Δεν ξέρουμε αν το πήρατε χαμπάρι, αλλά η συνέλευση Athens Antifa θα διοργανώσει μια διαδήλωση.
Πέμπτη 4 Μαΐου, ώρα 19:00.
Σταθμός ΗΣΑΠ Άνω Πατήσια.
Οι αφίσες έχουν ήδη τυπωθεί – μέσα στις γιορτές του Πάσχα.
Οι αφισοκολλήσεις έχουν ήδη ξεκινήσει.
Το θέμα της διαδήλωσης είναι «ενάντια στο φασισμό – των χρόνων της καραντίνας και των χρόνων που έρχονται». Προφανώς δεν είναι το πρώτο που έρχεται στο νου όταν κάποιος σκέφτεται με ποιο τρόπο να… παρέμβει στην τρέχουσα συγκυρία. Πράγματι, αυτό που έρχεται στο νου, για τους πιο καλωδιωμένους, είναι «τα Τέμπη» – οι «καλλιτέχνες» – το «έγκλημα». Για άλλους, λιγότερο καλωδιωμένους, είναι ίσως ο πόλεμος – η πολεμική οικονομία – η κατάσταση στις δουλειές – οι εκλογές.
Φαίνεται πως ανήκουμε στη δεύτερη κατηγορία γιατί τα αντίστοιχα θέματα πέρασαν και από το δικό μας νου όταν σχεδιάζαμε τη διαδήλωση. Και πάλι όμως: μία που πετάχτηκαν στο τραπέζι, μία που αντιμετωπίστηκαν με κάποιου είδους… συλλογική δυσφορία. Λίγο με τη σιωπή, λίγο με κάτι παράξενες γκριμάτσες, ανακαλύψαμε ότι δε θέλαμε «ενάντια στις εκλογές». Δε θέλαμε «ίδια είναι τα αφεντικά δεξιά κι αριστερά». Δε θέλαμε «ενάντια στον πόλεμο και τη συμμετοχή του ελληνικού κράτους». Δε θέλαμε «ενάντια στην πολεμική οικονομία». Όχι ότι μας φαίνονταν «λάθος» όλα τούτα. Και πάλι όμως, κάτι δε μας ενθουσίαζε – κάτι μας ενοχλούσε.
Πέρασαν κάνα δυο εβδομάδες για να καταλάβουμε τι μας έφταιγε. Το κλειδί της κατανόησης ήταν οι εσωτερικές διαδικασίες μέσω των οποίων αντιμετωπίσαμε την ιδεολογία του «κινήματος για τα Τέμπη». Τότε, το πρώτο επιχείρημα που κατέβασε η γκλάβα μας ήταν «γιατί άραγε κανείς δεν λέει να πηγαίνουν τα τρένα πιο αργά». Το επιχείρημα, αρχικά, μας φαινόταν σωστό· συμφωνούσε με ό,τι έχουν γράψει οι αυτόνομοι μαρξιστές περί τεχνολογίας και καπιταλιστικής χρήσης των μηχανών. Το γράψαμε κιόλας μια φορά.
Κι όμως: καθώς οι συζητήσεις μας περί Τεμπών εξελίσσονταν, ανακαλύψαμε για άλλη μια φορά ότι στους καιρούς μας, ακόμη και οι πλέον βοηθητικές θεωρίες χρειάζονται λίγο μερεμέτι. Δηλαδή: φαινομενικά, το ελληνικό κράτος έλεγε ότι τα τρένα πρέπει να πηγαίνουν πιο γρήγορα. Εν τω μεταξύ όμως, στην πράξη, το ελληνικό κράτος είχε διακόψει την κυκλοφορία των τρένων για πάνω από μήνα. Χώρια η κυκλοφορία των λεωφορείων. Και κοίτα να δεις που, όταν η κυκλοφορία των τρένων επιτέλους ξεκίνησε, τα τρένα όντως πήγαιναν πιο αργά!
