Φανταζόμαστε ότι αν παρακολουθείτε λιγάκι τις αριστερές εφημερίδες (πόσω μάλλον τα αριστερά σόσιαλ μήντια) θα έχετε πάρει χαμπάρι τον τελευταίο μεγάλο «αγώνα» που διεξήχθη. Η κυβέρνηση, λέει, ήθελε να θεσπίσει ένα «τρομονόμο» για τη μουσική βιομηχανία, πράγμα που θα σήμαινε λογοκρισία στην καλλιτεχνική έμπνευση των μουσικών. Αλλά, σύσσωμος ο «προοδευτικός κόσμος» αντέδρασε. Και η κυβέρνηση «αναγκάστηκε να αποσύρει το επίμαχο άρθρο». Το όλο πράγμα μας φαίνεται λιγάκι υποκριτικό. Και εξηγούμαστε.
Εδώ και έναν χρόνο έχει επιβληθεί η πιο βαθιά λογοκρισία στην ελληνική κοινωνία. Εδώ και έναν χρόνο όποιος προσπάθησε, έστω και λιγάκι, να γκρινιάξει για τον κορωνοϊό, τη μάσκα ή τις απαγορεύσεις αντιμετωπιζόταν ως «οπαδός του Τραμπ», «ψεκασμένος», «συνωμοσιολόγος» και άλλα τέτοια ωραία. Εδώ και έναν χρόνο η αριστερά κι η δεξιά είχαν κανονίσει παρέα να μην ακούγεται καμία αμφισβήτηση των απανωτών απαγορεύσεων, δίχως να λοιδορείται συστηματικά. Εδώ και έναν χρόνο έχουμε εμπεδώσει ότι αυτό που ονομάστηκε «οι ειδικοί», «δεν πρέπει να τίθεται υπό αμφισβήτηση». Όπως σωστά υποψιάζεστε, το όλο πράγμα ποτέ δεν αποκαλέστηκε «λογοκρισία», ίσως γιατί η αριστερά «των δικαιωμάτων» και «της ελευθερίας του λόγου» έχει ενεργό συμμετοχή στην επιβολή αυτής της μεταμοντέρνας απαγόρευσης λόγου. Οι ειδικοί της, οι περίφημοι «συνταγματολόγοι», επί ένα χρόνο δεν έχουν σταματήσει να δηλώνουν πόσο σύννομες είναι όλες οι απαγορεύσεις που μας έχουν φορεθεί καπέλο. Οι αριστεροί υποστηρικτές των δικαιωμάτων έχουν γίνει οι μεγαλύτεροι ρουφιάνοι, έτοιμοι να κοροϊδέψουν, να επιτεθούν, να φωνάξουν την αστυνομία με το που δουν κάποιον να μη φοράει μάσκα, να αράζει έξω, να γράφει τις απαγορεύσεις στα παλιά του τα παπούτσια.
Είμαστε από τους ανθρώπους που αυτή τη λογοκρισία την έχουμε νιώσει στο πετσί μας. Την έχουμε νιώσει κάθε φορά που βρισκόμασταν στη δουλειά κι ακούγαμε τους συναδέλφους να μιλάνε «για τον ιό»· την έχουμε νιώσει κάθε φορά που έχουμε πάει να δώσουμε το χέρι μας σε κάποιον για τον οποίο δεν είμαστε σίγουροι τι καπνό φουμάρει· την έχουμε νιώσει κάθε φορά που οι αριστεροί μας παρουσιάζουν ως «ανεύθυνους», ενώ στις πλατείες η εργατική τάξη βράζει ενάντια στις απαγορεύσεις.
Οπότε λοιπόν είμαστε κομματάκι καχύποπτοι με τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις ενάντια στη «λογοκρισία στη μουσική». Όχι μόνο επειδή ο Σύριζα θυμήθηκε τώρα να ασχοληθεί με τη «λογοκρισία», ενώ οι σχετικές διατάξεις του Ποινικού Κώδικα ψηφίστηκαν επί των ημερών του. Όχι μόνο επειδή οι συριζαίοι λένε για λογοκρισία στη ραπ κι εννοούν ότι θα φάνε ψαλίδι τα τραγούδια για την «επανάσταση», τους «ζαπατίστας» και τον κακό μητσοτάκη, αλλά κυρίως επειδή η λογοκρισία υπάρχει παντού στις ζωές μας.
