Αναφορά περί της διανοητικής καταστάσεως του νοσηλευομένου
Χαράλαμπου Παπαχριστοδουλόπουλου του Χριστόδουλου.
Συντάκτης: Μιχαήλ Φουκόλης, psych MD, MSc, PhD.
Τήρηση πρακτικών συνεδρίας: Ιουδήθ Μπατελέρ, psych MD, MSc,
πρακτικά ασκούμενη στο ΨΝΑ Δαφνί.
ΨΝΑ Δαφνι, 18 Μαΐου 2020.
Μιχαήλ Φουκόλης: Που λέτε αγαπητέ Χαράλαμπε, να γράφει κανείς στο διαδίκτυο είναι κάπως σαν τον αυνανισμό. Την ώρα που συμβαίνει, η διαδικασία βιώνεται από το υποκείμενο ως εξαιρετικά σημαντική. Λίγες ώρες αργότερα όμως, το όλο πράγμα έχει ξεχαστεί τελείως.
Μπάμπης ο Αυτόνομος (ΜοΑ): Συμφωνώ απολύτως γιατρέ μου. Βέβαια, ακριβώς το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς για ο,τιδήποτε, συμπεριλαμβανομένων των ψυχιατρικών συνεδριών. Και της ψυχιατρικής εν γένει, εδώ που τα λέμε.
Μιχαήλ Φουκόλης: Αυτό που θέλω να πω είναι ότι, έπειτα από πρόσφατη συζήτηση με τον παλιό σας συγκάτοικο, οδηγήθηκα να διαβάσω τις αναρτήσεις σας στο διαδίκτυο. Ορίστε. Θα σας αφήσω και λίγο χρόνο για να τα δείτε με την ησυχία σας.
(Μεσολαβεί χρόνος πολύς σε βαθιά σιωπή)
ΜοΑ: Ο φίλτατος συννοσηλευόμενος έχει προφανώς παρανοήσει. (…Παύση…). Όπως τότε που τραβιόταν κάθε βράδυ στο Σύνταγμα σαν το μαλάκα να ακούσει live Βαρουφάκη με support Καζάκη! (…Παύση…) Εννοώ ότι έχει ενδεχομένως παρα-νοήσει κάποια κείμενα που ενδεχομένως να βρήκε στο διαδίκτυο. Στο κάτω κάτω, όπως θα θυμάστε, μάς έχετε πάρει τα κινητά «λόγω πανδημίας», έτσι δεν είναι;
Μιχαήλ Φουκόλης: Έτσι ακριβώς είναι, πράγμα που μας οδηγεί σε βαθιά απορία περί του πώς ακριβώς καταφέρατε, παρόλ’ αυτά, να αναρτάτε κείμενα στο διαδίκτυο.
ΜοΑ: Σας είπα: δεν τα έγραψα εγώ.
Μιχαήλ Φουκόλης: Ελάτε τώρα αγαπητέ μου Χαράλαμπε! Τόσο το ύφος, όσο και τα περιεχόμενα, είναι απολύτως αναγνωρίσιμα…
ΜοΑ: Σας διαφεύγει ίσως ότι πιθανόν, εκτός ΨΝΑ, να υπάρχουν και άλλοι με παρόμοιο τρόπο σκέψης – όπου εδώ εννοώ βέβαια τον τρόπο σκέψης στον οποίο ήμουν εθισμένος πριν από την επιτυχημένη μου θεραπεία.
Μιχαήλ Φουκόλης: Α ναι, οι φανταστικοί σας φίλοι! Ομολογώ ότι μου πέρασε από το μυαλό. Έπειτα όμως σκέφτηκα ότι το status του φιλοξενούμενου στο ΨΝΑ συνάδει απολύτως, τόσο με την ποσότητα, όσο και με την ποιότητα των εν λόγω γραπτών…
ΜοΑ: Οπότε;
Μιχαήλ Φουκόλης: Οπότε, αγαπητέ Χαράλαμπε, προτού υπογράψω το –να υποθέσω πολυπόθητο- εξιτήριο, θα πρέπει να με πείσετε ότι δεν είστε εσείς ο συγγραφέας.
ΜοΑ: (Ακατάληπτο μουρμουρητό)
Μιχαήλ Φουκόλης: Παρακαλώ;
ΜοΑ: Κόψε λέω το Χαράλαμπε! Μπάμπη με λένε ρε βλαμένε! Μπάμπη!
