Το μοτίβο των πτωμάτων της εργατικής τάξης

Έχει γίνει συνήθειο κάθε που χειμωνιάζει οι μπάτσοι να αφήνουν νεκρό έναν τσιγγάνο στο δρόμο. Και τα άχρηστα ερωτήματα ανεβαίνουν σαν πλημμυρίδα στις οθόνες: πρέπει να οπλοφορούν οι μπάτσοι; Είναι καλά εκπαιδευμένοι σε ζητήματα όπλων αλλά και ανθρώπινων δικαιωμάτων; Μετράνε και οι ζωές των Ρομά; Τελικά, ο 16χρονος δολοφονήθηκε επειδή ήταν και Ρομ ή ακόμα δεν πείστηκαν όλοι οι σχολιαστές του facebook; Δικαιολογείται η οργή των Ρομά και μέχρι ποιου σημείου; Θα αναφέρει ο υπουργός στην ανακοίνωσή του για τον πυροβολισμό; Υπήρξαν ελλείψεις και ολιγωρία στην αστυνομική/εισαγγελική έρευνα; (α ρε, δεν έχουμε κράτος!).^[1]Μερικά ακόμα εμφανίζονται και εδώ: «Υπάρχει αποτροπιασμός, ή εκτοξεύονται επιχειρήματα για συλλογική … Continue reading Συγγνώμη. Αναδιατύπωση. Τα παραπάνω δεν είναι καθόλου άχρηστα ερωτήματα. Ίσα-ίσα. Είναι χρήσιμα για να έχουμε κάθε χειμώνα, άνοιξη, καλοκαίρι και φθινόπωρο νεκρούς της εργατικής τάξης.

Ε για κάτι τέτοιους λόγους, όμως, δεν είναι χρήσιμα για εμάς τα παραπάνω ερωτήματα. Γιατί όταν βλέπεις να σκοτώνονται πολλοί Ρομά και θες πράγματι να καταλάβεις τι διάολο γίνεται, πρέπει να αναγνωρίσεις μια δομή πίσω από τα ετήσια, «ξαφνικά» και «μοναδικά» αυτά γεγονότα και τη θορυβώδη μιντιακή τους κάλυψη, δεξιά κι αριστερή, που όπου να ‘ναι ξεφουσκώνει.

Πέρυσι που είχε πέσει νεκρός ο Νίκος Σαμπάνης τα πράγματα δεν ήταν πολύ διαφορετικά. Και τότε είχαμε γράψει ένα κείμενο στο περιοδικό antifa που προσπαθούσε να δει το μεγαλύτερο κάδρο στη δολοφονία Σαμπάνη· Το κείμενο αυτό ήταν προσανατολισμένο στο να δείξει πως μέχρι να φτάσουμε στις 42 σφαίρες εναντίον του Νίκου Σαμπάνη με το κλεμμένο Χιουντάι μεσολαβούσαν τα επεισόδια της παγκόσμιας κρίσης της αυτοκινητοβιομηχανίας (και της έντασης της στα «χρόνια του ιού»), της «έξαρση» στις κλοπές από καταλύτες αυτοκινήτων και των ενεδρών που είχε στήσει η αστυνομία για τα Χιουντάι και άλλα τέτοια περίεργα. Συγκεκριμένα γράφαμε ότι:

“Ο ντόπιος καταμερισμός εργασίας έχει εδώ και δεκαετίες κατατάξει τους Ρομά όλης της χώρας σ’ εκείνο το κομμάτι της οικονομίας που λέγεται «παρα-οικονομία». Ποια είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για αυτόν τον βολικό για τους μπαλαμούς σχεδιαστές της εθνικής οικονομίας; Οι Ρομά να βρίσκονται υπό πίεση, δίχως ορατή διέξοδο απ’ τις μικροκοινότητές τους, όπως ακριβώς τους είχαν κυριολεκτικά κλεισμένους δυο περιπολικά στον καταυλισμό του Χαλανδρίου λίγους μήνες πριν – θυμάστε; τότε που ο αριστερός δήμος Χαλανδρίου και οι «Roma-Lives-Matter»-συριζαίοι εφάρμοζαν άπαρτχαιντ «για καλό σκοπό». Η δολοφονία στο Πέραμα δεν είναι ευκαιρία να πούμε ότι μετράνε ακόμη και «οι ζωές των Ρομά»· είναι ευκαιρία να δούμε ότι ζούμε σε μια καπιταλιστική κοινωνία που ρίχνει τους Ρομά στον ταξικό πάτο του βαρελιού βάση χρώματος δέρματος και ταξικής καταγωγής, είναι ευκαιρία να εμπεδώσουμε ότι η κρατική οργάνωση της εργασίας για τους Ρομά και η πειθάρχησή της έχει μέσα και σφαίρες. Δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς το ένα, δηλαδή τις σφαίρες, αποδεχόμενος το άλλο, το πού τους πετάει ο ντόπιος καταμερισμός εργασίας. Τουλάχιστον, αν δεν θέλει να μας κοροϊδεύει.”^[2]Ο ΤΥΧΑΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΝΟΣ ΡΟΜ, ΚΡΙΣΗ, ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΒΙΟΜΗΧΑΝΙΕΣ ΚΑΙ ΣΦΑΙΡΕΣ ΣΤΟ ΨΑΧΝΟ, antifa τχ 78 (12/2021) … Continue reading

Ενώ το ελληνικό κράτος κρατάει τον 16χρονο Κώστα Φραγκούλη μέσω ενός καλωδίου στη ζωή και πάντα στο πλαίσιο της αγαστής συνεργασίας υπουργείου Δημόσιας Τάξης και γιατρών (καλά, γίνονται τέτοια πράγματα στις ΜΕΘ; Και που είναι τώρα οι ήρωες με τις λευκές ρόμπες;), πιστεύουμε ότι αυτό το κείμενο είναι ακόμα χρήσιμο. Γιατί, μεταξύ άλλων, η ελληνική αστυνομία είναι άριστα εκπαιδευμένη για να κάνει τη δουλειά της, να περιφρουρεί δηλαδή τους επιμέρους τρόπους λειτουργίας αυτού του καταμερισμού εργασίας.