρισης των μεταναστών, των αστέγων και των πρεζάκηδων, σε βαθμό που θα χρειαζόταν ολόκληρο βιβλίο για να περιγραφεί στην ολότητά του. Μιας όμως και βιβλίο δεν υπάρχει, γιατί τα βιβλία τα γράφουν οι επιστήμονες, ας σταθούμε στο χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτής της σύμπραξης γιατρών και μπάτσων: λέμε για τη σύλληψη και διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών το 2012. Τότε, με πρόσχημα τη δημόσια υγεία, γιατροί και μπάτσοι έκαναν υποχρεωτικές εξετάσεις σε πάνω από 24.000 χιλιάδες «άτομα» από τα κατώτατα στρώματα της εργατικής τάξης. Πάνω σ’ αυτούς τους 24.000 εργάτες και εργάτριες δοκιμάστηκαν διάφορες οικείες σήμερα ιδέες, όπως η ρητορική της «υγειονομικής βόμβας», των «κρουσμάτων» και της «ανεξέλεγκτης μεταδοτικότητας». [11] Πάνω σε αυτές και αυτούς δοκιμάστηκε η συνεργασία του Υπουργείου Υγείας και του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης. Πάνω σε αυτές και αυτούς δοκιμάστηκε και η ανοχή της ελληνικής κοινωνίας στο φασισμό (αν δεν το έχετε καταλάβει είναι μπόλικη).
Πέρα από αυτά τα εξωτικά πάντως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μεγάλο τμήμα της προπόνησης ήταν χαμηλής έντασης και έγινε πάνω μας. Το όλο πράγμα πήρε την ονομασία «εμφανής αστυνόμευση» και συνοδεύτηκε από την ανάδυση των γνωστών «ειδικών αστυνομικών σωμάτων». Αυτή η μίξη πολεοδομίας και δημόσιας τάξης εξαπολύθηκε από το 2012 και μετά, πάνω σε ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, που έκτοτε βρίσκεται καθημερινά αντιμέτωπο με τους μπάτσους και τους ελέγχους τους. Λέμε για τους μετανάστες, για τους θαμώνες πλατειών, για τους περιστασιακούς χρήστες ναρκωτικών, για τους οπαδούς, δηλαδή για τα χίλια ονόματα των κατώτερων στρωμάτων της εργατικής τάξης, για ανθρώπους σαν κι εμάς. Εδώ τα ξέρουμε από πρώτο χέρι: η απαγόρευση κυκλοφορίας λόγω «ιού», δεν είναι η πρώτη φορά που οι μπάτσοι μας σταματάνε στο δρόμο, μας ζητάνε χαρτιά και μας ρωτάνε «τί κάνουμε εδώ». Εκπαιδευόμαστε σ’ αυτή την αντιμετώπιση τα τελευταία δέκα χρόνια. Και αυτοί εκπαιδεύονται.
Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε εδώ κι άλλες καλές προπονήσεις, εσωτερικού και εξωτερικού. Για το εξωτερικό το κλείσιμο της Βοστώνης και του Παρισιού έπειτα από «τρομοκρατικές επιθέσεις», [12] και βέβαια τη διαχείριση της «πλημμύρας της Νέας Ορλεάνης». Για το εσωτερικό, τη διαχείριση των «πυρκαγιών», από το 2003 μέχρι πέρισυ. Ή τη διαχείριση της «φονικής πλημμύρας» της Μάνδρας Αττικής. Κυρίως όμως τον τρόπο με τον οποίο μια απεργία πείνας μεταναστών εργατών έγινε αφορμή για προπόνηση καθολικού αστυνομικού Lockdown του κέντρου της Αθήνας το 2011. [13]
Οι αστερισμοί που σχηματίζει το παρόν με το παρελθόν είναι πολλοί και χρήσιμοι. Κι όπως ακριβώς προέβλεψε ο καλός Βάλτερ, τείνουν να αλλάζουν καθώς το παρόν τραβάει τους άγνωστους δρόμους του. Δυστυχώς όμως, η φωτιά στα μπατζάκια μας δεν επιτρέπει να ατενίζουμε για πολλή ώρα τους αστερισμούς της ιστορίας. Ειδικά σήμερα, πολύ πιο ενδιαφέροντες είναι οι λόγοι, ή καλύτερα οι μέθοδοι μέσω των οποίων όλα τούτα περνούσαν απαρατήρητα, ειδικά όσον αφορά την κοινή τους προέλευση, τις κοινές μεθόδους και τις κοινές στοχεύσεις.
