Καμιά φορά αναρωτιόμαστε: γιατί τέτοια πρεμούρα με την καθαριότητα των τοίχων; Τι είναι αυτό που κάνει τις δημοτικές αρχές, την αστυνομία, τους ρουφιάνους και ένα κάρο άλλες φιγούρες στις γειτονιές μας να καίγονται να κρατήσουν τα ντουβάρια στο χρώμα που αποφάσισε ο ιδιοκτήτης τους;
Οι αρμόδιοι, στις επίσημες δηλώσεις τους, μας λένε πως πρόκειται για θέμα αισθητικής. «Δεν είναι όμορφο να είναι βαμμένοι οι τοίχοι με σπρέι», «χαλάει την εικόνα της γειτονιάς» και άλλα παρόμοια. Σε σπάνιες στιγμές ειλικρίνειας, άντε να φτάσουν μέχρι το «δεν μπορεί να πηγαίνει και να κάνει ο καθένας ό,τι γουστάρει». Κατά την ταπεινή μας γνώμη, βέβαια, όλα αυτά δεν είναι παρά παραμύθια. Και θα εξηγήσουμε μέσω ενός παραδείγματος.
Όσοι κυκλοφορούν στην γειτονιά του Χολαργού, γνωρίζουν ότι ψηλά στην οδό 17ης Νοεμβρίου, λίγο πριν τα κόκκινα σκαλιά, υπάρχει ένας τεράστιος τοίχος. Ο τοίχος αυτός ήταν για κάμποσο καιρό βαμμένος στο μουντό γκρι που είχε διαλέξει ο ιδιοκτήτης του, δηλαδή ο Δήμος Χολαργού-Παπάγου. Σιγά-σιγά άρχισαν να ξεπηδούν επάνω του κομμάτια και ταγκιές από την τοπική κοινότητα γκραφιτάδων. Και κάποια στιγμή μέσα στην περυσινή χρονιά, το antifa north, εμείς δηλαδή, αποφασίσαμε να κάνουμε μερικές ακόμα αισθητικές αλλαγές. Μαζευτήκαμε με φίλους και φίλες και βάψαμε ένα κομμάτι μεγάλων διαστάσεων, το οποίο και μπορείτε να θαυμάσετε παρακάτω.
Το κομμάτι αυτό δέσποζε στην 17 Νοέμβρη για σχεδόν ένα έτος. Πριν λίγο καιρό ωστόσο, ο ιδιοκτήτης του τοίχου αποφάσισε να αποκαταστήσει την τάξη. Ένα ολόκληρο συνεργείο καταπιάστηκε με το εν λόγω ντουβάρι, το οποίο μετά το πέρας των εργασιών, ήταν πια πεντακάθαρο. Μάλιστα ο ιδιοκτήτης αποφάσισε να αντικαταστήσει το αρχικό μουντό γκρι με ένα καρακίτς πολύχρωμο μοτίβο. Φυσικά, το antifa north, δεν έχασε αφορμή. Λίγες ημέρες μετά την αποκατάσταση, φροντίσαμε να παρέμβουμε εκ νέου, αυτή τη φορά με πιο απλό και σαφή τρόπο. Ιδού τι επιλέξαμε να γράψουμε.
