Οι «σκληροί δείκτες» πάνω απ’ τα νεκροταφεία. Ή αλλιώς: το «σώσιμο» της γιαγιάς σε βάθος διετίας

Πολλοί από τους καλωδιωμένους συμπολίτες μας παίζει να το έχουν κιόλας ξεχάσει. Κι όμως, πριν κατακλυστούμε από τις εικόνες των καραβανιών από τεθωρακισμένα και των πρώην ηθοποιών και νυν πρωθυπουργών που βγάζουν διαγγέλματα με στρατιωτικά πουλόβερ στην Ουκρανία, είχαμε κι εδώ έναν κάποιου είδους «πόλεμο» (μας το είχαν ανακοινώσει επίσημα), ενάντια σε έναν «αόρατο εχθρό-ιό». Παντού γύρω μας, για δύο περίπου χρόνια, προβάλλονταν εικόνες με ήρωες πρώτης γραμμής ντυμένους με λευκές στολές και στηθοσκόπια, με μασκοφορεμένους στυλοβάτες του εθνικού συστήματος υγείας, και δικάβαλα μπάτσων να περιπολούν προς αναζήτηση ξεστρατισμένων ιικών ακίδων σε δρόμους και πλατείες.

Όλον αυτόν τον καιρό, εμείς, το ομολογούμε, φερθήκαμε κάπως «ανεύθυνα». Συνδέαμε τις λευκές στολές με τα δικάβαλα και τα στρατιωτικά πουλόβερ. Δεν σταματήσαμε να επαναλαμβάνουμε ότι αυτό που ονομάστηκε «πανδημία» είναι ένα πολιτικό και κοινωνικό πείραμα, και όχι ένα «αντικειμενικό φυσικό γεγονός». Επιμείναμε ότι δεν υπάρχει καμιά διαφορά ανάμεσα στην «πανδημία» και τη «διαχείρισή» της. Από πολύ νωρίς υποστηρίξαμε ότι τα κρατικά «υγειονομικά μέτρα» όχι μόνο δεν λαμβάνονται για να σώσουν τις γιαγιάδες μας, αλλά «αντίθετα, είναι το ίδιο το κράτος και η διαχείριση που επιφυλάσσει “στις γιαγιάδες” που τις σκοτώνει».

Την τελευταία αυτήν πρόταση την είχαμε γράψει τον Σεπτέμβριο του 2020, σε ένα κείμενο όπου, μεταξύ άλλων, σχολιάζαμε τη μεταχείριση που είχαν κάποιες δεκάδες ηλικιωμένοι τρόφιμοι σε ένα γηροκομείο στο Ασβεστοχώρι Θεσσαλονίκης, εκ των οποίων τελικά οι 36 πέθαναν, μετά από την υποχρεωτική μεταφορά τους στο νοσοκομείο Παπανικολάου, την υποχρεωτική απομόνωσή τους, και, στο τέλος, την υποχρεωτική «καθήλωσή» τους στο κρεβάτι, μόνο και μόνο επειδή είχαν βγει «θετικοί», ενώ πολλοί απ’ αυτούς δεν είχαν καν αρρωστήσει.^[1]Antifa Scripta, «Το “σώσιμο” της γιαγιάς», autonomeantifa.gr, 17/09/2020. Όταν γράφηκε εκείνο το κείμενο οι νεκροί από το … Continue reading Αυτό ήταν ένα περιστατικό που έδειχνε πως το χιλιοτραγουδισμένο σύστημα υγείας, πέρα από τις πάγιες πειθαρχικές του όψεις, μπορεί να αποβεί κυριολεκτικά, αν μπει στο mode «τώρα-έχουμε-πόλεμο», και μια μηχανή θανάτου.

