-Λοιπόν, έχω βαρεθεί να τον βάφουμε αυτόν τον τοίχο. Είναι η τρίτη φορά.
-Άσε τις μαλακίες. Αυτός ο τοίχος είναι δικός μας. Είναι η ζωντανή απόδειξη ότι στα Πετράλωνα έχουμε κι εμείς ιστορία. Πρώτα ήταν το “Never Forget Srebrenica” από τον καιρό του Antifa Kallithea. Μέχρι που είδαν έργο κάτι φασαίοι ευρωπαίοι καλοτεχνίτες και το είχαν πατήσει λίγο πριν επιστρέψουν απ’ το Erasmus στην Ευρώπη. Μετά το κομμάτι για τον Evamer, το δικό μας παιδί από το Βόλο. Το οποίο ο δήμος αποφάσισε να ασπρίσει. Ε, δε γινόταν μετά από τόσα χρόνια να το αφήσουμε έτσι!
-Ντάξει, δίκιο έχεις. Άσε που κάθε φορά μαζευόμαστε και περισσότεροι. Πλέον ρίχνουμε απλά ένα σύρμα στη ότι θα παίξει γκραφιτάκι ενάντια στην καραντίνα και τους μπάτσους και μαζεύονται όλοι οι γνωστοί-άγνωστοι της γειτονιάς.
-Ε, όχι κι όλοι, τους υπόλοιπους ελπίζουμε να τους γνωρίσουμε στο μέλλον. Αλλά ναι μαζευόμαστε, αλήθεια είναι…
-Ε, πώς να μη μαζευόμαστε; Αφού είμαστε έτσι κι αλλιώς κάθε μέρα μαζεμένοι, αφού τις ίδιες μούρες έχουμε, αφού έτσι κι αλλιώς κάθε μέρα στις ίδιες πλατείες και τα ίδια πάρκα γυρνάμε και παίζουμε κρυφτούλι με την αστυνομία. Δεν είμαστε επομένως ο καθένας μόνος του· έχουμε όλοι και όλες αυτήν την κοινή εμπειρία της καραντίνας. Αυτή η κοινή εμπειρία δεν είναι καθόλου μικρή. Μας χτίζει όλους μαζί, μας βάζει να τρώμε τα ίδια πακέτα, μας γεμίζει με κοινό μίσος για την αστυνομία.
-Πράγματι. Βέβαια όσο χρήσιμη κι αν είναι αυτή η κοινή εμπειρία δεν αρκεί. Γιατί και παλιότερα είχαμε κάτι τέτοιες κοινές εμπειρίες: και παλιότερα τρώγαμε πακέτα απ’ τα αφεντικά μας, και παλιότερα μισούσαμε τους φασίστες και την αστυνομία. Δεν αρκεί λοιπόν η κοινή μας εμπειρία, χρειαζόμαστε και κάτι άλλο. Χρειαζόμαστε τρόπους να συνεννοούμαστε, να σκεφτόμαστε όλοι μαζί, να καταλαβαίνουμε από κοινού αυτή την κοινή μας εμπειρία. Ε, και το ότι υπάρχουμε τόσα χρόνια οργανωμένα ως antifa πυρήνες σε τόσες γειτονιές, μεταξύ των οποίων και τα Πετράλωνα, είναι ένας τέτοιος τρόπος.
-Ισχύει. Και αυτό είναι που μας γεμίζει με σιγουριά. Γιατί δεν ξέρω αν το έμαθες, αλλά μετά το κομμάτι που ήταν κανονισμένο, έγινε κι άλλο ένα ακανόνιστο: τελειώσαμε νωρίς και δεν είμαστε άνθρωποι που θα επιστρέψουμε στο σπίτι μας την ώρα που λέει ο Χαρδαλιάς. Οπότε καμιά σαραντάδα από μας πήγαμε σε ένα γηπεδάκι, ανάψαμε προβολείς, φέραμε μια μπάλα, πιάσαμε πόστα μέσα κι έξω απ’ τις γραμμές, πιάσαμε μπίρες και σπρέι και κάτσαμε με τις ώρες να δίνουμε ζωή στη γειτονιά μας. Εγώ έφυγα κατά τις 12 σκέψου και το ματς συνεχιζόταν ακόμα (αν και λίγο πεσμένο). Φεύγω, βλέπω τους άδειους δρόμους και συνειδητοποιώ ότι είχα ξεχάσει τελείως ότι παίζει απαγόρευση κυκλοφορίας!
-Επιστροφή στο παρόν, ε; Σ’ αυτό το παρόν που είναι βγαλμένο απ’ την κόλαση!
-Ναι, απ’ την κόλαση. Μόνο που έχει και κάτι αισιόδοξο. Στην κόλαση δε λέγανε ότι έχει τους πιο ενδιαφέροντες ανθρώπους;
Περισσότερα νέα από τα νότια στο antifasouth.gr