Σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα κράτη της Ευρώπης που βομβάρδισαν τον περασμένο Μάρτη τους πολίτες τους με «εκατόμβες νεκρών», το ελληνικό κράτος φαίνεται πως υπολόγιζε να παίξει το χαρτί της «εκατόμβης» αργότερα. Λογικά δεν μας το εμφάνισε στο «πρώτο κύμα» γιατί ποντάρισε στο να φαινόμαστε «covid-free» προορισμός, ευελπιστώντας να ανοίξει κανένα κράτος τα σύνορά του το καλοκαίρι και να στείλει κάνα τουρίστα. Αφού η ιστορία με τον τουρισμό τελείωσε, και μάλλον δεν πήγε όπως θα ήθελαν, ξεκίνησε κι εδώ στην όμορφη χώρα μας η «εκατόμβη με τους νεκρούς». Έκανε την ανησυχητική αλλά αναμενόμενη εμφάνισή της στα τέλη του Οκτώβρη και ακολούθησε μία δεύτερη καραντίνα μαζί με πιο αυστηρά «μέτρα» που απ’ ότι φαίνεται θα μας συντροφεύουν για καιρό. Το πιο ανησυχητικό όμως είναι ότι δεν είναι διόλου απίθανο να μεγαλώσει κι άλλο η «εκατόμβη» στο μέλλον και ποιος ξέρει με τι «μέτρα» θα έρθουμε αντιμέτωποι τότε.
Πάντως εμείς, δεν φοβηθήκαμε ποτέ μην πεθάνουμε από κάποιον φονικό ιό, γι’ αυτό δεν μένουμε σπίτι παρά τις απαγορεύσεις. Αυτό που μας τρόμαζε όταν ακούγαμε το κράτος να λέει για «φονικό ιό», ήταν το ακραίο ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης. Αυτό φοβόμασταν και αυτό φοβόμαστε ακόμα. Γιατί γνωρίζουμε ότι λόγω της κρίσης τα κράτη ετοιμάζονται να τις παίξουν και παίρνουν θέσεις μάχης εδώ και πάνω από μία δεκαετία. Προφανώς χωρίς κανέναν οίκτο για την ανθρώπινη ζωή. Επίσης γνωρίζουμε λόγω της θέσης μας, ποιοι είναι αυτοί που θα φορτωθούν στις πλάτες τους τα προβλήματα των αφεντικών και του κράτους. Ειδικά τώρα, αν δεν κάνουμε εμείς κάτι για να σώσουμε τα μυαλά μας και τις καρδιές μας από την καταστροφή, δεν πρόκειται να βρεθεί κανένας, ούτε «αριστερός», ούτε «δεξιός» να το κάνει για πάρτη μας. Δεν πρέπει να γελιόμαστε και να νομίζουμε ότι όλα αυτά που ζούμε θα περάσουν έτσι απλά. Γιατί δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα.
Τα περιθώρια στενεύουν αδέρφια. Πρέπει να οργανωθούμε. Πρέπει να μάθουμε να μιλάμε από τη δικιά μας θέση και με τα δικά μας λόγια για αυτά που μας συμβαίνουν. Τα γκραφίτι και τα συνθήματα που διακοσμούν τελευταία διάφορες απ’ τις γειτονιές του Χαλανδρίου είναι ένας από τους τρόπους μας να την παλεύουμε, να γνωριζόμαστε και να μιλάμε μεταξύ μας. Είναι ένας από τους τρόπους μας να μην τα παρατάμε και να δίνουμε κουράγιο στους δικούς μας. Είναι ένα πονηρό κλείσιμο του ματιού στα δικά μας παιδιά που δίνουν ζωή στη γειτονιά.
Περισσότερα νέα από τα βόρεια στο antifaxalandri.wordpress.com