(Απευθύνεται στην ασκούμενη κ. Μπατελέρ)
ΜοΑ: Κι εσείς; Πού τη μάθατε τη στενογραφία εσείς; Στην ανωτάτη ρουφιανική;
(τέλος των πρακτικών)
Αναφορά
Ο ασθενής επιμένει σε ψευδαισθήσεις μεγαλείου και μανία καταδίωξης. Επιδεικνύει έντονα συμπτώματα διπολικής διαταραχής και ίχνη ψυχωσικής συνδρομής, όπως ακριβώς περιγράφεται στην προ εικοσαετίας διάγνωση του Σ/χη Π. Κεραυνού, Psych, MD, MSc, PhD, κατά την πρώτη ημέρα της στρατιωτικής θητείας του κ. Παπαχριστοδουλόπουλου στο Στρατόπεδο Τεθωρακισμένων Αυλώνας (επισυνάπτεται με αρ. πρωτ. 32453). Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι, έπειτα από την τελευταία συνεδρία, ο ασθενής αρνείται πλέον να τηρήσει τα μέτρα προστασίας και κοινωνικής αποστασιοποίησης, οπότε οι συναναστροφές του περιορίζονται αποκλειστικά σε όσους πράττουν αναλόγως και βασικά στη γνωστού ιστορικού Μαρία Σ..
Συνίσταται η συνέχιση της θεραπείας με ρισπεριδάλη (γενόσημο), μέχρι βελτιώσεως της κλινικής εικόνας.
Ο ψυχίατρος
Μιχάλης Φουκόλης, Psych, MD, MSc, PhD.
(υπογραφή δυσανάγνωστη)
Ακολουθεί απομαγνωτοφωνημένο τηλεφώνημα, Παρασκευή 29/5, ώρα 23:00.
Μπάμπης ο Αυτόνομος (ΜοΑ): Έλα. Τι λέει;
antifa: Μια χαρά. Εσύ;
ΜοΑ: Καλά τα πήγαινα, αλλά μετά με ρουφιάνεψε ο αντιμνημονιακός συγκάτοικος κι όλο το πράμα πήγε στο διάολο.
antifa: Τουλάχιστον απέκτησες τηλέφωνο.
ΜοΑ: Ναι, δεν μπορείς να φανταστείς τι τρελλά πράγματα μπορείς να βρεις εδώ μέσα. Οι διπλανοί έχουν πλειστέισιον και το νοικιάζουν για τσιγάρα. Ο άλλος έχει να βγει από το κελί τριάντα χρόνια, και έχει σαράντα χιλιάδες followers για ένα μπλογκ αγροτουρισμού που το λένε «η ζωή στον καθαρό αέρα». Τέσπα, κοίτα, μόλις βρήκα τηλέφωνο, κάθησα και διάβασα όλα τα… πώς τα λένε, post, που γράφετε τρεις μήνες τώρα.
antifa: Α ναι; Και πώς σου φάνηκαν;
ΜοΑ: Αξιοπρεπής προσπάθεια αποφυγής της τρέλλας. Μου άρεσε ιδιαιτέρως το σλόγκαν – παγίδα με στόχο να εκτεθούν όσοι δεν διαθέτουν αίσθηση του αυτοσαρκασμού.
antifa: Το ποιο;
ΜοΑ: Εεε… Άστο. Λοιπόν, όπως κατάλαβες, μετά από μια κάπως αποτυχημένη συνεδρία με τον Μιχάλη, δεν τα κατάφερα να έρθω στη διαδήλωση. Πώς πήγε;
antifa: Ε, εντάξει μωρέ.
ΜοΑ: Τι «εντάξει μωρέ»;
antifa: Πέρυσι που είχαμε κάνει τη διαδήλωση «Ίδια είναι τ’ αφεντικά – δεξιά κι αριστερά», είχαμε καμιά κατοστή λιγότερους.
ΜοΑ: Και τώρα που είχατε καμιά κατοστή παραπάνω άρχισες τα «εντάξει μωρέ»;
antifa: Ξέρω και γω, εδώ έχει γίνει της κακομοίρας…
ΜοΑ: Ώπα αδερφέ! Μου φαίνεται πως κάτι δεν έχετε καταλάβει καλά εκεί έξω. Δε μου λες: από την αρχή της όλης μαλακίας τιγκάρατε αυτοκόλλητα την πόλη, ναι;
antifa: Ναι.
