Οι δρόμοι, οι πλατείες, κάθε γωνιά αυτής της πόλης είναι μικρά καθημερινά πεδία μάχης. Το γεγονός αυτό όλοι και όλες μας το έχουμε νιώσει, εδώ ή εκεί, στις διαδρομές μας στη μητρόπολη. Οι παρενοχλήσεις από τους κάθε λογής μπάτσους, ευυπόληπτους νοικοκυραίους ή και μαγαζάτορες γιατί αράζαμε σε μια πλατεία, γιατί πίναμε μια μπύρα, γιατί «θορυβήσαμε» γενικώς, είναι μια εμπειρία που όλοι και όλες κάποια στιγμή την έχουμε βιώσει. Οι μπάτσοι και οι φίλοι τους εξοργίζονται με την αυθάδη παρουσία μας στους δημόσιους χώρους, διεκδικούν για την πάρτη τους αυτούς τους χώρους, μας μετατρέπουν σε «εγκληματίες» προκειμένου να ξανακερδίσουν αυτούς τους χώρους.
Ο έλεγχος των δημόσιων χώρων είναι ένα διαρκές στοίχημα για τις δυνάμεις του νόμου και της τάξης εδώ και δεκαετίες. Την δεκαετία του ΄80, τότε που αριστεροί και δεξιοί ενωμένοι κάτω από τον ήλιο του πασοκ, απολάμβαναν την νέα εθνική ομοψυχία τους, η νεολαίοι που δεν χωρούσαν σε αυτή την ψεύτικη ευτυχία και ηλίθια ευημερία, βρέθηκαν στο στόχαστρο της «σοσιαλιστικής» αστυνομίας. Μεταξύ αυτών ήταν οι πανκς που η παρουσία τους στις πλατείες, στους δρόμους, στα μπαρς, στις συναυλίες ήταν από μόνη της μια πρόκληση. «Τώρα η νέα τρομοκρατία, εξακρίβωση στοιχείων» τραγουδούσαν οι Αδιέξοδο για την γενιά των πανκς και «άγριων νεολαίων», η οποία χαλούσε την σούπα του νέου εθνικού κορμού και για αυτό κυνηγήθηκε με αγριότητα από τους μπάτσους.
Την δεκαετία του ΄90 στο στόχαστρο των πολιτικών της δημόσιας τάξης και του έλεγχου των δημόσιων χώρων βρέθηκαν οι μετανάστες. Με την βοήθεια ενός σαρωτικού και κανιβαλικού ρατσισμού, η κοινωνική παρουσία των μεταναστών τέθηκε σε απαγόρευση. Με τις επιχειρήσεις «σκούπα», τις «τυχαίες εκπυρσοκροτήσεις» οι μπάτσοι και οι μικροαστοί, επέβαλλαν ένα καθεστώς απαρτχάιντ.
Όταν το δεύτερο κύμα μεταναστών από την Ασία και την Μέση Ανατολή άρχισε να εμφανίζεται στην ελληνική επικράτεια από το 2001 και μετά, η δημόσια τάξη έχοντας ήδη πίσω της αρκετά χρόνια εμπειρίας αναβάθμισε ποιοτικά και ποσοτικά την παρουσία της. Νέα σώματα μπάτσων εμφανίστηκαν κατακλύζοντας τους δρόμους και τις πλατείες θυμίζοντας στρατό κατοχής. Ταυτόχρονα οι ιδέες της «μηδενικής ανοχής» που είχαν δοκιμαστεί αλλού στον δυτικό κόσμο άρχισαν να δοκιμάζονται και στα νότια βαλκάνια έχοντας σαν στόχο όχι μόνο την ωμή βία αλλά και την σύνδεση των μπάτσων με τους μικροαστούς συμμάχους τους στις γειτονιές. Οι κάθε είδους κανίβαλοι και ρουφιάνοι θα έπρεπε να ενεργοποιηθούν και να τεθούν και αυτοί στην υπηρεσία της δημόσιας τάξης.
