Το κρατικό σχέδιο υποτίμησης της εργατικής τάξης με το οποίο ήρθαμε αντιμέτωποι το τελευταίο δίμηνο, οι αρμόδιοι και οι τσάτσοι τους κατάφεραν να μας πλασαριστεί ως “απαραίτητα μέτρα για την υγεία των πολιτών”. Με αυτό τον τρόπο, το αφήγημα για τον “φονικό ιό” κατάφερε να συσκοτίσει μια σειρά από γεγονότα που είναι κάπως σημαντικά για να μην ασχολούμαστε μαζί τους: Το σχεδόν καθολικό lockdown της οικονομικής ζωής που εφαρμόστηκε από τα κράτη, ως εργαλείο διακρατικού ανταγωνισμού και εμπορικού πολέμου. Οι μισθοί της εργατικής τάξης που για ένα δίμηνο κυμάνθηκαν από μηδέν (0) ευρώ μέχρι επίδομα με προοπτική να παραμείνουν έτσι για καιρό ακόμα, ως τρόπος άσκησης εργατικής πολιτικής. Ο έλεγχος του δημόσιου χώρου, η καθιέρωση “άδειας κυκλοφορίας”, οι αποστάσεις που πρέπει να τηρούμε, η φυλάκιση στο ίδιο μας το σπίτι, ως διεξαγωγή της καθημερινής μας ζωής με όρους στρατιωτικούς.
Φυσικά, όλα αυτά δεν προέκυψαν από το πουθενά. Είναι τα ίδια κρατικά σχέδια για την διαχείριση της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης που εφαρμόζονται στα τομάρια μας τα τελευταία δέκα χρόνια, σε πακέτο έκτακτης ανάγκης και με σφραγίδα γιατρού. Αυτή η “επιστημονική” τεκμηρίωση, εξασφάλισε όχι μόνο ότι δεν θα υπάρξει οποιουδήποτε είδους αμφισβήτηση των μέτρων στον δημόσιο λόγο, αλλά και ότι θα υπάρχει η συνεχής απαίτηση να αυτοπειθαρχούμαστε με τον τρόπο που επιβάλλουν οι ιατρικές προσταγές. Κατάφεραν η δημόσια υγεία και οι σχεδιασμοί γύρω από αυτήν, να μην καταδεικνύονται σαν δημόσια τάξη που αντί για μπλε στολή φοράει άσπρη ρόμπα, παρ’ όλη τη μακρά ιστορία τους γύρω από τη στοχοποίηση του ταξικού πάτου. Απαίτησαν να ταυτιστούμε με το έργο των “αγωνιζόμενων γιατρών”, λες και υπάρχουν κομμάτια του κρατικού μηχανισμού που είναι “καλύτερα” και πρέπει να είμαστε μαζί τους και άλλα που είναι “χειρότερα” και πρέπει να είμαστε εναντίον τους, και όχι ένα ενιαίο κράτος με μια ενιαία πολιτική ενάντια στην εργατική τάξη.
Ο ταξικός πόλεμος εναντίον μας την τελευταία δεκαετία επενδύθηκε με διαφόρων ειδών ιδεολογικές εκστρατείες για να μην καταλαβαίνουμε χριστό. Πριν τον “φονικό ιό”, ήρθαμε αντιμέτωποι με το “πρόβλημα των εξαρχείων”, με το “αγωνιστικό όχι στο δημοψήφισμα”, με την “τουρκική προκλητικότητα”, και ένα σωρό άλλα. Τους τελευταίους δύο μήνες στοχοποιηθήκαμε επιθετικά σαν “αντικοινωνικοί” και “ανεύθυνοι”. Σε πείσμα όμως του κράτους και των φίλων του, μεγάλα κομμάτια της πολυεθνικής εργατικής τάξης των γειτονιών αυτής της πόλης που είμαστε αναγκασμένοι να υπομένουμε την ιδεολογική κατήχηση, αψηφήσαμε την κρατική εντολή #ΜενουμεΣπίτι, και κρατήσαμε το δημόσιο χώρο ζωντανό ενάντια στην παράνοια. Γιατί ακόμα και όταν δεν βγάζουμε άκρη με το τι σκατά συμβαίνει, ξέρουμε πολύ καλά σε ποια μέρη πρέπει να μαζευτούμε για να πάρουμε ανάσες.