Δύσκολο πράγμα να είσαι «αυτόνομος»: Οι «ναζιστές ενάντια στους παιδοβιαστές» (και τι μας διδάσκουν)

Αυτή η φωτογραφία προέρχεται από τη γειτονιά του Κολωνού. Και συγκεκριμένα από τις υποτιθέμενες «διαμαρτυρίες» καταδίκης και αποτροπιασμού κατά του «παιδοβιαστή του Κολωνού». Αλλά για μια στιγμή. Τι έχουμε εδώ;

Τηλεοπτικά συνεργεία με κάμερες να τραβούν κάτι ναζί που κρατούν πανό με στοχάδια; Μα καλά, δεν υποτίθεται ότι τα δημοκρατικά μας κανάλια είναι ενάντια στους φασίστες, που δεν είναι παρά «κοινοί εγκληματίες»; Και δεν υποτίθεται ότι οι φασίστες είναι πολύ δρομίσιοι και ζόρικοι τύποι που κατηγορούν τα «συστημικά» «τσοντοκάναλα»;

Φυσικά η απάντηση είναι όχι και στα δύο. Ναζί και δημοσιογράφοι βρίσκονται σε μια αρμονική σχέση συνύπαρξης. Μια σχέση που τελικά δουλεύει εξαιρετικά για τους κρατικούς σκοπούς: την κατασκευή μιας «είδησης» και τη διασπορά σύγχυσης.

Οι ναζί λοιπόν δεν είναι σκέτοι ναζί. Είναι κι ένα κομμάτι της μηντιακής διαχείρισης των αλλεπάλληλων «σκανδάλων» που ταλανίζουν τη χώρα. Δεν εκφράζουν τον αποτροπιασμό τους, συμμετέχουν σε ένα μηντιακό πανηγύρι. Οι ναζί, και όλη η υπόλοιπη ελληνική κοινωνία, παριστάνουν ότι εκφράζουν τον αποτροπιασμό τους για τον «παιδοβιαστή». Τα κανάλια αναλαμβάνουν να αναδείξουν τον γενικό αποτροπιασμό της ελληνικής κοινωνίας. Όλοι μαζί ξεπλένονται και υποστηρίζουν τις κρατικές αφηγήσεις. Κι η όλη φάση είναι πιο στημένη κι από πέναλτι.

Γιατί στην πραγματικότητα οι ναζί, αλλά και η υπόλοιπη «αγανακτισμένη ελληνική κοινωνία» δεν είναι καθόλου «αποτροπιασμένη». Στην πραγματικότητα τα κανάλια έχουν επιλέξει να μετατρέψουν την υπόθεση του Κολωνού σε βάιραλ, γιατί ο σκοπός τους είναι ο συνηθισμένος: η δημιουργία στημένων ερωτήσεων που οδηγούν σε ακόμη πιο στημένες απαντήσεις. Οπότε είναι πολύ εύκολο να μπεις σε μια στημένη συζήτηση λέγοντας «θάνατο στους παιδοβιαστές». Για την ακρίβεια, δε χρειάζεται να κάνεις τίποτα: το κράτος έχει ετοιμάσει όλο το πλαίσιο και μπορείς να διαλέξεις από τις έτοιμες απαντήσεις.

Το δύσκολο είναι να ξεφύγεις απ’ την κρατική αφήγηση, θέτοντας και προσπαθώντας να απαντήσεις ερωτήματα, όπως:

• 1. Πώς δουλεύει η καταναγκαστική πορνεία στην Ελλάδα;

Η καταναγκαστική πορνεία στην Ελλάδα γιγαντώθηκε απ’ τη δεκαετία του ’90, χρησιμοποιώντας ως «εργατικό δυναμικό» μετανάστριες απ’ το ανατολικό μπλοκ. Από τότε αποτελεί μια τρομερά κερδοφόρα καπιταλιστική επιχείρηση με δεκάδες χιλιάδες «εργαζόμενες», εκατομμύρια πελάτες και ετήσιο τζίρο δισεκατομμυρίων, συγκρίσιμο δηλαδή με τον τζίρο των σούπερ-μάρκετ.^[1]Για το θέμα έχουμε μιλήσει με περισσότερα λόγια στο δεύτερο κεφάλαιο του Σχεδόν Αόρατοι: Η Παρανομοποίηση … Continue reading

• 2. Γιατί ο κύριος Μίχος αναδεικνύεται ως «παιδεραστής» ή το πολύ πολύ «νεοδημοκράτης»και όχι ως ένας απ’ τα πολλά αφεντικά του παραπάνω κλάδου, δηλαδή ως νταβατζής;

