Η «συμφωνία των Πρεσπών ήταν το τελευταίο από τη σειρά διλημμάτων που τα τελευταία χρόνια μας τίθενται με ρυθμό πολυβόλου:
Θέλουμε η εκμετάλλευσή μας να διεξάγεται με ευρώ ή με δραχμή;
Θέλουμε η υποτίμηση της εργασίας μας να οργανώνεται αριστεροκρατικά ή μήπως νεοφιλελεύθερα;
Θέλουμε ο αναίτιος εγκλεισμός των μεταναστών εργατών να γίνεται με ΜΚΟ ή με αστυνομία;
Θέλουμε η συμμετοχή του ελληνικού κράτους στις διακρατικές συγκρούσεις από τα Βαλκάνια μέχρι τη Μέση Ανατολή, να σχεδιάζεται από τα αριστερά ή από τα δεξιά;
Αυτά τα διλήμματα δεν έχουν άλλο ρόλο, παρά τη συσκότιση μιας πραγματικότητας που κατά τα άλλα βγάζει μάτι:
Ότι η υποτίμηση της εργατικής τάξης, η στρατιωτική διαχείριση των μεταναστών εργατών, η συμμετοχή σε διαρκώς οξυνόμενες διακρατικές συγκρούσεις είναι η στρατηγική του ελληνικού κράτους στους καιρούς της καπιταλιστικής κρίσης.
Αυτή η κρατική στρατηγική έχει κοινή προέλευση, κοινό περιεχόμενο και μακρόχρονη συνέχεια. Αυτή η κρατική στρατηγική έχει στόχο την εργατική τάξη και ειδικά τα κατώτερα στρώματά της. Αυτή η κρατική στρατηγική ακολουθείται ανεξαρτήτως «κυβέρνησης». Αυτή η κρατική στρατηγική οδεύει προς τον πόλεμο.
Καθώς τα επόμενα διλήμματα ετοιμάζονται, χρειάζεται να θυμόμαστε και να θυμίζουμε μια αλήθεια γνωστή από παλιά:
ΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
ΔΕΞΙΑ ΚΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
Δείτε την αφίσα και την προκήρυξη της διαδήλωσης:
Δείτε το βίντεο που καλούσε στη διαδήλωση:
