Κατά τη γνώμη μας το πλέον απαράδεκτο χαρακτηριστικό των όσων λέγονται ενάντια στην μεταναστευτική πολιτική του κράτους, είναι εύκολο να περιγραφεί: Περίπου το σύνολο της αντιπολίτευσης στην ελληνική μεταναστευτική πολιτική δέχεται ότι το ελληνικό κράτος έχει τα προβλήματα που λέει πως έχει και ότι επιδιώκει τις λύσεις που λέει πως επιδιώκει.
Τα αντιμεταναστευτικά πογκρόμ του καλοκαιριού για παράδειγμα, έγιναν αντιληπτά ακριβώς όπως τα αιτιολόγησε το ελληνικό κράτος: Ως μια γενναία προσπάθεια να καθαρίσει την επικράτειά του από τους “παράνομους” μετανάστες. Η παραμικρή αμφιβολία δεν υπήρξε ως προς την ειλικρίνεια αυτής της πρόθεσης: Η τρέχουσα σοφία έλεγε ότι πράγματι το ελληνικό κράτος πιστεύει ότι “το καράβι γέμισε” και πράγματι προσπαθεί να “σφραγίσει τα σύνορα” και να “καθαρίσει την επικράτεια”. Η αριστερή πλευρά μάλιστα προσέθετε ότι το κράτος τα κάνει αυτά γιατί έχει επηρεαστεί από το ΛΑΟΣ.
Είναι όμως σίγουρο ότι το ελληνικό κράτος ήθελε να διώξει μια και καλή τους “παράνομους” μετανάστες; Για εμάς όχι. Μπορεί να πέρασε απαρατήρητο, αλλά τα ρεπορτάζ που δημοσιεύθηκαν μέσα στο καλοκαίρι με θέμα τα ρατσιστικά πογκρόμ κάποιες φορές συνοδεύτηκαν από κομμάτια σαν το παρακάτω:
“Εμφραγμα” στα κρατητήρια έχουν προκαλέσει οι μαζικές επιχειρήσεις για τον εντοπισμό και σύλληψη λαθρομεταναστών. Στο Κέντρο Κράτησης στο Φυλάκιο Εβρου η επί τριμήνου κράτηση (που με τη νέα τροπολογία έχει επιμηκυνθεί έως 18 μήνες) έχει τελικά περιορισθεί σε 10 ημέρες εξαιτίας του συνεχούς αριθμού εισερχομένων. Μόλις πριν από λίγες ημέρες οι 321 κρατούμενοι αυξήθηκαν κατά 40 που μεταφέρθηκαν από τη Λέρο και για να χωρέσουν, αφέθηκαν ελεύθεροι 26 Πακιστανοί…[Έμφραγμα στα κέντρα κράτησης, Καθημερινή 14/7/09]
Με λίγα λόγια, η υποτιθέμενη “τελική λύση” του ελληνικού κράτους με το ένα χέρι μάζευε κόσμο από την Πάτρα και με το άλλο χέρι τους άφηνε ξανά ελεύθερους στον Έβρο μετά από μήνες κράτησης. Αυτό δεν συνέβη μόνο το καλοκαίρι. Όποιος παρακολουθεί τα σχετικά δημοσιεύματα μπορεί να πιστοποιήσει πως είναι μια διαδικασία που εξελίσσεται απαράλλακτη για χρόνια.
Έχοντας παρακολουθήσει τη σχετική επικαιρότητα, μπορούμε να πούμε πως η “φύλαξη των συνόρων” δεν είναι μία πρακτική που ασκείται απλά κατά μήκος μιας γραμμής στον χάρτη. Είναι ένα σύνολο κατασταλτικών μεθόδων και υποδομών που εκτείνεται σε όλη την ελληνική επικράτεια. Η χρήση τους τώρα είναι άλλο θέμα: Το νομικό καθεστώς και οι πρακτικές των μπάτσων είναι τέτοιες που ο μετανάστης εργάτης μπορεί ανά πάσα στιγμή να συλληφθεί, να δαρθεί, να κρατηθεί για αόριστο χρονικό διάστημα, έπειτα να αφεθεί ελεύθερος για εξίσου αυθαίρετους λόγους σε εντελώς διαφορετικό σημείο από αυτό της σύλληψής του, να περάσει σύντομα διαστήματα “με χαρτιά” και να ξαναπέσει στην κατάσταση “δίχως χαρτιά”, ακόμη και να απελαθεί, μόνο και μόνο για να ξαναπεράσει τα σύνορα και να ξαναρχίσει τον ίδιο κύκλο.
Δηλαδή, με κινητήριο δύναμη τους μηχανισμούς καταστολής, αλλά πολλές φορές και την δική του επιθυμία να φύγει από τη χώρα προς “κάπου καλύτερα”, ο μετανάστης εργάτης βρίσκει τον εαυτό του σε διαρκή κίνηση μέσα στην ελληνική επικράτεια, από φυλακή σε ξύλο σε παράνομη εργασία και πάλι από την αρχή. Όσοι πιστεύουν τα “προβλήματα” που το κράτος διαφημίζει πως έχει, θεωρούν πως αυτός ο κύκλος αποτελεί έκφραση της αδυναμίας του κράτους να απελάσει τους μετανάστες. Αλλά αυτοί οι κύκλοι δεν είναι αδυναμία ή λάθος. Είναι ο πιο μελετημένος τρόπος από τους πολλούς με τους οποίους παράγεται η παρανομία των μεταναστών εργατών. Και δεν είναι κανένα σύνθετο ζήτημα αυτή η παραγωγή: Όταν το κράτος φέρεται σε κάποιον σαν να είναι παράνομος, όταν όλοι αποδέχονται αυτή τη συμπεριφορά, τότε αυτός ο κάποιος γίνεται παράνομος με την πολύ ουσιαστική έννοια του όρου! Δεν είναι δικές μας ιδέες αυτές. Η στρατηγική που περιγράψαμε χρησιμοποιείται γενικώς και μάλιστα αναφέρεται στην σχετική βιβλιογραφία με το όνομα “Στρατηγική της Περιστρεφόμενης Πόρτας”, τόπο γέννησης τις ΗΠΑ και πρώτα θύματα τους Μεξικάνους μετανάστες εργάτες.
Η κρατική κατασταλτική πολιτική απέναντι στους μετανάστες εργάτες είναι προορισμένη να είναι “ατελέσφορη” αν κάποιος νομίζει πως στόχος της είναι να εξαλείψει την “παράνομη μετανάστευση”. Είναι όμως πολύ αποτελεσματική αν θεωρήσει κανείς πως στόχος της είναι να εμπεδωθεί πρακτικά η “παρανομία” των μεταναστών. Το ελληνικό κράτος δεν θέλει να “καθαρίσει η χώρα”. Το ελληνικό κράτος θέλει να κρατάει ένα τμήμα της εργατικής τάξης σε κατάσταση παρανομίας! Αυτό έκανε το καλοκαίρι, αυτό κάνει χρόνια τώρα. Αυτή η στρατηγική παρανομοποίησης της εργατικής δύναμης είναι μια στρατηγική που έχει σοβαρότατες επιπτώσεις στην ίδια την υφή του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού. Αλλά αυτά θα τα πούμε με άλλη ευκαιρία.