Οι ίδιες σκοτεινές σκέψεις μας δημιουργήθηκαν και όταν τον περασμένο Φλεβάρη, στην πάντα έγκριτη Καθημερινή, ενημερωθήκαμε για το «ρεκόρ θανάτων» που καταγράφηκε το 2021 στη χώρα που, όπως θυμόμαστε, έσωσε ο κ. Χαρδαλιάς. Ο «πλέον σκληρός δείκτης», εκείνος της αύξησης των θανάτων το 2021 σε σχέση με τον μέσο όρο καταγεγραμμένων θανάτων των ετών 2015-2020, «μίλησε»· αυτό μας διαβεβαίωσε ο αρθρογράφος κ. Ελαφρός. Και «μιλώντας», διέψευσε μια και καλή τις «διάφορες σκοταδιστικές προσεγγίσεις και θεωρίες συνωμοσίας» που αμφισβητούσαν τη δίψα για αίμα του ιού-δολοφόνου.^[2]Γιάννης Ελαφρός, «Ο “χάρτης” του πλέον σκληρού δείκτη», Καθημερινή, 20/02/2022. Η επιστημονική αλήθεια, λοιπόν, είναι τόσο αλεξίσφαιρη από κάθε σκοπιμότητα που μιλάει τη δική της αδέκαστη γλώσσα, τη γλώσσα των σκληρών δεικτών, και σκάει ηχηρά χαστούκια σε όσους δεν την παίρνουν σοβαρά.

Το πρόβλημα, ωστόσο, αυτής της αδέκαστης γλώσσας είναι ότι μπορεί να διατηρεί τη σκληρότητά της μονάχα όταν έχει ήδη πριν επιβληθεί ένα κάποιο σιωπητήριο που αποτρέπει τα ενοχλητικά ερωτήματα. Έτσι, στο άρθρο του κ. Ελαφρού, άπαξ και δαπανήσουμε μερικά λεπτά να δούμε τι ακριβώς λέγεται στο υπόλοιπο κείμενο, πέρα από τον τίτλο και την εισαγωγική περίληψη, θα διαπιστώσουμε ότι υπάρχουν κάποιες ανακολουθίες που κανονικά, δηλαδή, χωρίς το σιωπητήριο που έχει ήδη κηρύξει σύσσωμο το πολιτικό σύστημα, θα έπρεπε να βγάζουν μάτι.

Η «υψηλή τάση υπερβάλλουσας θνητότητας στην Ελλάδα», διαβάζουμε, «φέρνει στην επιφάνεια και μιαν άλλη πλευρά, που δεν έχει φωτιστεί ιδιαίτερα μέχρι τώρα [sic!]», δηλαδή, τις «απώλειες από άλλες ασθένειες, χωρίς ύπαρξη του ιού […] συνέπεια της μετατροπής του ΕΣΥ σε σύστημα μιας νόσου». Οι αιτίες της αυξημένης θνησιμότητας, επίσης, όπως μαθαίνουμε στην αμέσως επόμενη παράγραφο, είναι κάπως ασαφείς. «Δεν μπορούμε ακόμη να απαντήσουμε», τονίζει ένας ειδικός στον οποίο απευθύνθηκε ο αρθρογράφος της Καθημερινής, «ως προς το ποιο ποσοστό της αύξησης οφείλεται σε Covid και ποιο σε no-Covid περιστατικά». Σε μια μελέτη, πάντως, του Κέντρου Έρευνας και Εκπαίδευσης Πολιτικών Υγείας για το 2020, (ξανανοίγουμε εισαγωγικά) «το μερίδιο της πλεονάζουσας θνησιμότητας που δεν σχετίζεται με τον κορωνοϊό, αλλά με τη μη αντιμετώπιση άλλων ασθενειών, έχει υπολογιστεί σε 45%», ενώ το 2021 «έγιναν 9.000 λιγότερα ογκολογικά χειρουργεία, από τον μέσο όρο 2017-19».