ΜοΑ: Και μετά μοιράζατε προκηρύξεις σε καβατζωμένους στις πλατείες, ναι;
antifa: Ναι.
ΜοΑ: Και τους είδατε λοιπόν με τα ματάκια σας τους καβατζωμένους στις πλατείες, γύρω από τα αυτοκόλλητα, τους ίδιους που ήρθαν στη διαδήλωση, αλλά και πολλούς περισσότερους, ναι;
antifa: Ναι.
ΜοΑ: Ε, και πώς σας φάνηκαν; Εχθρικοί ή φιλικοί; Εντός του κόσμου ή εκτός;
antifa: Ρε συ, πολύ φιλικοί, πολύ προσγειωμένοι και χιλιάδες. Γι’ αυτό και…
ΜοΑ: Κάτσε λίγο για να μην μπερδευόμαστε. Αυτή η διαδήλωση ήταν μια αυτόνομη διαδήλωση. Αυτόνομη διαδήλωση πάει να πεί «αυτόνομη» σε σχέση με τις διαδηλώσεις του πράγματος που λέγεται αριστερά. Ε, αυτές οι διαδηλώσεις, του πράγματος που λέγεται αριστερά, βασίζονται σε συγκεκριμένες μεσολαβήσεις που ξεκινούν από τα υπουργεία, συνεχίζουν στα «συνδικάτα» του είδους ΑΔΕΔΥ και καταλήγουν στους βοσκούς της κεντρικής επιτροπής του «λαϊκού εργατικοεπαναστατικού κόμματος», του «εργατικού λαϊκοεπαναστατικού κόμματος» και πάει λέγοντας. Είθισται αυτές οι διαδηλώσεις να μετριούνται με τον όγκο τους, αλλά αυτό είναι πολύ παραπλανητικό. Στην πραγματικότητα πρόκειται για παρελάσεις των μεσολαβητών. Οπότε το μόνο που μπορούμε να καταλάβουμε από δαύτες είναι δύο πράγματα: το πρώτο είναι ότι οι μεσολαβητές αριθμούν κάποιες εκατοντάδες σε μια πόλη πέντε εκατομμυρίων. Το δεύτερο είναι ότι οι υποτακτικοί των μεσολαβήσεων, αναλόγως επιτυχίας των μεσολαβήσεων και ιστορικής συγκυρίας, μπορεί να αριθιμούν έως και κάποιες δεκάδες χιλιάδες, πάλι σε μια πόλη πέντε εκατομμυρίων.
antifa: Τι εννοείς οι ειδικοί και οι υποτακτικοί των μεσολαβήσεων;
ΜοΑ: Εννοώ μαθητές που κατεβαίνουν διαδήλωση μαζί με τους ακροαριστερούς καθηγητές τους, που με τη σειρά τους κατεβαίνουν διαδήλωση μαζί με την ΑΔΕΔΥ, που με τη σειρά της είναι το ΠΑΣΟΚ, προσφάτως Σύριζα. Έχω βρει και μια σχετική φωτό με μυριάδες υπόκωφα νοήματα, και σου τη στέλνω για να πιάσεις το νόημα.[1] Λάβε, δες και πες: αυτοί που είδατε στις πλατείες και σας λέγανε μπράβο ήταν από τους «ασθενείς» που κατεβαίνουν σε διαδηλώσεις με τους «εργαζόμενους»;
antifa: Μπα, δεν πιστεύω. Πολλοί στην αρχή δεν θέλανε να πάρουν την προκήρυξη γιατί νομίζανε ότι είμαστε αριστεροί και ζητούσαμε, ξέρεις, ΜΕΘ. Άλλος, στην αρχή δεν ήθελε να πάρει την προκήρυξη και μετά που είδε τον τίτλο «οι ίδιοι μπάτσοι κυνηγάνε τους ίδιους ανθρώπους», λέει «ώπα, για φέρε, αυτό με απασχολεί». Πολλά τέτοια επεισόδια, δεν τα θυμόμαστε όλα…
