1942: Ποιοι και πώς έφτιαξαν τον “Δύσκολο Χειμώνα” // 10.2022

• Οι στερήσεις που έχουμε υποστεί και θα υποστούμε στο μέλλον οφείλονται στις επιλογές και στις πολιτικές του κράτους και των αφεντικών μας και πουθενά αλλού.
• Δεν μας χτυπάνε όλους μαζί, άλλα ξεδιπλώνονται με σκληρά ταξικό τρόπο.
• Η υγειονομική κι η περιβαλλοντική και η ενεργειακή κρίση, είναι τα ονόματα με τα οποία τα αφεντικά και το κράτος έχουν βαφτίσει τα αποτελέσματα του διακρατικού ανταγωνισμού στο διεθνές επίπεδο και της υποτίμησης της εργατικής τάξης στο εσωτερικό της χώρας.

Προκήρυξη που μοιράζεται πόρτα-πόρτα ή σε πλατείες, πάρκα, καβάτζες, πεζοδρόμους, παρμπρίζ | autonome antifa | Οκτώβριος 2022

Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη την προκήρυξη σε μορφή pdf εδώ.

1942: Ποιοι και πώς έφτιαξαν τον “Δύσκολο Χειμώνα” // 10.2022

Ορίστε, το καλοκαίρι τελείωσε. Όποιος είχε να δώσει κάνα νεφρό για να αγοράσει εισιτήριο πλοίου και λίγη σκιά, πήγε διακοπές και γύρισε. Τώρα έρχεται χειμώνας. Και όπως φροντίζουν να μας πληροφορήσουν συντονισμένα οι πάντες, απ’ τα μίντια μέχρι τους εκπροσώπους των αφεντικών μας, ο χειμώνας θα είναι βαρύς, «ο βαρύτερος από το 1942». Το ρεύμα θα έρχεται και θα φεύγει, το κρύο θα έρχεται και δεν θα φεύγει κι όσον αφορά το φαγητό, η δίαιτα με το ζόρι δεν είναι εκτός προγράμματος. Τι φταίει όμως που φέτος θα το ζήσουμε όπως ο Τζον Σνόου πέρα απ’ το τείχος; Οι ίδιοι ρουφιάνοι δεν παραλείπουν να μας δώσουν εξηγήσεις: «Οι αλλεπάλληλες κρίσεις από την υγειονομική στην ενεργειακή» λένε. «Ο τρελός Πούτιν» λένε. «Η κλιματική αλλαγή» λένε. Φυσικά, όλα αυτά δεν είναι παρά μπούρδες των αφεντικών μας με στόχο να καλλιεργήσουν τον ζόφο και την σύγχυση. Στόχος είναι να χεστούμε απάνω μας τόσο πολύ, ώστε το μόνο που θα μπορούμε να ψελλίσουμε να είναι «κράτος σώσε μας».

Κι αν δεν ψηνόμαστε ότι υπάρχει η παραμικρή περίπτωση το κράτος να μας σώσει; Ε, τότε θα πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να διαλύσουμε την σύγχυση και να κοιτάξουμε κατάματα τα κρατικά σχέδια. Εύκολο; Όχι. Απαραίτητο; Δεν υπάρχει αμφιβολία. Παρακάτω, θα το προσπαθήσουμε σε τέσσερα απλά βήματα. Αν έχετε κι εσείς την υποψία ότι μας έχουν φλομώσει στη βλακεία, μπορείτε να μας ακολουθήσετε.

Βήμα Πρώτο: Τοποθετούμε τις κρατικές εξηγήσεις στα σκουπίδια

Οι εφημερίδες, τα κανάλια, τα ραδιόφωνα και τα σόσιαλ μίντια, δηλαδή κάθε πόρος από τον οποίο εκπέμπεται η κρατική γνώμη, έχουν συντονιστεί αψεγάδιαστα. Εδώ και μήνες, από την μια προσφέρουν φόβο και πανικό με το κιλό. «Θα ψοφήσετε στο κρύο», «θα σας κόψουμε το ρεύμα», «θα τρώτε αποφάγια» και άλλα τέτοια ευχάριστα. Από την άλλη, φιλοξενούν σε καθημερινή βάση μια ατελείωτη παρέλαση από εξηγήσεις γύρω από το που βρίσκεται η πηγή των δεινών μας. Και, κοιτάξτε να δείτε ένα περίεργο πράγμα, ποτέ δεν βρίσκεται εντός των συνόρων! Είτε πρόκειται για κάποιον «φονικό ιό», είτε για κάποιον αυταρχικό δικτάτορα με τα αιμοσταγή του σχέδια, το γενικό μήνυμα είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μια αλυσίδα αναπάντεχων κρίσεων, οι οποίες πυροδοτούνται κατά τύχη η μία μετά την άλλη δίχως σταματημό και αυτές οι κρίσεις με τα χίλια τους ονόματα είναι που ευθύνονται για όσα τραβάμε κι εκείνα που έχουμε να τραβήξουμε. Τα αφεντικά μας λένε με τα σωστά τους ότι θα κρυώσουμε και θα πεινάσουμε κι αυτό οφείλεται σε κάποιου είδους γκαντεμιά την οποία προσπαθούν να διαχειριστούν όσο καλύτερα γίνεται.

Ε, αν θέλουμε να βγάλουμε άκρη με όλα αυτά που έχουμε να φάμε στη μάπα, δεν υπάρχει άλλη αφετηρία. Πρέπει να εμπιστευτούμε την καχυποψία μας και να στείλουμε στον κάδο όλες τους τις εξηγήσεις ώστε να βάλουμε καλά στο μυαλό μας τα εξής απλά:

• Οι στερήσεις που έχουμε υποστεί και θα υποστούμε στο μέλλον οφείλονται στις επιλογές και στις πολιτικές του κράτους και των αφεντικών μας και πουθενά αλλού.
• Δεν μας χτυπάνε όλους μαζί, άλλα ξεδιπλώνονται με σκληρά ταξικό τρόπο.
• Η υγειονομική κι η περιβαλλοντική και η ενεργειακή κρίση, είναι τα ονόματα με τα οποία τα αφεντικά και το κράτος έχουν βαφτίσει τα αποτελέσματα του διακρατικού ανταγωνισμού στο διεθνές επίπεδο και της υποτίμησης της εργατικής τάξης στο εσωτερικό της χώρας.

Μόνο αν πειστούμε πραγματικά γι’ αυτό, μπορούμε να προσπαθήσουμε να κάνουμε τη σύγχυση να σκορπίσει. 

Βήμα Δεύτερο: Στρέφουμε το βλέμμα στην παγκόσμια κατάσταση

Ας πούμε, λοιπόν, ότι πειστήκαμε πως κάθε περιγραφή της πραγματικότητας που προέρχεται από τους ειδικούς των αφεντικών δεν μπορεί παρά να είναι σκάρτη. Θα πρέπει τότε να ανακαλύψουμε δικούς μας τρόπους να μιλάμε για τα πάντα, αρχής γενομένης από την παγκόσμια κατάσταση. Τα αφεντικά την περιγράφουν με απλά λόγια: η δημοκρατία συγκρούεται με τον αυταρχισμό. Όπου δημοκρατία υπονοείται αυτό που μας έχουν μάθει να ονομάζουμε «Δύση» και όπου αυταρχισμός αυτό που ονομάζουν «Ανατολή», πράγμα που καμιά φορά δεν είναι καν υπονοούμενο.

