Δεκάδες συντρόφισσες και σύντροφοι επισκεφθήκαμε τις υπόγειες διαβάσεις της Λεωφόρου Συγγρού για να δηλώσουμε ότι «η μηδενική ανοχή είναι πόλεμος».
Οι τοπικές αρχές (δήμοι και περιφέρειες) έχουν βαλθεί να κάνουν τις γειτονιές μας ανοιχτά ψυχιατρεία. Επικαλούμενοι λόγους «αισθητικής» και «καθαριότητας» έχουν αναλάβει να σβήσουν τα συνθήματα και τα γκράφιτι από τους τοίχους, να ξηλώσουν τις αφίσες και τα αυτοκόλλητα, να ενισχύσουν το φωτισμό στα σκοτεινά σημεία, να ζωγραφίσουν καρδούλες και ουράνια τόξα στα καφάο.
Αυτό που εκφράζεται μέσα απ’ τα ασβεστωμένα παρτέρια και τους γκρι τοίχους είναι η πολιτική της μηδενικής ανοχής. Με άλλα λόγια τ’ αφεντικά μας λένε πως στον δημόσιο χώρο επιτρέπεται μόνον ό,τι είναι κρατικά εγκεκριμένο. Και πως ό,τι δεν ταιριάζει στις κρατικές προτεραιότητες πρέπει να εξαφανιστεί – είτε πρόκειται για γκράφιτι είτε για ανθρώπους. Εδώ η δουλειά της αστυνομίας διευρύνεται: τα τμήματα καθαριότητας των δήμων, οι street artists της συμφοράς, οι μαγαζάτορες που έχουν υιοθετήσει το καφάο «τους» αναλαμβάνουν ένα κομμάτι της δημόσιας τάξης.
Οπωσδήποτε το σχέδιο για μια πόλη-ψυχιατρείο έχει κοινωνική υποστήριξη. Μεγάλα κομμάτια της μεσαίας τάξης είναι πρόθυμα να δώσουν μάχες για να είναι οι τοίχοι «καθαροί», επειδή καταλαβαίνουν ότι το ζήτημα «καθαροί τοίχοι» είναι στην πραγματικότητα ένας τρόπος να διατηρούνται οι ταξικές ισορροπίες. Κι εντωμεταξύ, καθώς η παγκόσμια κρίση κι ο πόλεμος έχουν πια γίνει μέρος της καθημερινότητας, το κράτος μας θέλει να επιβάλλει πλήρη «ησυχία» στο εσωτερικό.
Φυσικά το πράγμα δεν είναι απλό: Οι ταγκιές και οι «μουτζούρες» που ξεφυτρώνουν όπου λάχει, τα βαμμένα βαγόνια, οι «βανδαλισμοί» υπενθυμίζουν ότι η πόλη δεν είναι νεκρός χώρος. Η πόλη φτιάχνεται μέρα τη μέρα μέσα από μάχη. Ταξικός πόλεμος λέγεται αυτό και συμβαίνει με χίλιους τρόπους – απ’ το τι θα γίνει στις δουλειές μέχρι τι χρώμα θα έχουν οι τοίχοι.
Περισσότερα στο https://antifasouth.gr