Στη «μακρινή» Πολωνία του 2000, οι άφραγκοι πιτσιρικάδες των «blocks» μίλησαν για τη ζωή τους. Κι αυτά που περιέγραψαν δεν μας μοιάζουν τόσο μακρινά:
Κι εκεί όπως κι εδώ, η κουλτούρα του hip-hop είναι κομμάτι του πώς έχουμε επιλέξει να υπάρχουμε.
Κι εκεί όπως κι εδώ, είπαν πώς η κουλτούρα μας «είναι για τα σκουπίδια».
Έτσι επιλέξαμε να μιλήσουμε για την προβολή του «Blokersi» που διοργανώσαμε στο πάρκο του Άτλα στην Καλλιθέα. Και, πράγματι, οι καιροί μας το επιβεβαιώνουν όλο και περισσότερο: Οι κουλτούρες μας και οι τρόποι που φτιάχνουμε για την παλεύουμε βρίσκονται ασταμάτητα στο στόχαστρο του κράτους. Εμείς βρισκόμαστε ασταμάτητα στο στόχαστρο του κράτους.
Είμαστε σίγουροι πως το έχετε νιώσει κι εσείς: Δεν υπάρχει κρατικός ρουφιάνος που διαθέτει φωνή που να μην έχει μιλήσει εναντίον μας,. Όλο το σύμπαν των ξεφτιλισμένων δημοσιογράφων έχει βαλθεί να μιλάει για το hip hop. Γιατί αυτός είναι ένας ακόμη τρόπος να μας βρίζει και να μας συκοφαντεί. Όλο το σύμπαν των ρουφιάνων μικροαστών γκρινιάζει για την «ανομία» στις πλατείες. Γιατί αυτός είναι ένας ακόμη τρόπος να αμολιούνται οι μπάτσοι στα μέρη που βρισκόμαστε. Προσπαθούν να μετατρέψουν το πώς έχουμε επιλέξει να ντυνόμαστε, να μιλάμε, να ζούμε σε συνώνυμο του εγκλήματος.
Ξέρουμε καλά γιατί μιλάνε εναντίον μας. Γιατί εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να ζήσουμε με ψίχουλα. Εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει «να κάνουμε θυσίες». Γι’ αυτό το κράτος και τα τσιράκια του προσπαθούν να εξασφαλίσουν πως δεν θα βγάλουμε μιλιά γι’ αυτά που μας συμβαίνουν.
Εμείς φυσικά δεν ψηνόμαστε να κάνουμε κάτι τέτοιο. Στις 7 Ιουλίου δεκάδες σύντροφοι και συντρόφισσες από το Athens Antifa, δεκάδες αγόρια και κορίτσια από τη γειτονιά της Καλλιθέας και από άλλες περιοχές βρεθήκαμε και μιλήσαμε. Μιλήσαμε διαδηλώνοντας: Πιασμένοι σε αλυσίδες με πανό που έγραφε «θυσίες να κάνουν τα αφεντικά». Μιλήσαμε με αφορμή την προβολή μιας ταινίας. Με δικές μας αφηγήσεις και περηφάνια για την τάξη μας.
Για εμάς αυτό είναι η οργάνωση μας στις γειτονιές. Είναι ένα μικρό ανάχωμα στα σχέδια που προορίζει το κράτος για λογαριασμό μας. Είναι ένας τρόπος να μιλάμε για εμάς και να διατηρούμε την αξιοπρέπεια μας. Είναι ένας τρόπος να μην ζήσουμε σαν βλάκες σε έναν κόσμο που μας θέλει σιωπηλούς και μόνες.