Ωστόσο, όλοι γνωρίζουν πως ενωμένα στρατόπεδα αυτή την στιγμή δεν υπάρχουν. Στην παγκόσμια αρένα εκτυλίσσεται ένα λυσσαλέο πλάκωμα και καμία συμμαχία δεν είναι δεδομένη. Το κάθε κράτος κάνει τους δικούς του λογαριασμούς, πράττει με γνώμονα αποκλειστικά και μόνο τα εθνικά του συμφέροντα και το διεθνές περιβάλλον είναι πιο ρευστό από ποτέ. Εντάξει, ίσως να ήταν εξίσου ρευστό τότε που κανονιζόντουσαν οι δύο προηγούμενοι παγκόσμιοι πόλεμοι.

Το πλάκωμα αυτό, δεν ξεκίνησε με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Βαστάει τριάντα χρόνια κι αυτή η τελευταία πολεμική εξέλιξη δεν είναι παρά ένα επεισόδιό του. Ίσως από τα πιο κραυγαλέα γιατί καθώς ο διακρατικός ανταγωνισμός βαράει κόκκινο, γίνεται ολοένα και πιο προφανής. Οι «υπερδυνάμεις», λοιπόν, δηλαδή οι ΗΠΑ, η Ρωσία και η Κίνα πλακώνονται για την πλανητική κυριαρχία και αυτή η σύγκρουση των μεγάλων παικτών κάνει το διεθνές σκηνικό τελείως ρευστό και εύθραυστο. Μέσα σε αυτό το σκηνικό, βέβαια, κανένα κράτος δεν μένει αμέτοχο. Ακόμα κι οι μικροί φαινομενικά παίκτες, κοιτάζουν να εκμεταλλευτούν την γενική αστάθεια, να προασπίσουν τα συμφέροντά τους, ή ακόμα και να τα επιβάλλουν σε πολύ ισχυρότερους συμμάχους.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα; Το ελληνικό κράτος. Από τότε που ξέσπασε η σύρραξη στην Ουκρανία, το ελληνικό κράτος έχει βρει την ευκαιρία να αναθερμάνει την αντιτουρκική του ρητορική. Και δώστου ειδήσεις για τον Έρντογαν που κάνει φιλίες με τον Πούτιν και δώστου άρθρα για το πως η Τουρκία δεν έχει πάρει σαφή στάση και ρέπει προς την απολυταρχία και δώστου all-time classics όπως οι τουρκικές παραβιάσεις στον εναέριο και στον θαλάσσιο χώρο της Ελλάδας. Και, βέβαια, δεν πρόκειται απλά για λόγια: με κινήσεις όπως η αναβάθμιση της σημασίας του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης ως έναν δρόμο προς τα ενδότερα της ανατολικής Ευρώπης που παρακάμπτει την Τουρκία, αλλά και άλλες παρόμοιες, η αντιτουρκική πίεση μπαίνει σε εφαρμογή και με πράξεις.

Τίποτα από όλα αυτά δεν προκύπτει επειδή ανανεώθηκε κάποια τουρκική επιθετικότητα. Αντιθέτως, όλα τους προκύπτουν από τους λογαριασμούς του ελληνικού κράτους που υπολογίζει ότι, όσο η κατάσταση γίνεται πιο εύφλεκτη, τόσο θα μπορεί να διεκδικεί για τον εαυτό του τον ρόλο του τελευταίου συνόρου της πολιτισμένης Δύσης και να σπρώχνει τον προαιώνιο εχθρό στην αντίπερα όχθη.

Αυτό είναι που συμβαίνει, λοιπόν, διεθνώς και μας σερβίρεται ως μάχη της δημοκρατίας με τον αυταρχισμό. Λυσσασμένα σκυλιά πλακώνονται μεταξύ τους. Η προετοιμασία του δικού μας κράτους κι η συμμετοχή του σε αυτό το πλάκωμα είναι η αφετηρία όλων αυτών που τελικά εμείς τρώμε στη μάπα ως εξουθενωτικές στερήσεις.