ΜοΑ: Χε! Δεν το ‘ξερα αυτό – κοίτα τι χάνω γαμώ το Μιχαλάκη το βλαμμένο και τη βλάβη του! Τέλος πάντων. Πιάνουν πλατείες. Οι μπάτσοι τους αφορούν, οι ΜΕΘ δεν τους αφορούν. Αυτοί και αυτές, άνθρωποι σαν κι εμάς, φτιάχνονται δέκα χρόνια τώρα, είναι η νέα εργατική τάξη: πολυεθνική, ανεξιχνιαστη, αναζητά τη μορφή της, δηλαδή την πολιτική της οργάνωση. Φτιάχνεται τώρα που μιλάμε. Ε, γι’ αυτό και δεν κατεβαίνουν «σε τέτοιες διαδηλώσεις»! Οι αριστεροί παριστάνουν ότι κλαίνε για το συγκεκριμένο ζήτημα από το 1990, τότε που ο πρώτος Αλβανός πάτησε το πόδι του στη χώρα. Ξέρεις εσύ: το διαρκές κλαψούρισμα «γιατί στις οργανώσεις μας δεν έρχονται Αλβανοί;», που αντηχούσε ξανά και ξανά και απαντιώνταν μέσω της προσφυγής σε κάποιον υποτιθέμενο «Αλβανό χρυσαυγίτη». Το υπονοούμενο εδώ ήταν ότι «οι αριστερές οργανώσεις» ήταν και είναι μια χαρά, αλλά «οι Αλβανοί» δεν μπορούν να καταλάβουν πόσο τους αγαπάνε «οι αριστερές οργανώσεις», γιατί έχουν ακροδεξιές αποκλίσεις – οι Αλβανοί, όχι οι αριστερές οργανώσεις.
antifa: Ε, ναι, όλοι έχουμε βρεθεί σε τέτοιες συζητήσεις.
ΜοΑ: Ακριβώς. Και γρήγορα καταλάβαμε ότι το ζήτημα ήταν και είναι πολύ απλούστερο: μαλάκες είναι οι Αλβανοί, και οι τύποι στις πλατείες, και οι κωμμώτριες, και οι εργάτες της πόλης, και οι παράνομοι μετανάστες, να ξεκουβαληθούνε για να κάνουνε απεργία με τους ακροαριστερούς και τη ΓΣΕΕ; Της χρωστάγανε της ΓΣΕΕ το μεροκάματο που θα χάσουνε και τις χριστοπαναγίες του αφεντικού; Ή μπας και χρωστάγανε στους καθηγητές των λυκείων να πηγαίνουν διαδήλωση παρέα; Γιατί; Για τις αποβολές που τρώνε με το καντάρι; Για τα πεντάρια που γεμίζουν τους ελέγχους; Για την εξοικείωση με την ιστορία του μοναδικού στον κόσμο τρισχιλιετούς μας πολιτισμού; Ή μπας και χρωστάνε τίποτα στους παλιοτελευταίους τσάτσους της ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ/ΕΕ/ΕΚΤ/ΔΝΤ/ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΨΝΑ πως τα λένε, επειδή αυτοί οι τσάτσοι, κάπου το 1975, σοφίστηκαν να δηλώνουν άκρα αριστερά;
antifa: Ε, ναι, αλλά εμείς δεν είμαστε οι αριστεροί…
ΜοΑ: Το «δεν είμαστε οι αριστεροί», δεν είναι δήλωση, είναι στόχος. Κατακτιέται με πράξεις. Η κατάκτησή του είναι ζήτημα βαθιάς μεταβολής που ξεκινάει από το εσωτερικό, από την οργάνωση και τις αντίστοιχες ιδέες και καταλήγει στον αντίστοιχο τρόπο ζωής. Και όσο κατακτιέται, τόσο θα το καταλαβαίνουμε – με πολλούς τρόπους.