Από τη σκοπιά μας, ο πειρασμός να αποδωθεί η μακάρια και κάποτε εχθρική αδιαφορία σε κάποιου είδους ηλιθιότητα είναι πάντα οξύς. Αλλά γι’ αυτό είναι οι πειρασμοί: για να δοκιμάζουν τις αντιστάσεις μας. Όπως θα δούμε στο επόμενο μέρος αυτού του κειμένου, όχι, η ηλιθιότητα δεν είναι ο κινητήρας των πάντων. Πάλι καλά.
Στο επόμενο:
Ιδέα τρίτη:
Ας μαλακιστούμε!
Οι μυριάδες ατομικές γνώμες που στο τέλος γίνονται μία (και κρατική).
Ακαταλαβίστικες προφητείες
Η αφίσα για την οποία κάθε κοινωνικά υπεύθυνος τεχνοκαμμένος θεώρησε καλό να μας βρίσει, κολλήθηκε τέσσερα χρόνια πριν, τον Απρίλιο του 2016.
Έγραφε τα εξής:
(…) τις μισές Κυριακές να δουλεύουμε και να το βουλώνουμε και τις άλλες μισές να καθόμαστε σπίτι και να περιμένουμε τα αφεντικούλια και τους μπούφους ρουφιάνους τους να τελειώσουνε το τρέξιμο και να πάνε για καφέ: Αυτές είναι οι Κυριακές που οραματίζονται τα αφεντικά για το μέλλον (…)
Να μένουμε σπίτια μας διαλυμένοι από τη δουλειά όταν τα αφεντικά διεκδικούν τον δημόσιο χώρο δεν είναι αθώο. Να προβάλλεται ο τρόπος ζωής των αφεντικών δεν είναι αθώο. Να εκκενώνουν οι μπάτσοι το κέντρο και να συνηθίζουμε σε αυτό δεν είναι αθώο. Διοργανώσεις σαν τον μαραθώνιο είναι ασκήσεις στρατιωτικής κατάληψης και αποκλεισμού του κέντρου (…)
Αυτά ήταν τα λόγια που εξασφάλισαν το βρίσιμο όλων των τεχνοκαμμένων κινηματικών του κόσμου. Γιατί, όπως καθόλου δεν ντρέπονταν να πουν, τρέχανε στον μαραθώνιο και οι ίδιοι – για την υγεία τους…
Προσέξατε πάντως πόσες φορές επαναλαμβάνεται το «να μείνουμε σπίτι»; Εμείς τότε δεν το είχαμε προσέξει… Δηλαδή: σε τούτη τη σκληρή συγκυρία όπου κάθε εθελοδουλία και κάθε ηλιθιότητα έχει μετατραπεί σε «κοινωνική ευθύνη» και το κίνημα «τρέχουμε σα μαλάκες» έχει μετατραπεί σε «κίνημα μένουμε σπίτι», όλα εξηγούνται καλύτερα. Όπως συμβαίνει συνήθως με τους αστερισμούς.
Για ολόκληρη την αφίσα ρίχτε κλικ εδώ. https://autonomeantifa77.wordpress.com/%ce%bb%cf%8c%ce%b3%ce%bf%cf%82/%ce%b1%cf%86%ce%af%cf%83%ce%b5%cf%82-3/#jp-carousel-2266
[1] Η καίρια παρατήρηση ανήκει στο φίλο μας τον Μπάμπη, που αυτή τη στιγμή βρίσκεται στα νύχια της ιατρικής εξουσίας. Βλ. «Ο Μπάμπης Στο Δαφνί», 18/03/2020.
[2] Αυτή η διαπίστωση ανήκει στον Βάλτερ Μπένγιαμιν, άνθρωπο που αντιμετώπισε παρόμοια προβλήματα με του Μπάμπη σε παρόμοιους καιρούς. Προφανώς ο Μπάμπης διαβάζει Μπένγιαμιν και μετά τα λέει για δικά του. Η συγκεκριμένη συμπεριφορά, τότε που στα Εξάρχεια περπατούσαν ακόμη άνθρωποι, εξασφάλιζε ανθηρή κοινωνικότητα ως αντίδοτο στην κρίση της μέσης ηλικίας.