Τα σχέδια αυτά όμως είχαν να αντιμετωπίσουν και τους εχθρούς τους. Όταν τον Δεκέμβρη του 2008 οι μπάτσοι μπήκαν, πυροβολώντας τον 15χρονο Γρηγορόπουλο, στους δρόμους των Εξαρχείων, βγήκαν έχοντας στα χέρια τους μία πολυεθνική εξέγερση και μία κοινωνική απαξίωση που εκτείνονταν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ελλάδας. Μπορεί η δολοφονία Γρηγορόπουλου να θεωρήθηκε ως μία επίθεση των μπάτσων γενικώς προς την νεολαία, αλλά ήταν την ίδια στιγμή και ένα επεισόδιο της διαρκούς μάχης για την κατάκτηση και διατήρηση χώρων και χρόνων στην καθημερινότητα της μητρόπολης.
Λίγο καιρό αργότερα και όσο η κρίση χρέους του ελληνικού κράτους άρχισε να ρίχνει τους μισθούς μας στο μισό, οι δυνάμεις της δημόσιας τάξης εξαπέλυσαν μία νέα επίθεση με νέους μηχανοκίνητους κανίβαλους αλλά και με την επιστράτευση των ναζήδων οι οποίοι βγήκαν από τις τρύπες τους και προσέφεραν τις υπηρεσίες τους στο ελληνικό κράτος. Η εμβληματική στιγμή αυτής της κρατικής και παρακρατικής επίθεσης ήταν το δεκαπενθήμερο πογκρόμ στον Άγιο Παντελεήμονα το 2011 και η κατάληψη της πλατείας από κάθε λογής μαφιόζικα και ναζιστικά φυράματα.
Την στιγμή που αυτή η επίθεση είχε αρχίσει για τα καλά να συσπειρώνει τους αντιφασίστες εχθρούς της, η δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τους ναζί στο Κερατσίνι και τα όσα ακολούθησαν, έδειξε τα όρια του σχεδίου «κυριαρχία της «Χρυσής Αυγής» στους δρόμους και τις γειτονιές. Παρά την συντονισμένη προσπάθεια τρομοκρατίας που κάνανε για να μας πείσουν ότι οι ναζήδες είχαν τον έλεγχο των γειτονιών, οι παρακρατικοί αποδείχθηκαν ότι χωρίς τους αδελφούς τους μπάτσους δυσκολεύονται: η άσφαλτος τους καίει τα πόδια…
Με αυτά και με αυτά πάντως η χρυσή αυγή μετατράπηκε σε πολιτική δύναμη με αξιοσέβαστη εκλογική πελατεία, ενώ η «πρώτη φορά αριστερά» που ανέλαβε τα ηνία του κράτους έδειξε αξιοσημείωτη ικανότητα στην συνέχιση της στρατηγικής που τόσα χρόνια κατέστρωναν να ντόπια αφεντικά. Το ελληνικό κράτος, την στιγμή που μιλάμε, έχει μετατραπεί σε ένα διάχυτο στρατόπεδο συγκέντρωσης υπό την ηγεσία του σύριζα. Η πολιτική της μηδενικής ανοχής επανέρχεται κάτω από το όνομα «αστυνομικός της γειτονιάς». Από το περασμένο καλοκαίρι ο «αστυνομικός της γειτονιάς» λειτουργεί πιλοτικά στην Καλλιθέα, το Χαλάνδρι και αλλού: κυκλοφορούν με μηχανάκια πιάνουν κουβεντούλα με τους κατά τόπους ρουφιάνους και μοιράζουν τα τηλέφωνα τους. Παρόλες όμως τις προσπάθειες ενεργοποίησης των κατά τόπους ρουφιάνων, η ελληνική εκδοχή της μηδενικής ανοχής συνεχίζει να έχει στο επίκεντρό της τα ένοπλα σώματα μπάτσων όπως οι ΔΙΑΣ και ΔΕΛΤΑ.