Κάπως έτσι, πλάι στον «πλέον σκληρό δείκτη» περνάνε μπροστά από τα μάτια μας και διάφοροι άλλοι αριθμοί και ποσοστά που δεν υπολείπονται καθόλου σε σκληρότητα. Πρόκειται, μάλιστα, για σκληρότητα πραγματική, όχι μεταφορική, αφού, αντί να καταρρίπτουν αποστομωτικά «θεωρίες συνωμοσίας», αντικατοπτρίζουν «μη αναμενόμενους» μαζικούς θανάτους οι οποίοι αντιμετωπίζονται με μια λογικά αναμενόμενη, για κάθε κράτος, παγερή αδιαφορία. Διαψεύδουν, επίσης, τον «πλέον σκληρό δείκτη» που υποτίθεται ο ίδιος «διαψεύδει» τους «αρνητές»: η αύξηση των θανάτων μάλλον σχετίζεται περισσότερο με το ότι το σύστημα υγείας προσαρμόστηκε σε μια κατάσταση «πολέμου». Βέβαια, όλα τούτα εμφανίζονται, εδώ, ως «πλευρές που δεν έχουν φωτιστεί ιδιαίτερα». Με τέτοιες κομψές διατυπώσεις, μπορούν οι αιτίες των πραγματικών απωλειών να μπαίνουν κάτω απ’ το χαλί, και παράλληλα να φιλοτεχνείται τόσο το προφίλ του ιού-serial killer όσο και η αγιογραφία του φροντιστικού κράτους που σώζει όσες περισσότερες ζωές μπορεί.

Όπως η υποχρεωτική «καθήλωση» στο νοσοκομείο για τους ηλικιωμένους του Ασβεστοχωρίου παρουσιάστηκε ως μια «τραγωδία», έτσι και στη μεγαλύτερη κλίμακα τα 9.000 λιγότερα ογκολογικά χειρουργεία παρουσιάζονται ως μια «θορυβώδη ελάττωση που θα βρούμε μπροστά μας» (αυτή η εκθαμβωτική ορολογία χρησιμοποιείται στο άρθρο της Καθημερινής). Τέτοια ωραία πράγματα, όμως, γίνονται στα καθεστώτα έκτακτης ανάγκης και τους πολέμους. Τα σιωπητήρια παράγουν τους σκληρούς δείκτες της επιστημονικής αλήθειας και οι σκληροί δείκτες καλύπτουν με θόρυβο τη σιωπή των νεκροταφείων. Στην όλη διαδικασία κρίσιμο ρόλο παίζουν, από την αρχή ως το τέλος, οι κομψές διατυπώσεις. Ας προσηλώσουμε, επομένως, ξανά το βλέμμα μας στον πρώην ηθοποιό με το στρατιωτικό πουλόβερ που βγάζει διαγγέλματα στην Ουκρανία και στον σωτήρα κ. Χαρδαλιά που, σήμερα, σπεύδει να του μεταφέρει όπλα …    

Η εικόνα είναι screenshot από την ηλεκτρονική έκδοση της Καθημερινής (26/05/2021). Έχει περάσει πάνω από ένας χρόνος από την αρχή του «πολέμου» για να προστατευθούν οι «ευπαθείς» και η αρθρογράφος κοινοποιεί στους αναγνώστες της, που ετοιμάζονται για τα καλοκαιρινά κοκτέιλ μετά από μια 6μηνη απαγόρευση κυκλοφορίας, την εξωτική ιστορία ενός 61χρονου με αυτισμό, ο οποίος, με μόνο σύμπτωμα κάποια δέκατα πυρετού, μεταφέρθηκε από το «πρότυπο ειδικό οικοτροφείο», όπου ζούσε, στο νοσοκομείο, επειδή βρέθηκε «θετικός», παρότι ήταν εμβολιασμένος. Εκεί, δέθηκε στο κρεβάτι για έναν ολόκληρο μήνα, «έπαθε διαδοχικά νεφρική ανεπάρκεια, ουρολοίμωξη, αιματουρία με φλεγμονή συνέπεια του βίαιου τραβήγματος του καθετήρα και τέλος αναπνευστική ανεπάρκεια, που συνδέεται με την πολυήμερη καθήλωση». Στη συνέχεια, διασωληνώθηκε και πέθανε από «σηψαιμικό σοκ», δηλαδή, για να μην το πολυκουράζουμε …. από «επιπλοκές λόγω κορωνοϊού».