Τα μέτρα που κράτος και αφεντικά μας επιβάλουν δεν αποσκοπούν στην υγεία κανενός. Παριστάνουν πως είναι υγειονομικά, μα στην πραγματικότητα είναι οικονομικά. Η παγκόσμια οικονομική κρίση δεν ξεκίνησε λόγω του ιού. Η παγκόσμια οικονομική κρίση προυπήρχε του ιού, δέκα χρόνια τώρα. Τα μέτρα που βλέπουμε να επιβάλλονται γύρω μας είναι μέτρα διαχείρισης της κρίσης. Το κράτος – όπως και όλα τα κράτη στην υφήλιο – είχε ένα πολύπλοκο θέμα να λύσει. Αφενός πώς να ελαχιστοποιήσει την κατανάλωση και μαζί της τις εισαγωγές, αφετέρου πώς να εμποδίσει τις εξαγωγές να καταρρεύσουν (αφού και τα άλλα κράτη φροντίζουν να ελαχιστοποιούν τις δικές τους εισαγωγές). Παράλληλα, αυτό έπρεπε να γίνει χωρίς γενικευμένη σύρραξη και στρατό στους δρόμους, γιατί τα οικονομικά μέτρα μεταφέρουν τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης στην πλάτη της εργατικής τάξης.
Αυτό βέβαια δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη. Η προσοχή των αφεντικών είναι μονίμως εστιασμένη στην εργατική τάξη, η οποία κατά τη γνώμη τους φταίει για όλα τα δεινά. Η άνοδος της Χρυσής Αυγής για παράδειγμα, οφειλόταν στους «απαίδευτους» των εργατογειτονιών – ενώ όσοι ζούμε στις γειτονιές αυτές ξέρουμε ότι η εργατική τάξη βρισκόταν διαρκώς απέναντι στους ναζήδες και στους φίλους τους, τους μικροαστούς και τους μαφιόζους. Για την βία κατά των γυναικών λένε πως ξανά ευθύνεται η «αμόρφωτη» εργατική τάξη, ενώ είναι γνωστό τι συμβαίνει στους χώρους εργασίας, ποιος κακοποιεί γυναίκες εντός του σπιτιού ή στις τουριστικές περιοχές: οι βιαστές είναι αυτοί που νιώθουν πως έχουν εξουσία, τα αφεντικά και η μεσαία τάξη.
Τα ίδια και με τον «φονικό ιό». Βαφτίζουν «ευπαθείς κοινωνικές ομάδες» όσους προηγουμένως αποκαλούσαν «υγειονομικές βόμβες» και ανέκαθεν είχαν στο στόχαστρο. Άστεγοι, πρεζάκηδες, μετανάστες «χρήζουν ιδιαίτερης κοινωνικής φροντίδας», με την φροντίδα τους να σημαίνει, κυριολεκτικά πολλές φορές, αγκαθωτά συρματοπλέγματα. Αλλά η «κοινωνική ομάδα» που πάντα είχαν – και έχουν και τώρα – στο στόχαστρο είναι η εργατική τάξη. Μας φορέσανε μάσκες – στη δουλειά, στη λαϊκή, στα σχολεία, όπου πρέπει να νιώθουμε μόνοι και να το βουλώνουμε. Επιτίθενται στα μέρη που μαζευόμαστε, στους τρόπους που γνωριζόμαστε και στηρίζουμε ο ένας τον άλλον. Οι περιοχές που απειλούν με λοκντάουν είναι κι εκείνες εργατογειτονιές. Είναι προφανές ότι ο ιός δεν πιάνει όλους το ίδιο: είναι η εργατική τάξη που θέλουν να πειθαρχήσουν και να ελέγξουν μέσω των μέτρων, απαιτούν η κυρίαρχη αφήγησή τους να είναι η μοναδική, με αριστερούς και δεξιούς ρουφιάνους να κραυγάζουν στα μίντια για «ιϊκά φορτία» και καμπύλες.
Αυτούς που με τα μέτρα εξαγριώνονται όλο και περισσότερο, αυτούς ακριβώς προσπαθούν να φοβερίσουν.
Γιατί, πάνω απ’ όλα, φοβούνται μήπως αρχίσουμε να σκεφτόμαστε για λογαριασμό μας.
Περισσότερα στο antifav.wordpress.com