Η «ελευθερία του λόγου» των δυτικών κοινωνιών είναι η ελευθερία να λες ό,τι ακριβώς λέει το κράτος (και η αριστερά του και η δεξιά του). Είναι η ελευθερία να παπαγαλίζεις τις μπαρούφες που διαβάζεις στα αριστερά και δεξιά μπλογκς παριστάνοντας με ψαγμένο ύφος ότι είναι «η άποψή σου». Είναι η ελευθερία να μιλάς, ενώ στην πραγματικότητα δεν έχεις τίποτα να πεις, γιατί έχεις γίνει μουγκός.
Και γινόμαστε ακόμα περισσότερο καχύποπτοι γιατί ξέρουμε ότι η ανάδειξη του ζητήματος «λογοκρισία στη μουσική» είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Σύριζα και οι παραφυάδες του κανονίζουν καθημερινά πως θα μείνουμε μουγκοί. Γιατί ξέρουμε ότι το να συζητάμε για το θέμα «λογοκρισία» όταν και όπως θέλει ο Σύριζα είναι ο τρόπος να μη συζητάμε για το θέμα με κανέναν άλλον τρόπο. Ότι όταν μας λέει ο Σύριζα ότι η λογοκρισία συζητιέται «για τη μουσική», πάει να πει ότι πρέπει να μην την εντοπίζουμε πουθενά άλλου. Όπως συμβαίνει και όταν μας βάζει να συζητάμε για την αστυνομία στα πανεπιστήμια, ενώ οι μπάτσοι έχουν απλωθεί κυριολεκτικά σαν στρατός στις γειτονιές μας και μας την πέφτουν καθημερινά.
Πρόσφατα το youtube μας κατέβασε ένα ακόμα βίντεο. Ο λόγος ήταν και πάλι ότι η εταιρία YouTube «δεν επιτρέπει περιεχόμενο που αμφισβητεί ευθέως την αποτελεσματικότητα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ή τις οδηγίες των τοπικών υπηρεσιών Υγείας περί κοινωνικής αποστασιοποίησης και ατομικής απομόνωσης και το οποίο (περιεχόμενο) μπορεί να οδηγήσει τους ανθρώπους να δράσουν ενάντια σε αυτές τις οδηγίες».
Του «προοδευτικού κόσμου» όμως αυτό δεν του φαίνεται ζήτημα. Και δεν εννοούμε το κατέβασμα του βίντεο μας (αυτό δε φαίνεται ούτε σ’ εμάς καλά-καλά ζήτημα). Εννοούμε ότι γενικώς δεν προβληματίζει και πολύ ότι απαγορεύεται να αμφισβητείς τις οδηγίες των Υπηρεσιών Υγείας, απαγορεύεται να προσκαλέσεις ανθρώπους να δράσουν ενάντια σ’ αυτές και απαγορεύεται και ν’ αμφισβητήσεις την αποτελεσματικότητα του ΠΟΥ, λες κι ο ΠΟΥ είναι ιερή αγελάδα. Στα μάτια της αριστεράς των δικαιωμάτων αυτό δε συνιστά λογοκρισία – ίσα-ίσα είναι καλή φάση γιατί εντάσσεται στη μάχη «ενάντια στα fake news και τη συνωμοσιολογία».
Κατά τ’ άλλα πανηγυρίστε ελεύθερα: «η κυβέρνηση αναγκάστηκε να αποσύρει το επίμαχο άρθρο». Η ελευθερία του λόγου νίκησε για άλλη μια φορά.
Υγ: Το βίντεο συνεχίζει να υπάρχει ονλάιν, σε ανταγωνίστρια εταιρία που έχει φάει πακέτο απ’ τη YouTube, οπότε είναι πιο ελαστική με την «αμφισβήτηση της αποτελεσματικότητας του ΠΟΥ». Οπότε, όποιος υπέρμαχος της ελευθερίας του λόγου θέλει μπορεί να πάει να κάνει ριπόρτ εδώ: