Οι μέρες που πέρασαν – Οι μέρες που έρχονται
Το καλοκαίρι πέρασε, η επίθεση στους δημόσιους χώρους συνεχίζεται. Η απαγόρευση κυκλοφορίας, τα χαρδαλόχαρτα και ο εγκλεισμός μας έγιναν συνήθεια. Τα πάρκα στις γειτονιές μας κλείσανε -πρώτα λόγω του ιού, μετά λόγω του χιονιά, έπειτα λόγω των πυρκαγιών. Εντωμεταξύ το καλοκαίρι οι δήμοι καθάρισαν τις πλατείες από τα «μολυσματικά» γκραφίτι που έλεγαν για τη χούντα που ζούμε και τις φωταγώγησαν έτσι ώστε να μην μπορούμε να καθόμαστε τα βράδια.
Η εντολή λέει «θα φοβάστε και θα ακούτε τους ειδικούς». Αριστεροί και δεξιοί έχουν φροντίσει να την επιβάλουν, κατηγορώντας οποιαδήποτε άλλη άποψη είτε για ακροδεξιά είτε για ψεκασμένη. Η επίθεση που έγινε σε όσα μέχρι τώρα γνωρίζαμε ήταν τόσο μαζική που έθεσε σε αμφιβολία ακόμη και πράγματα που είχαμε σαν αυτονόητα. Κάπως έτσι έκλεισαν τα πάρκα για να μην τα κάψουν οι «παρανοϊκοί εμπρηστές» και κανείς δεν ρώτησε από πότε η αιτία για τους εμπρησμούς έγινε η παράνοια, από πότε τρελοί πάνε και καίνε θάμνους στα πάρκα. Ο «τρελός πυρομανής» ανάχθηκε το καλοκαίρι σε λόγο να κλείσουν πάλι οι δημόσιοι χώροι. Αντιμετωπίστηκε με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζεται ο «ασυμπτωματικός» και ο «τρελός φονταμενταλιστής βομβιστής»: με μπάτσους παντού και εγκλεισμό στο σπίτι. Το μονοπώλιο της αφήγησης επιτρέπει σε κράτος και αφεντικά να λένε -αλλά και να κάνουν- ό,τι θέλουν αδιαμαρτύρητα. Οι εξηγήσεις που δίνουν τελικά δεν έχουν σημασία. Αρκεί να είναι η μοναδική φωνή που ακούγεται -αν ακούγεται από στόμα «ειδικού» δεν τολμά κανείς να διαμαρτυρηθεί.
Στη χρονιά που έρχεται καλούμαστε να δεχτούμε αυξήσεις σε όλα τα βασικά αγαθά ενώ
παράλληλα απολύσεις, περικοπές μισθού και διαρκής έλεγχος θα είναι μέρος της καθημερινότητάς μας. Τα αφεντικά μας θέλουν να μετακυλήσουν τις συνέπειες της κρίσης στην πλάτη μας και να το βουλώσουμε. Αριστεροί και δεξιοί προσπαθούν αυτές οι επιθέσεις τους να μας βρουν κλεισμένους στα σπίτια μας, χωρίς την ευκαιρία να μιλήσουμε μεταξύ μας γι αυτά που σύντομα έρχονται. Πρέπει να υπερασπιστούμε τους δημόσιους χώρους, τα μέρη που ζούμε, επικοινωνούμε, αναπνέουμε. Γιατί όσο η επίθεση δυναμώνει, τόσο θα χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο.
Περισσότερα στο antifav.wordpress.com