Βήμα Τρίτο: Το παίρνουμε απόφαση ότι για όσα ζούμε φταίει το ελληνικό κράτος

Η προετοιμασία και η συμμετοχή στο λυσσασμένο διακρατικό πλάκωμα, δεν είναι απλή υπόθεση. Απαιτεί από κάθε κράτος να αλλάξει το εσωτερικό του. Απαιτεί να οικοδομήσει μια οικονομία πολεμική και μια κοινωνία πολεμική. Όλα όσα ήδη ζούμε, απ’ τις απλησίαστες τιμές στα ράφια των σούπερ μάρκετ και τους λογαριασμούς ρεύματος που προκαλούν ανακοπές, ως την ολοένα και πιο ασφυκτική επιτήρηση σε κάθε στιγμή της ζωής μας, πηγάζουν από την διαδικασία οικοδόμησης αυτής της πολεμικής οικονομίας και αυτής της πολεμικής κοινωνίας. Ο πληθωρισμός, η ενεργειακή κρίση και όλα όσα παρελαύνουν ως τίτλοι εφημερίδων και δελτίων, δεν είναι αιτίες. Είναι τα αποτελέσματα των επιλογών του κράτος και των αφεντικών μας, είναι οι πολιτικές που συνειδητά θέτουν σε εφαρμογή και τις οποίες ντύνουν με ένα σωρό αποπροσανατολιστικά ονόματα. Τα αποτελέσματα τριάντα και πλέον ετών σκληρού διακρατικού πλακώματος, τριάντα και πλέον ετών που τα κράτη προετοιμάζονται για αυτόν και χώνονται όλο και βαθύτερα στην δίνη του.

Διότι τι σημαίνει πολεμική οικονομία και κοινωνία; Κατά βάση, σημαίνει ότι το κράτος παίρνει στα χέρια του κάθε πτυχή της οικονομικής και της κοινωνικής ζωής.

Όσον αφορά την οικονομία, πασχίζει να ελέγξει με απόλυτους όρους την κατανάλωση και να συγκεντρώσει όσο το δυνατόν περισσότερο χρήμα, το οποίο έπειτα θα κατευθύνει εκεί ακριβώς όπου υπάρχει «εθνική ανάγκη», από αφεντικά που χρειάζονται στήριξη έως εργοστάσια που θα φτιάχνουν οβίδες. Αυτό ακριβώς δεν επιτυγχάνει ο πληθωρισμός, για τον οποίο τάχα κλαίνε και οδύρονται οι ειδικοί;  Αυξάνει τις τιμές σε βαθμό τέτοιο που η αγορά οποιουδήποτε προϊόντος πέρα από τα απολύτως απαραίτητα γίνεται απαγορευτική, λειτουργεί, με άλλα λόγια, ως μηχανισμός ελέγχου της κατανάλωσης και στήριξης των ντόπιων αφεντικών. Παράλληλα, ενθαρρύνει όσους έχουν κάνα φράγκο να κάνουν καβάτζα γιατί τα πράγματα πάνε κατά διαόλου, δηλαδή να κρατάνε τα λεφτά τους στην τράπεζα, άρα σε κρατικά χέρια. Κι επίσης κάνει την εθνική παραγωγή να φαίνεται τούμπανη και τα εθνικά χρέη να φαίνονται ακόμα πιο μικρά. Κροκοδείλια, λοιπόν, τα δάκρυα των ειδικών. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια διαδικασία με συγκεκριμένο στόχο που εκπορεύεται από το ίδιο το ελληνικό κράτος. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τους λογαριασμούς ρεύματος. Μέσω αυτών, σχηματίζεται στα χέρια της ΔΕΗ ένα τεράστιο ταμείο γεμάτο χρήμα, το οποίο έπειτα μπορεί με κρατική εντολή να χρησιμοποιηθεί για την επιδότηση οποιουδήποτε ντόπιου αφεντικού, με τη μορφή έκπτωσης στον τεράστιο λογαριασμό ρεύματός του.

Τι θέλουμε να πούμε με απλά λόγια; Ότι η ουσία είναι μία: όλα αυτά που μας παρουσιάζονται σαν αποτελέσματα περίπλοκων μαθηματικών εξισώσεων και ακατανόητων οικονομικών νόμων, ο πληθωρισμός, η αύξηση των τιμών και της φορολογίας και πάει λέγοντας, δεν είναι παρά κρατική πολιτική. Που οικοδομεί την πολεμική οικονομία πάνω στα τομάρια της εργατικής τάξης.

Καθώς αυτή η διαδικασία εξελίσσεται, η κοινωνική ζωή αλλάζει κι αυτή με εξίσου γρήγορους ρυθμούς. Άλλωστε προκειμένου ισοπεδωτικές διαδικασίες όπως οι παραπάνω να μην βρίσκουν αντίλογο, η εθνική ενότητα είναι απαραίτητη, ακόμη κι αν χρειάζεται να επιβληθεί με το ζόρι. Κι έτσι το κράτος και τα αφεντικά απλώνουν τους μηχανισμούς τους σε ολοένα και περισσότερες πτυχές της καθημερινότητας μας. Ιδέες τύπου «προσωπικός γιατρός» κι «επέκταση του σχολικού ωραρίου», δεν έρχονται από το πουθενά. Αντιθέτως, συμβάλλουν στην διαρκή δημιουργία νέων σημείων ελέγχου και επιτήρησης επανδρωμένων από πάσης φύσεως ειδικούς και κρατικούς ρουφιάνους. Οι γιατροί, οι καθηγητές, οι ιδιοκτήτες, οι Δήμαρχοι και αμέτρητες άλλες φιγούρες αποκτούν οργανική θέση στα κρατικά σχέδια, τα οποία με την συνδρομή τους μπορούν συχνά να επιβάλλονται σε περιοχές της κοινωνικής ζωής που η επέμβαση της αστυνομίας είναι δύσκολη ή ασύμφορη.

Συνοψίζουμε, λοιπόν: Ό,τι παρουσιάζεται στον δημόσιο λόγο ως σκληρό χτύπημα της μοίρας, είναι σχεδιασμένη κρατική κίνηση. Είναι ο τρόπος με τον οποίο τα αφεντικά χτίζουν την πολεμική οικονομία και κοινωνία και συμμετέχουν στο παγκόσμιο διακρατικό πλάκωμα. Αν θέλουμε  να αναζητούμε υπαιτίους για τα δεινά μας δεν χρειάζεται να κοιτάξουμε καν πέρα από τα σύνορα αυτής της χώρας.

Βήμα Τέταρτο: Θυμόμαστε το παρελθόν, οργανωνόμαστε για το μέλλον

Τίποτα από όλα αυτά δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πρωτόγνωρο. Σκεφτείτε το: πού έχουμε ξαναδεί σκληρό περιορισμό της κατανάλωσης και συγκέντρωση χρήματος στις τράπεζες; Πότε ξανάρθαμε αντιμέτωπες με ένα κάρο καθημερινές πολιτικές πειθαρχίας και ελέγχου; Η απάντηση κραυγάζει. Τίποτα από αυτά δεν έχει σταματήσει δευτερόλεπτο, από τότε που ξεκίνησαν να μας λένε «δημοσιονομική κρίση» και «μνημόνια» μια δεκαετία και βάλε πίσω. Και όλα τους κορυφώθηκαν τα τελευταία τρία χρόνια, από τότε που μας πρωτοείπαν για τον φονικό ιό». Το μόνο που αλλάζει σήμερα, σε σχέση με την εποχή της καραντίνας, είναι η όψη αυτών των πολιτικών και η φιλολογία που τις ντύνει. Το «κάτσε σπίτι γιατί θα πεθάνεις από γρίπη», γίνεται «κάτσε σπίτι γιατί δεν έχεις φράγκο» και το «ζήσε με νερό και ψωμί γιατί τα υπόλοιπα τα κλείσαμε λόγω covid», γίνεται «ζήσε με νερό και ψωμί γιατί αν διανοηθείς να ακουμπήσεις λεφτά πουθενά αλλού δεν θα ‘χεις για τη ΔΕΗ λόγω Πούτιν». Το «αγάπα το κράτος σου γιατί αλλιώς θα σε πάρει ο διάολος» έχει μείνει ίδιο και απαράλλαχτο.

Οι σκοποί του κράτους χαρακτηρίζονται από αδιάρρηκτη συνέχεια. Τα μέσα που μεταχειρίζεται για να τους πετύχει, επίσης. Κι ενώ τίποτα δεν αλλάζει, χώρια από διατυπώσεις και προφάσεις, εμείς συνεχίζουμε να πέφτουμε από τα σύννεφα με κάθε ευκαιρία. Απίστευτο που μετά την πανδημία έκατσε πόλεμος, μονολογούσαν όλοι όταν το μέτωπο στην Ουκρανία άνοιξε καπάκια μετά την χαλάρωση των υγειονομικών μέτρων. Απίστευτο που όλοι οι δικτάτορες του κόσμου διαταράσσουν την παγκόσμια οικονομία και θα παγώσουμε, ακούγεται τώρα από δεξιά και αριστερά. Ε, τίποτα από αυτά δεν είναι απίστευτο. Τα κράτη μας συμμετέχουν στον νέο παγκόσμιο πόλεμο και τα τομάρια όσων ανήκουμε στην εργατική τάξη αποτελούν το καύσιμο που τροφοδοτεί τα φιλόδοξα σχέδιά τους. Κατά την γνώμη μας, μόνο έτσι εξηγείται δίχως να πέφτουμε διαρκώς από τα σύννεφα ότι από το χθες στο σήμερα, τα αφεντικά μας μοιράζουν την μία σφαλιάρα μετά την άλλη.

Και μιας και αναφέραμε τα τομάρια μας και το χθες, από την εποχή της καραντίνας, δεν πρέπει να θυμόμαστε μονάχα τα κρατικά σχέδια. Πρέπει να μπορέσουμε να ανασύρουμε και την μνήμη της δικής μας απειθαρχίας. Γιατί υπήρχαν στιγμές που αυτή λειτούργησε με τρόπους οι οποίοι ενδέχεται να έφεραν το κράτος σε ιδιαίτερα αμήχανη θέση. Πρέπει να μπορούμε, για παράδειγμα, να θυμηθούμε πως μεγάλα κομμάτια της εργατικής τάξης αντιλήφθηκαν την υποχρεωτική μασκοφορία ως εργαλείο πειθαρχίας και αρνήθηκαν να συμμετάσχουν παρά μόνο όταν απειλήθηκαν με βία. Πρέπει να μπορούμε επίσης να ανακαλέσουμε, ότι η απαγόρευση κυκλοφορίας ήταν μια καθημερινή μάχη σε ένα σωρό γειτονιές της πόλης μας κι ότι μέσα από αυτή την μάχη αμέτρητοι άνθρωποι έκαναν τις διαφορές τους στην άκρη και ήρθαν κοντά.

Βέβαια, η μνήμη είναι άχρηστη αν κανείς σκοπεύει να την χρησιμοποιήσει για θριαμβολογία. Αντιθέτως, το θέμα είναι να καταλάβουμε πως και γιατί ξεχάσαμε τις μάχες που δώσαμε τόσο γρήγορα. Κι, επιπλέον, το θέμα είναι να θυμηθούμε ότι υπάρχουν στιγμές που το κράτος ουρλιάζει ότι ή θα συμμαχήσουμε μαζί του ή θα μας πάρει ο διάολος. Σε εκείνες τις στιγμές, λοιπόν, όπως μας δίδαξε η εποχή της καραντίνας, είμαστε αμέτρητοι κι αμέτρητες αυτοί που λόγω ταξικής θέσης ούτε θέλουμε, ούτε μπορούμε να συμμαχήσουμε με το κράτος. Σε εκείνες τις στιγμές δεν έχουμε παρά ο ένας την άλλη, την καχυποψία μας και την οργάνωσή μας. Έτσι δείχνει το πράγμα και για φέτος. Η ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε την σημασία της οργάνωσης μας και να την βάλουμε να δουλέψει για να μπορούμε να σκεφτούμε και να πράξουμε πέρα απ’ τις μπούρδες των αφεντικών, είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Διαφορετικά, winter is coming, και θα είναι πράγματι βαρύς.