Εν τω μεταξύ, εμείς είχαμε σταματήσει να επικαλούμαστε το επιχείρημα περί «τρένων που πηγαίνουν όλο και πιο γρήγορα». Γιατί είχαμε θυμηθεί τα διδάγματα των χρόνων της καραντίνας. Τότε που ένας καπιταλισμός του περιορισμού, της απαγόρευσης, της πρόληψης και της σκληρής πειθαρχίας αναδύθηκε και επιβλήθηκε με τον πιο μονολιθικό τρόπο. Είχαμε θυμηθεί τα διδάγματα της εποχής της καραντίνας: αντίθετα με ό,τι καταλάβαιναν οι παλιοί μαρξιστές, στους καιρούς μας οι εργάτες μπορεί όντως να κλείνονται σπίτια τους με το ζόρι – το κράτος μπορεί όντως να απαγορεύει την κυκλοφορία – τα τρένα μπορεί όντως να πηγαίνουν πιο αργά!
Η υπόθεση Τέμπη μας θύμισε ότι τα διδάγματα των χρόνων της καραντίνας, εκτός από συντριπτικά, ήταν και διαφωτιστικά. Μας θύμισε ότι δίχως αυτά τα διδάγματα τα χρόνια που ακολουθούν θα είναι ακατανόητα. Τέλος, μας θύμισε πόσο συμφέρει το κράτος αυτά τα διαφωτιστικά διδάγματα να ξεχνιούνται.
Αυτή η πολλαπλή υπενθύμιση μάς οδήγησε σε ευρύτερες σκέψεις επί της τρέχουσας κατάστασής μας.
Που λέτε, από τη σκοπιά που κοιτάζουμε τον κόσμο, τα χρόνια της καραντίνας σηματοδότησαν την πιο συντριπτική ήττα. Η ήττα περιελάμβανε αδυναμία διαμόρφωσης συλλογικών αντιλήψεων, αδυναμία κατάστρωσης συλλογικών πράξεων, πρόθυμη παράδοση στις κρατικές αφηγήσεις, άρνηση αυτοκριτικής και αδυναμία διαχωρισμού από τους ρουφιάνους της αριστεράς. Το θέαμα της Νέας Σμύρνης ολοκλήρωσε και πιστοποίησε την προϋπάρχουσα γενική πολιτική παράλυση.
Κι όμως, την ίδια στιγμή, η τρομερή διετία παρείχε απλόχερα νέες γνώσεις, όχι μόνο για το κράτος και τους ρουφιάνους του, αλλά και για τη φύση των εχθρών του, και τους τρόπους οργάνωσης αυτών των εχθρών. Ήταν μάλιστα τέτοιας ποιότητας και ποσότητας αυτές οι νέες γνώσεις, που νομίζουμε ότι ολόκληρη η ιστορία του ελληνικού κράτους και μαζί ολόκληρο το ρεπερτόριο του α/α χώρου, μπορεί και πρέπει να ξαναγραφτούν υπό το φως των γεγονότων που συνέβησαν από το 2020 και μετά.
Το καλό με όλα τούτα είναι ότι η νέα γνώση δεν είναι αποκομμένη από την εργατική τάξη, όπως συμβαίνει συνήθως. Κάθε άλλο: η μνήμη της καραντίνας είναι σήμερα κοινό κτήμα – η ωμή ταξική εμπειρία δύο και βάλε ετών αφορά εκατομμύρια ανθρώπους. Τώρα που μιλάμε περιμένει να μετατραπεί σε χρήσιμες συλλογικές σκέψεις και πράξεις. Να πυκνώσει τις γραμμές μας και να μας οπλίσει για τα μελλούμενα.
Το κακό με όλα τούτα είναι ότι η διάσωση της νέας γνώσης είναι αποκλειστικά δικό μας έργο. Όχι μόνο κανείς δεν θα το κάνει για εμάς, αλλά λυτοί και δεμένοι έχουν βαλθεί να μας βάλουν να ξεχάσουμε. Ο τακτικός τους στόχος είναι ταπεινός: να ξεχαστούν τα κρίματά τους. Ο στρατηγικός τους στόχος είναι μεγαλεπήβολος: να ξεχαστούν τα πολύτιμα διδάγματα που ήδη θα έπρεπε να έχουμε αποκομίσει.
Έ, έτσι ανακαλύψαμε και την πηγή της δυσφορίας μας σχετικά με τα υπόλοιπα «προφανή» θέματα. Καλά ήταν, δε λέμε – και όσο «καλά» ήταν, τόσο ανομολόγητα έσπρωχναν κάτω από το χαλί τις κοινές μνήμες των τριών τελευταίων χρόνων. Κι όσο μάς καθησύχαζαν αναζητώντας «κοινούς τόπους», τόσο μας παρέδιδαν στην κρατική στρατηγική της λήθης.