antifa: Τώρα αυτό τι πάει να πει πάλι;
ΜοΑ: Πάει να πει κάτι που το ξέρουμε από παλιά: ότι αυτοί κι αυτές που σου είπαν «μπράβο αδερφέ» όταν τους μοίραζες την προκήρυξη, είναι με τον τρόπο τους σοφοί. Οπότε πρέπει να τους ακούς. Γιατί κάποια από όσα λένε και κάνουν εκφράζουν πολύτιμη και μακρόχρονη γνώση. Πες πως είναι σοφοί με διαισθητικό τρόπο. Δεν κατεβαίνουν σε διαδηλώσεις «στο κέντρο» ούτε για πλάκα, γιατί «το κέντρο» είναι ένα εξαιρετικά περίπλοκο μέρος, που δεν το γνωρίζουν πολεοδομικά, πάνω απ’ όλα όμως, δεν το γνωρίζουν πολιτικά. Ξέρουν όμως καλά, το διαισθάνονται, ότι όποιον κατέβει «στο κέντρο», τον τρώει το μαύρο φίδι. Ότι υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να καταλήξουν σε επαφή με κάποια οργάνωση που έχει αρχηγό γιατρό και παίρνει γραμμή από κάποιον νυν ή πρώην υπουργό εσωτερικών ή εργασίας. Ότι υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να καταλήξουν στη φυλακή. Ότι στην καλύτερη των περιπτώσεων θα βρεθούν με μαγικό τρόπο να εργάζονται δωρεάν για συμφέροντα που δεν τους αφορούν ή και που τους είναι εχθρικά. Τα ξέρουν όλα αυτά γιατί έχουν συμβεί σε πολλούς, και γιατί, όσο λιγότερο ιδεολόγος είναι κανείς, τόσο πιο εύστοχα μαντεύει ότι αυτό ακριβώς θα συμβεί. Κάτι τέτοια δεν εκφράζονται με λέξεις – εκφράζονται με διάχυτη δυσφορία και πολλών ειδών αλλεργίες. Οπότε, όχι, δεν «κατεβαίνουν κέντρο» γιατί «το κέντρο» είναι ο λάκκος με τα κωλοδάχτυλα. Είναι ο κατ’ εξοχήν τόπος όπου οι μεσολαβήσεις καραδοκούν, ο τόπος των στημένων παιχνιδιών και της σημαδεμένης τράπουλας.
antifa: Και τι να κάνουμε;
ΜοΑ: Τι να κάνετε για τι πράγμα;
antifa: Για να κατέβουν κι άλλοι στις αυτόνομες διαδηλώσεις.
ΜοΑ: Η τηλεφωνική επικοινωνία είναι επισφαλές πράγμα, νομίζω γι’ αυτό και δεν καταλαβαίνεις τι σου λέω. Παιδάκι μου, όταν το κράτος είπε να κλειστείτε μέσα, εσείς δεν αρνηθήκατε;
antifa: Ε, ναι κατά κάποιο τρόπο…
ΜοΑ: Δεν χεστήκατε πάνω σας όταν αρνηθήκατε;
antifa: Ε ναι, εντελώς.
ΜοΑ: Δεν άρχισαν να σας ρουφιανεύουν στο δίκτυο διάφοροι ρουφιάνοι που παρίσταναν ότι δεν καταλαβαίνουν ότι εκείνη την ώρα σας ρουφιανεύουν στους μπάτσους;
antifa: Ναι, έγινε κι αυτό.
ΜοΑ: Αντί να χεστείτε κι άλλο, εσείς δεν πήγατε νύχτα πλατεία την πλατεία να βρείτε κι άλλους σαν κι εσάς;
antifa: Πήγαμε.
ΜοΑ: Και βρήκατε;
antifa: Βρήκαμε.
ΜοΑ: Και συζητήσατε;
antifa: Συζητήσαμε.
ΜοΑ: Και μάθατε;
antifa: Μάθαμε.
ΜοΑ: Ε, τι περίμενες; Να τα μάθετε όλα; Όσο περισσότερο μαθαίνουμε, τόσο περισσότεροι στις διαδηλώσεις. Γιατί αυτό που μαθαίνουμε τελικά, είναι να γινόμαστε σαν κι αυτούς που μας ακούνε κι αυτοί να γίνονται σαν κι εμάς. Αυτό που μαθαίνουμε είναι να εφευρίσκουμε τις κατάλληλες πολιτικές εκφράσεις για τον εαυτό μας. Αυτό που μαθαίνουμε είναι να υπάρχουμε συλλογικά. Να φτιάχνουμε τον συλλογικό μας εαυτό. Οπότε αναμενόμενα, οι διαδηλώσεις μας δεν είναι «μεγάλες στιγμές». Δεν είναι «η ώρα του αιτήματος». Δεν είναι «κορυφώσεις». Οι διαδηλώσεις μας είναι στιγμές του φτιαξίματός μας. Είναι το ακριβώς αντίθετο του «γεγονότος» οι διαδηλώσεις μας, δεν έχουν ούτε μια τρίχα «παρόντος» στο πετσί τους οι διαδηλώσεις μας. Οι διαδηλώσεις μας γίνονται κομμάτι μιας συλλογικής μνήμης και χρησιμεύουν για να φτιαχτούν οι μνήμες του μέλλοντος.