[3] Με την διόλου «πρωτοφανή» προέλευση της «πανδημίας» καταπιανόμαστε στο «Το Πείραμα: Μια Ιστορία Ιών Και Εμπορικού Πολέμου από το 2016 Μέχρι Σήμερα», 22/03/2020 – προφανώς πρόκειται για εγχείρημα με μέλλον.
[4] Πρώτες νύξεις μπορεί να βρεθούν στο «Θραύσματα Μνήμης για ένα Υγειονομικό Πραξικόπημα: Η Καπιταλιστική Κρίση με τη Μάσκα του κορωνοϊού», 27/3/2020.
[5]United States Government Interagency Domestic Terrorism Concept Of Operations Plan, 01/2001.
[6]Αθ. Αντωνοπούλου, «Σύγχρονες Τάσεις Αντεγκληματικής Πολιτικής: η Πολιτική της Μηδενικής Ανοχής και τα Μέτρα Διαχείρισης Κρίσεων», αδ. Διδακτορική Διατριβή, Πάντειο Πανεπιστήμιο, 2009.
[7]ΦΕΚ, Φύλλο 423, Τεύχος Δεύτερο, 10/04/2003.
[8]Ευθ. Λέκκας, Φυσικές και Τεχνολογικές Καταστροφές, 2000, σ. 240.
[9] Δείτε για παράδειγμα μια παλιά περιήγηση στις βομβιστικές επιθέσεις στο Μαραθώνιο της Βοστώνης το 2013. «Lockdown: Τεχνολογία, Φόβος και Φασισμός στη Βοστώνη», antifa #37, 7/2013. http://antifascripta.net/LinkClick.aspx?fileticket=CgLyXts3xM0%3d&tabid=167
[10] Εδώ βρισκόμαστε μπροστά σε μια από τις πιο ύπουλες –και γι’ αυτό χρήσιμες- εφαρμογές του σχεδίου Ξενοκράτης. Ακόμη κι εμείς την αντιληφθήκαμε μόνο και μόνο επειδή συνηθίζουμε να κοιτάζουμε τους δρόμους ταξικά και γιατί συνηθίζουμε να κοιτάμε τι κάνουν οι μικροαστοί και να φτύνουμε πάνω. Αναμενόμενα, οι επισημάνσεις μας ήταν αρκετά έγκυρες για να εξασφαλίσουν πλέριο βρίσιμο από τους ηλίθιους όλου του κόσμου. https://autonomeantifa77.wordpress.com/%ce%bb%cf%8c%ce%b3%ce%bf%cf%82/%ce%b1%cf%86%ce%af%cf%83%ce%b5%cf%82-3/#jp-carousel-2266
[11]«Ημουν μεθυσμένος και δεν πρόσεξα», Η Καθημερινή, 06/05/2012. Η σημερινή εφαρμογή αυτής της τότε άγνωστης ρητορικής, είναι κατά τη γνώμη μας εντυπωσιακή.
[12] Για τη Βοστώνη τα είπαμε στην υποσημείωση 9. Για το Παρίσι δες «Επάγγελμά μας, Εσείς! Τζιχαντισμός, Κρατισμός και Έθνος εις Παρισίους», Antifa # 45, 3/2015. http://www.antifascripta.net/LinkClick.aspx?fileticket=d%2bqvL5BCUAY%3d&tabid=233
[13] Γι’ αυτό ξεχασμένο επεισόδιο, μπορεί να δει κανείς το κείμενο με τον προφητικό τίτλο «Τέσσερις Μέρες που δεν (θέλει να) τις Θυμάται Κανένας», Antifa #22, 03/2011. http://antifascripta.net/LinkClick.aspx?fileticket=au3WkInWfXg%3d&tabid=102. Και το περιεχόμενο ήταν προφητικό. Κι όπως συμβαίνει πάντα με τις καλές προφητείες, τώρα διάφορα εξηγούνται ακόμη καλύτερα.