---

Σε ποιον δεν αρέσει η πολεμική οικονομία;

Όταν λέμε για συμμετοχή του ελληνικού κράτους στο διακρατικό πλάκωμα. πολεμική οικονομία και στρατιωτικοποιημένη καθημερινότητα, δεν υπονοούμε για κανέναν απολύτως λόγο ότι όλα αυτά αποτελούν αποτέλεσμα των «κακών πολιτικών της κυβέρνησης Μητσοτάκη». Αντιθέτως, σύσσωμο το πολιτικό σύστημα συμφωνεί ότι η εργατική τάξη πρέπει να υποτιμηθεί ως εκεί που δεν παίρνει προκειμένου το ελληνικό κράτος να παρουσιάζεται πιο ανταγωνιστικό στην διεθνή σκακιέρα. Το είπε άλλωστε κι ο ίδιος ο Τσίπρας, που κατά τα άλλα εκφράζει την ελπίδα και την πρόοδο, ότι «ο τόπος χρειάζεται κυβέρνηση που να μπορεί να αποδεχθεί ότι σε αυτή την περίοδο της πολεμικής οικονομίας τον λόγο έχει το Δημόσιο, τον λόγο έχει η κρατική παρέμβαση, το κράτος».^[1]Ομιλία του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, Αλέξη Τσίπρα, στη Βουλή, 23/03/2022 Με άλλα λόγια; Τα αριστερά και τα δεξιά αφεντικά μας δεν διαφέρουν σε τίποτα και κανείς τους δεν ενδιαφέρεται για λογαριασμό μας. Κι αυτό καλά θα κάνουμε να το καταλάβουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται.

Οι ευεργετικές συνέπειες του πληθωρισμού

Τα αφεντικά υποκρίνονται ότι ο πληθωρισμός είναι κάποιο κακό που μας βρήκε όλους μαζί. Αλλά θα το ξαναπούμε. Αυτά είναι μπούρδες. Ο πληθωρισμός είναι μια κρατικά ελεγχόμενη διαδικασία μεταφοράς χρήματος από την εργατική τάξη στα αφεντικά των οποίων η άνθιση κρίνεται εθνικά ωφέλιμη σε δύσκολους, πολεμικούς καιρούς. Αραιά και που, τα ίδια τα αφεντικά μας το λένε φόρα παρτίδα ότι ο πληθωρισμός βασικά δεν είναι και τόσο χαλιά γι’ αυτούς και τους ομοίους τους. Δείτε το παρακάτω απόσπασμα: «Όπως [ένας ρουφιάνος] επισημαίνει, ο πληθωρισμός, παρά τη θετική επίδρασή του στα δημόσια οικονομικά, αποτελεί τη βασική αιτία διάβρωσης των πραγματικών εισοδημάτων. […] Παρά την αυξημένη αβεβαιότητα εξαιτίας της ενεργειακής κρίσης, τα μακροοικονομικά και δημοσιονομικά μεγέθη συνθέτουν μια σχετικά θετική εικόνα σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα».^[2]«Ανησυχία για προεκλογική πλειοδοσία», Καθημερινή, 23/09/2022 Να μεταφράσουμε; Διάβρωση των πραγματικών εισοδημάτων, πάει να πει ότι όποιος είναι στον πάτο αυτής της κοινωνίας δεν θα ‘χει ούτε για τα βασικά. Θετική εικόνα για τα μακροοικονομικά και δημοσιονομικά μεγέθη, πάει να πει ότι, παρόλα αυτά, οι κρατικοί στόχοι εξελίσσονται μια χαρά, οπότε σιγά μην κλάψουν κιόλας οι αρμόδιοι που ο πάτος δεν θα έχει να φάει. Και το συμπέρασμα; Το κράτος κάθε άλλο παρά στεναχωριέται με τον πληθωρισμό, αντιθέτως για αυτούς και άλλους λόγους, τον επιδιώκει ενεργά.