Αν το σύνθημα σας φαίνεται κάπως μυστήριο, μην ανησυχείτε, παρακάτω θα το δικαιολογήσουμε πλήρως. Πρώτα όμως να ολοκληρώσουμε την πολυτάραχη ιστορία του ντουβαριού στην 17 Νοέμβρη. Ο ιδιοκτήτης αυτή τη φορά κινητοποιήθηκε ακόμη πιο γρήγορα. Το συνεργείο ξαναεμφανίστηκε για να σβήσει το σύνθημα μας. Ωστόσο, ίσως επειδή τους τελείωσαν οι πρώτες ύλες, ίσως για κάποιον άλλο ανεξήγητο λόγο, η δουλειά δεν ολοκληρώθηκε. Κι έτσι, σε αυτόν τον πολύπαθο τοίχο, αυτό που μένει πλέον είναι μισή πολύχρωμη μπούρδα του δήμου και μισό σύνθημα antifa north. Το αποτέλεσμα, το οποίο έχει παραμείνει σε αυτή την κατάσταση για τουλάχιστον έναν μήνα, έχει την πλάκα του:
Δεν το λες και «αισθητικά άρτιο», όπως υποτίθεται ότι επιδιώκουν όσοι έχουν μανία με την καθαριότητα των τοίχων. Παρόλα αυτά, κατά την γνώμη μας, ο βασικός στόχος έχει επιτευχθεί. Το σύνθημα δεν βγάζει πια νόημα. Ο τοίχος είναι μουγκός. Και τώρα μπορούμε να επιστρέψουμε στο αρχικό μας ερώτημα. Γιατί τέτοια πρεμούρα με την καθαριότητα των τοίχων; Λοιπόν, το ζήτημα αυτό καθόλου αισθητικό δεν είναι. Όπως ακριβώς γράψαμε κάποια στιγμή μέσα στο περασμένο διάστημα στον πολύπαθο τοίχο, αυτό που διακυβεύεται είναι η δημόσια τάξη. Αυτό που διακυβεύεται είναι η παντοκρατορία του κρατικού λόγου. Δηλαδή: στις εποχές μας ο μόνος που επιτρέπεται να μιλάει είναι το κράτος. Όλοι οι υπόλοιποι πρέπει να το βουλώνουμε και να ακούμε προσεκτικά. Να μην διανοούμαστε καν να ανοίξουμε το στόμα μας, πόσο μάλλον για να εκφέρουμε την παραμικρή διαφωνία.
Γι’ αυτό έχουν φάει τέτοιο σκάλωμα με το βάψιμο των τοίχων. Γιατί γνωρίζουν καλά ότι με τα σπρέι, τους μαρκαδόρους και τις μπογιές, πάνω σε κάθε πιθανή κι απίθανη επιφάνεια της μητρόπολης, εκφράζονται και μιλάνε όλοι όσοι κανονικά απαγορεύεται να έχουν φωνή. Γνωρίζουν ότι για να επιβληθεί η παντοκρατορία του κρατικού λόγου όπως την φαντάζονται, οι τοίχοι θα πρέπει να σιωπήσουν ή να γίνουν κι αυτοί κομμάτι του κρατικού λόγου, με κυριλέ ζωγραφιές επιδοτούμενες από κάθε είδους ρουφιάνο.
Έλα όμως που όσοι κι όσες γυρνάμε στις γειτονιές δεν πρόκειται να τους κάνουμε την χάρη! Ευτυχώς, οι τοίχοι των γειτονιών μας εξακολουθούν να μην συμμορφώνονται. Εκεί εκφράζεται ακόμα ο οπαδικός τσαμπουκάς κι η εφηβική καψούρα, εκεί γράφονται αμέτρητες ατάκες σε δεκάδες γλώσσες, εκεί μεγαλουργούν οι γκραφιτάδες που βγάζουν οι γειτονιές μας, εκεί η κρατική προσταγή τα βρίσκει σκούρα γιατί τον πρώτο λόγο έχουν εκείνοι κι εκείνες που δίνουν ζωή στις γειτονιές μέρα-νύχτα.
Έτσι κι εμείς, συμβάλλουμε σε αυτή την αδιάκοπη προσπάθεια να μην γίνουν οι γειτονιές μας όπως τις φαντάζονται τα αφεντικά κι οι ρουφιάνοι. Να παραμείνουν «βρόμικες», όπως ακριβώς τις γουστάρουν οι θαμώνες τους. Μερικές στιγμές αυτής της προσπάθειες μπορείτε να δείτε παρακάτω. Ακόμη περισσότερες μπορείτε να δείτε αν κάνετε μια βόλτα στους δρόμους των Βορείων, από την Νέα Ιωνία ως το Χολαργό κι από το Χαλάνδρι στα Μελίσσια και το Μαρούσι.
Περισσότερα στο https://www.antifanorth.net/