Ε όχι καλές μας συντρόφισσες. Το «περασμένα ξεχασμένα» -διότι περί αυτού πρόκειται- είναι ένας δρόμος ενδεχομένως καταπραϋντικός, την ίδια στιγμή όμως είναι ένας δρόμος καταστροφικός. Το σημαντικότερο εγχείρημα των καιρών μας είναι η διάσωση της πρόσφατης ταξικής εμπειρίας – η μετατροπή της σε συλλογική γνώση – η αναζήτηση νέων γλωσσών συνεννόησης και νέων συλλογικών τρόπων ζωής. Η προσκόλληση στις έτοιμες συνταγές είναι καθησυχαστική – ταυτόχρονα εξασφαλίζει ότι το σημαντικότερο εγχείρημα των καιρών μας δεν μπορεί καν να ξεκινήσει.
Κι έτσι, μετά τα τελευταία τρία χρόνια, το «σαν να μην πέρασε μια μέρα» μας προκάλεσε δυσφορία. Κι έτσι, δικαιολογήσαμε τη δυσφορία μας. Κι έτσι, θυμηθήκαμε ότι οι διαδηλώσεις είναι στιγμές ενός ευρύτερου φτιαξίματος – ειδάλλως δεν είναι παρά μπουρμπουλήθρες στο βάλτο του οπορτουνισμού βραχείας διάρκειας.
Κι έτσι, επιλέξαμε το θέμα της διαδήλωσης της 4ης του Μάη.
Αναμείνατε στα καλώδιά σας γιατί θα ακολουθήσει και η προκήρυξη.
Βιβλιογραφία
– Για την πρώτη φορά που καταλάβαμε ότι ακόμη και οι καλύτερες θεωρίες χρειάζονται λίγο μερεμέτι, δείτε το «Η αισιόδοξη αυτονομία και γιατί να την αποφεύγουμε», Antifa #27, Νοέμβριος 2011, εδώ: https://autonomeantifa.gr/wp-content/uploads/2020/04/27_aisiofoksi_autonomia.pdf.
– Για το (σφαλερό) επιχείρημα «σιγά μην πάνε τα τρένα πιο αργά», δείτε το «Ο τεχνολογικός θάνατος και τα οφέλη του», 7 Μαρτίου 2023, εδώ: https://autonomeantifa.gr/o-technologikos-thanatos-kai-ta-ofeli-to/. Το επιχείρημα πετάγεται κάπου στη μέση.
– Αν θέλετε να δείτε τι καταλήξαμε να λέμε «για τα Τέμπη» μετά που θυμηθήκαμε τα τρία τελευταία χρόνια, δείτε την αφίσα που κολλήσαμε το Μάρτη του 2023, εδώ: https://autonomeantifa.gr/i-tiledioikisi-einai-epikindyno-prag/
– Η κριτική στη μεγαλειώδη διαδήλωση της Νέας Σμύρνης είναι πολύ σπάνιο πράγμα. Μπορείτε πάντως να δείτε εδώ μια προφητική αφίσα – σήμερα είναι πολύ πιο κατανοητή τώρα από ό,τι τότε που την κολλούσαμε, τον Μάρτιο του 2021: https://autonomeantifa.gr/ki-afoy-mas-kleisan-ena-chrono-mesa-tor/
– Τελικά, οι καιροί μας διδάσκουν ένα κάρο πράγματα, όχι μόνο για το κράτος, αλλά και για τους εχθρούς του. Αν θέλετε να δείτε τι έχουμε καταλάβει εμείς μέχρι στιγμής, μπορείτε να δείτε την εισήγηση «Η προετοιμασία για πόλεμο στην Ελλάδα και τον κόσμο, 1991-2022», που παρατίθεται ολόκληρη στο Antifa #80, Μάιος 2022. Για ένα κομμάτι ιδιαιτέρως σχετικό με τη διαδήλωση που ετοιμάζουμε, πατήστε εδώ: https://autonomeantifa.gr/wp-content/uploads/2022/07/80_proetoimasia_gia_polemo_%CE%94.pdf.