antifa: Πάλι ποίηση…
ΜοΑ: Έτσι είναι εδώ στο Ψουνουά. Είτε ποίηση, είτε ρισπεριδάλη, διάλεξε και πάρε. Να το πω και δίχως ποίηση: αυτό που κάνει επιτυχημένες τις διαδηλώσεις μας είναι η εμπιστοσύνη. Αλλά η εμπιστοσύνη ανθρώπων σαν κι αυτούς με τους οποίους έχουμε φτάσει να συμβιώνουμε και να γινόμαστε ένα, η εμπιστοσύνη ανθρώπων σαν κι εμάς, δεν κερδίζεται επειδή κάποιος είναι καλό παιδί. Ούτε καν επειδή είναι ανιδιοτελής. Η εμπιστοσύνη χτίζεται και κερδίζεται όταν είσαι, όχι απλώς «το ίδιο πράγμα», αλλά και κάτι παραπάνω. Το «κάτι παραπάνω» αφορά τις συλλογικές πράξεις και κατευθύνσεις που αναλογούν στους καιρούς. Να είμαστε εργατική τάξη, πάει να πει ίδια ζόρια και ίδιοι τρόποι. Να είμαστε οργανωμένη εργατική τάξη όμως, πάει να πει και κάτι επιπλέον: να ξέρουμε τι να κάνουμε κοιτάζοντας αυτό που είμαστε. Η εμπιστοσύνη σε αυτό το «τι να κάνουμε» θα κρίνεται μέρα με τη μέρα και θα κρίνεται σκληρά. Ας πούμε, όταν είπατε «σιγά μην κάτσουμε σπίτι» το είπατε μόνο γιατί «έτσι ήταν σωστό»; Το είπατε μόνο γιατί «σιγά μη μας τουμπάρει ο Λιου Χε, ο Τσιόδρας κι οι αριστεροί»; Ή γιατί δεν μπορούσατε αλλιώς και γιατί νιώθατε ότι δεν θα είστε μόνοι;
antifa: Ε, ναι, και γι’ αυτό.
ΜοΑ: Και δεν ήσασταν μόνοι. Βρήκατε και πολλούς ακόμα να κάνουν το ίδιο, παρά τον κίνδυνο, παρά τα ψυχολογικά, παρά τις απειλές και τη ρουφιανιά. Και επειδή υπήρχατε εσείς, κι αυτοί με τη σειρά τους δεν ένιωθαν μόνοι. Αυτό πάει να πει φτιάξιμο. Είναι μια διαδικασία χτισίματος εμπιστοσύνης: πράξεις που αποδεικνύονται ορθές. Σωστά το είπατε σε εκείνη την αφίσα, όποιος ακούει το ποδοβολητό αγχώνεται και τρέχει σωστά. Το ποίημα όμως είχε κι άλλο: «πράξε σωστά γιατί τα κόκαλα εδώ σπάνε».[2] Δηλαδή, όπως μάς έμαθε ο Νίκος Αλέφαντος, το «σωστά» δεν προκύπτει αυτόματα. Χρειάζεται να πούμε από μόνοι μας πώς είναι το «σωστά» και πώς το «λάθος». Και όποιος αναλαμβάνει τέτοια πράγματα κρίνεται κάθε στιγμή. Κριθήκατε λοιπόν. Κι αντί να σπάσουν τα κόκαλά σας, λάβατε εκατό περισσότερους. Σου φαίνεται «εντάξει μωρέ»;
antifa: Ναι, μου φαίνεται εντάξει.
