Η «κρίση του πολιτικού συστήματος» είναι ίσως η εμφανέστερη των επιπτώσεων της «στρατηγικής της εσωτερικής υποτίμησης». Οι παλιές μεσολαβήσεις έχουν καταρρεύσει. Με τόσο πάταγο, που στο τέλος, ο Αρτέμης Σώρρας, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και οι Έλληνες ναζιστές, κατέστησαν εξίσου αξιόπιστοι διαχειριστές του συστήματος και της κρίσης του, με όλους τους υπόλοιπους. Η δοκιμή της αριστεράς στην εξουσία απλά αποτέλειωσε το κακό.
Τα «Εξάρχεια», που ανά τακτές περιόδους βρίσκονται στο στόχαστρο, αποτελούσαν κομμάτι των παλιών μεσολαβήσεων που καταρρέουν. Σίγουρα το ειλικρινέστερο και πιο αθώο κομμάτι, αν μπορεί να υπάρξει τέτοιο: Τα «Εξάρχεια», καθόλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης υπήρξαν ο τόπος και οι τρόποι με τους οποίους η νεανική προλεταριακή δυσαρέσκεια μεσολαβείτο, ελεγχόταν… αλλά κυρίως παρήγαγε: ιδέες, πρακτικές, καινοτομίες. Ο πολιτικός, καλλιτεχνικός, ακαδημαϊκός κόσμος, τα ΜΜΕ, όλοι τους χρωστάνε πολλά στα «Εξάρχεια». Κι ας μην το παραδέχονται.
Παρότι τα «Εξάρχεια» διέρχονται την κρίση τους, όπως όλες οι μεταπολιτευτικές μεσολαβήσεις, παραμένουν το μοναδικό δείγμα πολιτικής οργάνωσης στη χώρα που διατηρεί μια κάποια γοητεία, ειδικά από τη σκοπιά της εργατικής τάξης.
Από εδώ προέκυψαν οι μοναδικές αυτόνομες προλεταριακές αρνήσεις των τελευταίων χρόνων.
Από εδώ στείλαμε τους νεοναζί πίσω στις τρύπες τους, ενώ πριν «κυριαρχούσαν στους δρόμους και στα σχολεία».
Από εδώ αναδείχθηκε η πολεμική προετοιμασία του ελληνικού κράτους, την ώρα που όλοι κουνούσαν σημαίες, στο Σύνταγμα ή κατ’ ιδίαν.
Από εδώ αναδείχθηκε το έμφυλο και ταξικό ζήτημα ως τρόποι κατανόησης της ελληνικής κοινωνίας και της κρίσης της, όταν οι μοναδικές νόμιμες ερμηνείες του κόσμου ήταν «ο Σόιμπλε» και τα «λαμόγια».
Σήμερα μία νέα προλεταριακή νεολαία ενηλικιώνεται, όπως ενηλικιωθήκαμε κι εμείς παλιότερα· αλλά και τόσο διαφορετικά. Η δυσαρέσκεια των νεαρών προλετάριων δεν είναι πια μεσολαβήσιμη. Ο κόσμος του κεφαλαίου δεν την αντέχει. Το νέο πολυεθνικό προλεταριάτο, οι ιδέες του και η πολιτική του οργάνωση, όλα τους φτιάχνονται τώρα που μιλάμε, μέσα στην καπιταλιστική κρίση.
Τα «Εξάρχεια», δηλαδή εμείς και τα βαριά κουσούρια μας, είμαστε το μέλλον τους, γιατί είμαστε σάρκα από τη σάρκα τους. Κι ας μην στεκόμαστε στο ύψος των περιστάσεων, ας μένουμε μουγκοί, δέσμιοι του μύθου της βίας μας και των παλιών λαθών μας, ας ξέρουμε πρώτα από όλους, πόσο καλά τα καταφέρνουμε να αποτυχαίνουμε και από μόνοι μας. Και πάλι:
Είμαστε «οι αρχικές συνθήκες που δεν επέλεξαν»!
Γι’ αυτό «οι εχθροί της ανομίας» μας βάζουν στο στόχαστρο.
Όχι γι’ αυτό που είμαστε, αλλά γι’ αυτό που μπορούμε να γίνουμε.
