Τα πράγματα που κάνουμε δημόσια κάθε φορά, είναι ο τρόπος μας να μιλάμε και να υπάρχουμε στην πόλη. Να ακουγόμαστε. Έτσι και το τελευταίο μας κομμάτι. Μαζευτήκαμε με φίλους και φίλες και συζητήσαμε όσα μας απασχολούν. Όσους πάλι δεν κατάφεραν να έρθουν στην κουβέντα μας τους συναντήσαμε στα στενά και τις πλατείες του Πειραιά, τους εξηγήσαμε και οργανωθήκαμε. Όλα ήταν έτοιμα. Το ραντεβού ήταν ακριβείας. Βρεθήκαμε όλοι μαζί, τα σπρέι βγήκαν, όσοι έβαφαν έπιασαν δουλειά, οι υπόλοιποι πιο δίπλα μία μάζα ανθρώπων που έδειχνε ότι ήμασταν όλοι εκεί για το ίδιο πράγμα με την ίδια ιδέα. Λίγο μετά, το κομμάτι ήταν έτοιμο. Περηφάνια από τις Καβάτζες! Καθώς φεύγεις με το τρένο ή το όχημα σου από τον Πειραιά το βλέπεις εκεί. Μία ανάσα για τους δικούς. Ξενέρα για όποιον δεν γουστάρει, τροφή για σκέψη για όσους προσπαθούν να καταλάβουν τι συμβαίνει τελευταία στον περίπλοκο κόσμο που ζούμε.
Όμως δεν είναι μόνο οι πράξεις που μετράνε αλλά κυρίως τα λόγια. Μεγάλα γκράφιτι σε τοίχους είναι μόνο ο συμβολισμός, γιατί από πίσω κρύβεται μια ολόκληρη εργασία που γίνεται μέχρι να φτάσουμε εδώ, πολιτικές ιδέες που χωράνε σε μικρές προτάσεις. Λέμε πως τον τελευταία δεχόμαστε μια επίθεση άνευ προηγουμένου. Μια επίθεση που έχει παρελθόν αλλά και μέλλον. Επίθεση τόσο στα λόγια όσο και στις πράξεις, που έχει στόχο την τάξη μας και διάφορα κομμάτια της όπως και τις κουλτούρες της.
Τα τελευταία χρόνια λοιπόν μας ποινικοποιούν συνέχεια. Και πώς δεν μας έχουν αποκαλέσει: Ψεκασμένες, βάνδαλους, παραβατικές, κίνδυνο δημόσιας υγείας, εγκληματίες και χούλιγκαν, πρόβλημα δημόσιας τάξης και τόσα άλλα. Ακόμα και φασίστες βάφτισαν σύσσωμους τους μαθητές των επάλ, των πιο πολυεθνικών σχολείων της χώρας. Παράλληλα, εκατοντάδες μπάτσοι κυκλοφορούν καθημερινά στις γειτονιές μας και μας την πέφτουν όπου κι αν αράζουμε ή κυκλοφορούμε, σε πλατείες, σε καβάτζες, στα γήπεδα, τελευταία και στα σχολεία, παντού. Λέμε λοιπόν πως αυτές οι επιθέσεις που δεχόμαστε είναι το ίδιο πράγμα, δύο όψεις ενός σχεδίου. Γιατί αν δεν μας ποινικοποιήσουν μέσω του λόγου στα μυαλά και τις ιδέες ολόκληρης της καθώς πρέπει κοινωνίας, πώς μετά θα μπορούν να μας διαχειριστούν με αστυνομικούς όρους; Καταλαβαίνουμε πολύ καλά πως αυτά είναι σχέδια του κράτους σε καιρούς κρίσης, σχέδια για όσους περισσεύουν ή δεν συμμορφώνονται εδώ και δέκα χρόνια τουλάχιστον. Το νιώθουμε κάθε μέρα που περνάει, το βλέπουμε με τα ίδια μας τα μάτια γιατί εμάς αφορούν.
Βλέπουμε όμως πως το όλο πράγμα έχει ρωγμές, πως αυτά τα σχέδια γεννάνε και αντιθέσεις. Γιατί όσες τραβάμε τα ίδια ζόρια και δεχόμαστε την ίδια επίθεση, πολλές φορές είμαστε αναγκασμένες να κάνουμε και τα ίδια πράγματα για να επιβιώσουμε. Να βρεθούμε στα ίδια μέρη για να την παλέψουμε. Και κάπως έτσι γνωριζόμαστε αναμεταξύ μας. Είναι σημαντικό, γιατί όσο γνωριζόμαστε, τόσο μιλάμε, τόσο εμπιστευόμαστε ο ένας την άλλη, τόσο ανακαλύπτουμε τους κοινούς μας εχθρούς όλοι μαζί. Φτιάχνουμε και εμείς μία κοινή γλώσσα, κάνουμε μαζί κοινά πράγματα και υπερασπιζόμαστε, τις πλατείες, τις καβάτζες και τις γειτονιές μας, ενάντια σε κάθε λογής εχθρούς. Κυρίως όμως δείχνουμε την δική μας μεριά και φωνάζουμε ότι είμαστε ενάντια στα σχέδια τους για την πάρτη μας. Ότι δεν θα κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια να μας βρίζουν. Έχουμε και εμείς τους δικούς μας τρόπους να υπάρχουμε, Περήφανοι από κάθε χαραμάδα αυτής της πόλης! Είναι κι αυτό μια αρχή.
