Και ψάχνουμε τόσο καιρό να βρούμε τι μας φταίει και δεν το βρίσκαμε. Κι αφού δεν το βρήκαμε εμείς, ήρθαν και μας το φόρεσαν καπέλο: φταίνε -λέει το παραμύθι- οι 300 μετανάστες απεργοί πείνας.
Και σε τι φταίνε ρε παιδιά;
Μήπως επειδή εμπόδιζαν τους φοιτητούληδες να μορφώνονται, να γίνονται δικαστές και να μας ρίχνουν μετά στις φυλακές κουνώντας μας δασκαλίστικα το δάχτυλο; Μήπως επειδή κάνουν «το έγκλημα» να ζητάνε χαρτιά; Μήπως επειδή τολμούν να μιλάνε για χαμηλά μεροκάματα και θέλουν να τους κολλάνε ένσημα; Μήπως επειδή τα ‘χουν πάρει με τους έλληνες ρατσιστές;
Και γιατί τόση χολή εναντίον τους;
Οι μετανάστες κονομάνε σε βάρος μας; Οι μετανάστες μας ζητάνε το νοίκι; Οι μετανάστες μας κόβουν τους μισθούς και μας απολύουν; Οι μετανάστες διαλύουν τις συγκοινωνίες και εξαφανίζουν τις συντάξεις; Οι μετανάστες μας κάνουν τη ζωή πατίνι;
Μήπως ο οχετός εναντίον των μεταναστών κρύβει στο βάθος-βάθος του έναν αντεστραμμένο θαυμασμό που όλοι τον νιώθουν, αλλά κανείς δεν το παραδέχεται; Γιατί, κακά τα ψέματα, οι 300 μετανάστες εργάτες απεργοί πείνας έκαναν κάτι που θέλει κότσια: αντί να κλαψουρίζουν για την κακιά τη μοίρα, ύψωσαν τη φωνή τους, σήκωσαν τη γροθιά τους, κοίταξαν στα μάτια τα αφεντικά και μίλησαν για το δίκιο τους.
Έκαναν αυτό που εδώ και χρόνια οι Έλληνες εργάτες αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι: κατάλαβαν τι τους φταίει και πάλεψαν εναντίον του.
Ε, είναι μετά να μην τους πιάνουν όλους οι ζήλιες τους;
Οι 300 μετανάστες εργάτες αποδεικνύουν ότι για να κερδίσεις δεν αρκεί να μυξοκλαίς -πρέπει και να παλεύεις…