Τα ελληνικά 90’s ξεκίνησαν με τεράστια φασιστικά συλλαλητήρια. Ήταν όλα τους οργανωμένα από το ελληνικό κράτος και τους μηχανισμούς του. Το «όνομα» της Μακεδονίας κι ο «αλυτρωτισμός των Σκοπιανών» υπήρξαν απ’ τις πιο χοντροκομμένες προπαγανδιστικές εκστρατείες του ελληνικού κράτους, πλήρως εναρμονισμένες με τις μεταψυχροπολεμικές προτεραιότητες της εποχής.
Τρεις δεκαετίες μετά, η συνεχής διπλωματική/ οικονομική/ στρατιωτική πίεση του ελληνικού κράτους, ανάγκασε το μακεδονικό κράτος σε συνθηκολόγηση. Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι το τελικό (μέχρι στιγμής…) επιστέγασμα της πιο πρόσφατης φάσης του ελληνικού ιμπεριαλισμού στα Βαλκάνια. Η Συμφωνία των Πρεσπών δεν είναι «προδοτική»: εξαρτά την επιβίωση του μακεδονικού κράτους από τη συμμαχία του με την Ελλάδα, βάζοντας παράλληλα τέρμα στο ζήτημα της μακεδονικής μειονότητας. Η Συμφωνία των Πρεσπών δεν είναι «φιλειρηνική»: είναι επίδειξη ισχύος του ελληνικού κράτους απέναντι στους τοπικούς ανταγωνιστές του – την Αλβανία, τη Βουλγαρία και την Τουρκία.
Οι τρεις δεκαετίες που ξεκίνησαν με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και ολοκληρώθηκαν με τη Συμφωνία των Πρεσπών υπήρξαν ένα συλλογικό και διακομματικό «επίτευγμα». Οι κρατικές προσταγές κοινωνικοποιήθηκαν: έγιναν «αυθόρμητα συλλαλητήρια» και συζητήσεις σε καφενεία. Και την ίδια στιγμή ευρεία κοινωνικά κομμάτια κρατικοποιήθηκαν: έγιναν «πατριωτικοί σύλλογοι» και κρατικά χρηματοδοτούμενες ενώσεις.
Μέχρι στιγμής τα κρατικά σχέδια περνούν απαρατήρητα. Λογικό κι αυτό. Συνήθως πριν την καταιγίδα, επικρατούν περίεργες σιωπές.
Διαβάστε τον πρόλογο της μπροσούρας της εκδήλωσης εδώ.