Από τον περασμένο μάρτη που έσκασε αυτή η τρέλα και δεν ξέραμε τι μας γινότανε, τα πράγματα έχουν αλλάξει αρκετά. Όλο αυτό το διάστημα μάθαμε πολλά. Μάθαμε ότι αν βγεις από το σπίτι δεν συναντάς αυτό που σου δείχνει η τηλεόραση. Υπάρχουν άνθρωποι σαν και σένα που δεν κρύβουν τις μούρες τους, που δεν πιστεύουν ότι φταίει ένας ιός για τη σκατοδουλειά που κάνουν, ή για το ότι δεν έχουν δουλειά, για τον μισθό τους που μειώθηκε, για το ότι δεν επιτρέπεται να βγουν από το σπίτι και να δουν τους δικούς τους και για πόσα άλλα. Που δεν πιστεύουν ότι με ένα μαγικό τρόπο το κράτος νοιάστηκε τόσο πολύ για την υγεία μας που αναγκάστηκε να πάρει σημαντικά υγειονομικά μέτρα, όπως το να γεμίσει τους δρόμους με μπάτσους.
Όπως και προ καραντίνας έτσι και τώρα, οι μπάτσοι την πέφτουν στις ίδιες φιγούρες, στα ίδια μέρη. Δεν μας μπερδεύουν τα δύο πρόσωπα καλού και κακού μπάτσου που ενίοτε μας παρουσιάζουν. Αυτοί που μας λένε ατάκες του τύπου «παιδιά δεν έχουμε θέμα που κάθεστε έξω, απλά μην κάνετε φασαρία» είναι οι ίδιοι με αυτούς που μας την πέφτουν και μας κόβουν πρόστιμα. Είναι οι ίδιοι με άλλες εντολές.
Ξέρουμε καλά ότι όλη αυτή η ιστορία με τα μέτρα και τις απαγορεύσεις δεν έχει να κάνει καθόλου με την υγεία μας. Είναι η πειθαρχία που απασχολεί και αν δεν πειστείς να πειθαρχήσεις μόνος σου, ο μόνος δρόμος είναι και θα είναι πάντα η βία. Αυτό το ρόλο έρχεται να παίξει η αστυνομία. Να πειθαρχήσει τα κομμάτια αυτά που δεν ψήνονται και δεν έχουν κανένα όφελος με το να συνταχθούν με το κράτος τους. Αυτούς και αυτές που τους κόψαν τον μισθό, ή που δεν βρίσκουν δουλειά, ή που ζουν με επιδόματα και που πρέπει να μείνουν κλεισμένοι σπίτι χωρίς να ακουστεί τίποτα, που πρέπει να αλλάξει το πώς και αν θα κοινωνικοποιούνται, το πότε και πως θα μιλάνε. Αυτοί και αυτές είμαστε εμείς, είμαστε τα χίλια πρόσωπα της εργατικής τάξης.
Καταλαβαίνουμε ότι όσο η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει, οι ζωές μας θα ζορίζουν όλο και πιο πολύ. Καταλαβαίνουμε επίσης ότι πλέον δεν έχουμε και πολλά να χάσουμε.
Μες τον Φλεβάρη που πέρασε κάναμε δύο κομμάτια παρέα με ανθρώπους που δεν κλείστηκαν σπίτι να επαναλαμβάνουν κάθε μαλακία που τους έλεγε η οθόνη. Παρέα με ανθρώπους που έβγαιναν έξω στέλνοντας μήνυμα στο 1312.
Το πρώτο έγινε στο λόφο του Αγ. Ιωάννη. Σύνθημα αντάξιο με τη θέα.
Το δεύτερο ήταν ένα μήνυμα αγάπης στην πλατεία Δημαρχείου, Δάφνη.
Με καραντίνα ή χωρίς fuck the police.