Οι ευεργετικές συνέπειες της επιθετικής φορολογίας

Δεν είναι μόνο ο πληθωρισμός που παρουσιάζεται λες και έπεσε από τον ουρανό ενώ στην πραγματικότητα αποτελεί κρατικό σχέδιο. Άλλο τέτοιο παράδειγμα αποτελεί η τιμή της βενζίνης. Σύμφωνα με τις εφημερίδες: «Ο Ειδικός Φόρος Κατανάλωσης ανέρχεται στα 700 ευρώ ανά χίλια λίτρα βενζίνης. Δηλαδή 70 λεπτά ανά λίτρο. Επιπλέον, η τιμή της βενζίνης επιβαρύνεται με έναν από τους υψηλότερους συντελεστές ΦΠΑ σε επίπεδο Ε.Ε., που είναι 24%. Συνεπώς, όταν η βενζίνη πωλείται 1,85 ευρώ το λίτρο, η συμμετοχή των φόρων στη διαμόρφωση της τελικής τιμής είναι σχεδόν 1,08 ευρώ.»^[3]Σταμάτης Ζήσιμος, «Οι αριθμοί λένε άλλα», Ναυτεμπορική, 10/02/2022 Τα παραπάνω σημαίνουν, με απλά λόγια, ότι η τιμή της βενζίνης συντηρείται σε υψηλά επίπεδα με κρατική απόφαση, όχι επειδή μας χτύπησε η μοίρα. Αυτό έχει ιδιαίτερα ευεργετικά αποτελέσματα για το κράτος: από την μία η κατανάλωση του εισαγόμενου αυτού προϊόντος ελέγχεται αυστηρά και από την άλλη όταν καταναλώνεται η φορολογία εξασφαλίζει ότι το μεγαλύτερο κομμάτι της τιμής θα πηγαίνει σε κρατικά χέρια. Αυτό μας το παρουσιάζουν μετά ως «αυξήθηκαν οι τιμές, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα». Φοβερό κόλπο, έτσι δεν είναι;

Η κοροϊδία μες στα μούτρα μας

Έτσι, λοιπόν, όλα όσα ζούμε παρουσιάζονται ως ουρανοκατέβατα, την στιγμή που αποτελούν κρατικές επιλογές. Και το κερασάκι στην τούρτα; Τα αφεντικά μας έχουν να μας προτείνουν και λύσεις «για τον δύσκολο χειμώνα που έρχεται»! Βάζουν, για παράδειγμα, κάτι ξεφτιλισμένους μεσοαστούς να υποκρίνονται ότι μαγειρεύουν με μπανανόφλουδες γιατί κάνει καλό στην υγεία και συμβάλλει και στην εθνική μας προσπάθεια. Με άλλα λόγια, μας κοροϊδεύουν μέσα στα μούτρα μας. Τελευταίο στάδιο αυτής της κοροϊδίας είναι η παρακάτω είδηση, που, όχι, δεν προέρχεται από το Κουλούρι, αλλά από την αξιόπιστη καθημερινή: «Ανεβαίνει η τιμή του φυσικού αερίου; Να γίνετε χειμερινοί κολυμβητές!».^[4]Μαργαρίτα Πουρνάρα, «Ανεβαίνει η τιμή του φυσικού αερίου; Να γίνετε χειμερινοί κολυμβητές!», Καθημερινή, 07/09/22 Δηλαδή πρώτα κανονίζουν να ψοφήσουμε στο κρύο κι έπειτα μας λένε να πάμε για κάνα μπάνιο μες στο καταχείμωνο γιατί έτσι θα αποκτήσουμε αντοχές.