Η προσπάθεια για τον έλεγχο των δημόσιων χώρων από την πλευρά της δημόσιας τάξης έχει λοιπόν μεγάλο παρελθόν, πλούσιο παρόν και – νομίζουμε- βέβαιο μέλλον. Δεκάδες χιλιάδες μπάτσοι περιπολούν, χιλιάδες ρουφιάνοι και φασίστες παρακολουθούν, καταγράφουν και κάνουν τους υπολογισμούς τους. Γιατί το ελληνικό κράτος και οι κοινωνικοί σύμμαχοι του ξέρουν πολύ καλά ότι η κρίση που κάθε μέρα βαθαίνει περισσότερο, θα πετάει στα σχοινιά ολοένα και μεγαλύτερα κομμάτια της ντόπιας εργατικής τάξης. Γιατί το ελληνικό κράτος επιδιώκει την συμμετοχή του στους διακρατικούς ανταγωνισμούς στην Μέση Ανατολή, άσχετα αν εμείς αντιλαμβανόμαστε μόνο φευγαλέα τα «προσφυγικά κύματα». Γιατί τελικά η μάχη για τον δημόσιο χώρο είναι μία ακόμη στιγμή του ταξικού πολέμου.
Αντιλαμβανόμαστε την συναυλία αυτή, ενταγμένη στην συνεχιζόμενη μάχη για τον δημόσιο χώρο που διεξάγεται στους δρόμους και τις γειτονιές της Αθήνας. Γιατί οι αυτόνομα διοργανωμένες συναυλίες, οι οποίες καταλαμβάνουν χώρους και χρόνους της μητρόπολης, είναι μία μικρή απάντηση απέναντι σε όλους αυτούς που θέλουν να μας περιορίσουν, να μας ελέγξουν, να μας βουλώσουν το στόμα, να μας καταστείλουν. Είναι μία «εστία ανομίας», μία δικιά μας γιορτή, μία στιγμή συλλογικής ανατίμησής μας.
Είναι τελικά μία ένδειξη εχθρότητας προς τους μπάτσους, τους ρουφιάνους, τους ναζήδες.
Φασίστες στις τρύπες σας!
“We are the outlaws who keep this world alive”
The Vagabonds 77 –That’s our life«Είναι το μίσος η πιο όμορφη λέξη / σε κάνει να νιώθεις τι λάθος τι σωστό»
TheVagabonds 77- Θα μείνω εδώ
«Σε βλέπω στις πλατείες στους δρόμους που περνώ/ και μεσ’ τα μπαρ να αράζεις να ζεις απ’ το χαμό/ …όσο και αν παλεύεις καμία ανταμοιβή / πέφτεις μα σηκώνεσαι, μια τάξη εργατική»
TheVagabonds 77-Μεσ’ την πόλη«Τη βία γνώρισες από παιδί / μες την βία του παρακράτους έχεις βρεθεί /με την βία κοιμάσαι, με την βία ξυπνάς / και με βία στην βία έμαθες ν’ απαντάς»
Άλλος Κόσμος – Βία«Δούλος του κράτους των μεγάλων εταιρειών /στρατιώτης μιας χώρα επεκτατικής»
Άλλος Κόσμος – Δες πως σου φαίνεται«Πάντα να τρέφεσαι με τη γνώση και να φέρεσαι/ όπως θέλεις να σου φέρονται στη κάθε σου στιγμή»
Άλλος Κόσμος – Διαδρομή«Βίρα τις άγκυρες και πάμε για ρεσάλτο/ Φασίστες να γεμίσουμε της θάλασσας τον πάτο»
Πέμπτη Κάστα- Πειρατές«Για τους αντιφρονούντες κάθε καθεστώτος/ για τους καταπιεσμένους της κάθε εποχής /για όσους νεκρούς δε γραφτήκαν σε πλάκες/ ας ξαναγράψουμε την ιστορία απ’ την αρχή»
Πέμπτη Κάστα – Οι δικοί μας ήρωες«Well, I can’t forget how many people suffer/and I do refuse the lifeless life you offer
no, I can’t forgive none of these ruling monsters/ united we can stand against this mass disaster»
The Dead Dranks – The world now
«Willy was not a part of your bright show/ depicts a day that rises being raw
paper casket that’s called home/ this is a state he was born to belong»
The Dead Dranks – Willy