ΜοΑ: Τι «εντάξει» ρε; Το «κανονικό» θα ήταν να είχατε διαλυθεί γύρω από το ζήτημα «να φοράμε μάσκα ή όχι». Το κανονικό θα ήταν να έχετε χάψει την κρατική αφήγηση αμάσητη, να κυκλοφορείτε ντυμένοι εξωγήινοι, και να κάνετε κόντρες με τους άλλους βλαμμένους για το ποιανού τα αυτοκόλλητα ζητάνε περισσότερες ΜΕΘ. Κι αντί γι’ αυτά τα ωραία, εσείς καταλήξατε, πρώτα να μην τρελαίνεστε, έπειτα να λέτε όλοι μαζί αυτό που δεν έπρεπε να ειπωθεί και να κάνετε αυτό που δεν έπρεπε να γίνει, και στο τέλος να σας λένε και μπράβο στις πλατείες! Αυτό δεν είναι «εντάξει», είναι θρίαμβος.
antifa: Ε, δεν το λες και θρίαμβο…
ΜοΑ: Εντάξει· θρίαμβος από αυτούς που μας αξίζουν. Θρίαμβος του τόπου και του χρόνου μας. Θες τίποτα άλλο;
antifa: Ε, ναι, όπως ξέρεις, έχουμε αποκτήσει φέισμπουκ και σάιτ…
ΜοΑ: Εγώ δεν ενέκρινα, αλλά τέλος πάντων.
antifa: Δεν ήσουνα κοντά να σε ρωτήσουμε. Και επειδή στο φέισμπουκ στέλνουν ένα κάρο καμμένοι, αλλά εμείς πρέπει να τα διαβάζουμε μήπως στείλει και κανένας φυσιολογικός…
ΜοΑ: Κατάλαβα, πάθατε αυτό που παθαίνουν εκείνοι που πληρώνονται για να κοιτάζουν τα κομμένα του Φέισμπουκ – μετατραυματικό σύνδρομο.
antifa: Κάτι τέτοιο…
ΜοΑ: Και θέλετε να το κάνω εγώ;
antifa: Ναι, αν γίνεται. Λέγαμε ότι εκεί που είσαι, δεν θα σε πειράξει και τόσο. Πόσο μάλλον που παίρνεις και ειδικά σχεδιασμένα φάρμακα…
ΜοΑ: Χα! Καλό ρε!Κοίτα, εγώ δεν μπορώ, φοβάμαι τα ομιλούντα καλώδια. Ξέρω όμως κάποια κατάλληλη να το αναλάβει. Τη λένε Μαρία, είναι εξηνταπέντε χρονών και σκληρή σαν καρφί.
antifa: Α ναι; Δικιά μας;
ΜοΑ: Εννοείται! Πριν από σαράντα χρόνια σκότωσε τον πατέρα της κι από τότε ψήνει τον Μιχάλη και πέντε προκατόχους του ότι είναι τρελλή. Η ακριβής αιτιολόγηση του όλου πράγματος είναι «ρε μαλάκα δεν έχω πού να πάω, άσε που εδώ είναι πολύ καλύτερα απ’ το γαμημένο το χωριό».
antifa: Καλά, αυτή τους κοροϊδεύει σαράντα χρόνια για να την έχουν μέσα, κι εσύ δεν μπορείς να τους ψήσεις να σ’ αμολήσουνε;
ΜοΑ: Δεν πάει συμμετρικά με δαύτους μαλάκα μου!
(Παύση…)
… άσε που αυτή είναι πολύ πιο έξυπνη από μένα.
[Τέλος της συνδιάλεξης].
[1] Επειδή δεν είχαμε τι να βάλουμε, αποφασίσαμε να χρησιμοποιήσουμε για εικονογράφηση τη φωτό που μας έστειλε ο Μπάμπης. Αρχική πηγή εδώ https://rproject.gr/article/nomoshedio-dialysis-tis-psyhikis-ygeias-ektakti-gs-ayrio-sto-psna-dafni.
[2] (Σ.τ.Σ.): Όντως, αυτό δεν είναι δικό μας και ο Μπάμπης το κατάλαβε. Όποιος ανακαλύψει την πρωτογενή πηγή και μας το πει, κερδίζει μπλουζάκι Μπάμπης. Για να μην κάνετε τον κόπο, ας σημειώσουμε ότι, όπως πολλές φορές συμβαίνει με τα σημαντικά πράγματα, εδώ η τεχνητή νοημοσύνη της μπάρας της γνώσης… λαχανιάζει λιγουλάκι, αν και εξόχως διασκεδαστικά– συγκεκριμένα, η αναζήτηση «το ποδοβολητό που σε αγχώνει και τρέχεις σωστά» σε παραπέμπει στο Post «6 συμβουλές για να τρέξεις στο μαραθώνιο χωρίς άγχος».