-Η επαγγελματική ιδιότητα του Μίχου συγκαλύπτεται ακριβώς επειδή η καταναγκαστική πορνεία ως καπιταλιστική επιχείρηση, στην οποία συμπεριλαμβάνεται ο βιομηχανικός κλάδος της παιδικής πορνείας, συγκαλύπτεται συστηματικά εδώ και τριάντα χρόνια, ενώ όλοι γνωρίζουν γι’ αυτήν. Αντίθετα είναι πολύ πιο κρατικά χρήσιμο να δημιουργείται μια είδηση που δηλώνει πως πρόκειται για μια «μεμονωμένη περίπτωση» ενός «ανώμαλου», δίνοντας τροφή σε μια φτιαχτή αντιπαράθεση μεταξύ των κομμάτων.^[2]Για την προηγούμενη εμφάνιση του όρου «ΝΔ παιδεραστές» κλίκαρε εδώ.

• 3. Πώς φτιάχνονται όροι όπως «παιδοβιαστής» και κυριαρχούν στα μέσα;

Όροι όπως «παιδοβιαστής» και «γυναικοκτονία» φτιάχνονται από αριστερούς δικηγόρους με στόχο των εκφοβισμό των γυναικών, το κλείσιμό τους στο σπίτι και τη συγκάλυψη της ταξικής εκμετάλλευσης των γυναικών στην ελληνική κοινωνία.^[3]Για τη «γυναικοκτονία» έχουμε ξαναμιλήσει.

• 4. Πώς χρησιμεύει στο κράτος η συστηματική λοιδορία και μηντιακή επίθεση κατά της μάνας-με-τα-οχτώ-παιδιά;

Το βρίσιμο της εργατικής τάξης (και στην προκειμένη περίπτωση των γυναικών της εργατικής τάξης) στοχεύει στην εκ των προτέρων ηθική καταδίκη μιας συγκεκριμένης και ταξικά προσδιορισμένης φιγούρας, ώστε η αστυνομία να μπορεί ανενόχλητη να τη διαχειριστεί όλο και σκληρότερα στους καιρούς που έρχονται.^[4]Εδώ έχουμε πει πολλά. Έτσι ενδεικτικά αναφέρουμε τα Κωδικός Συμμορίες Ανηλίκων, κωδικός ΕΠΑΛ, κωδικός … Continue reading

• 5. Πώς συνδέονται τέτοιες ειδήσεις με τα ξεκαθαρίσματα στο εσωτερικό της μαφίας και της αστυνομίας;

Η καταναγκαστική πορνεία, ως κλάδος του παράνομου κεφαλαίου ελέγχεται από τη μαφία και στο βάθος από την ίδια την αστυνομία. Πολλές φορές, γεγονότα που αφορούν τον κλάδο εμφανίζονται ως «απίστευτα σκάνδαλα», ενώ στην πραγματικότητα συνιστούν την καθημερινή λειτουργία του συγκεκριμένου κλάδου. Η ανάδειξή τους δεν είναι παρά το ορατό τμήμα ξεκαθαρισμάτων στο εσωτερικό της μαφίας ή/και της αστυνομίας. Δίπλα σε αυτού του είδους τα «σκάνδαλα», αφεντικά της νύχτας δολοφονούνται, διοικητές αστυνομικών τμημάτων καθαιρούνται, ναζιστές εμφανίζονται ως μπράβοι του κλάδου, η πίτα ξαναμοιράζεται και οι εργασίες του κλάδου της καταναγκαστικής πορνείας συνεχίζονται απρόσκοπτα.^[5]Τέτοια ερωτήματα απασχολούν την μπροσούρα Επιτροπές Κατοίκων.

• 6. Τι σημαίνουν οι μηντιακές κραυγές για περισσότερους κοινωνικούς λειτουργούς;

Το κράτος επιδιώκει να μας φορτώσει στην κασίδα κοινωνικούς λειτουργούς που θα μπαίνουν ετσιθελικά στα σπίτια μας και θα εκτελούν ρόλο μπάτσου, ελέγχοντας το πώς ζούμε μέσα στο σπίτι. Ο στόχος δηλαδή είναι η επιτήρησή μας σε κάθε στιγμή της ζωής μας.^[6]Να τα όσα λέγαμε με αφορμή το προηγούμενο τέτοιο σκάνδαλο, το οποίο, ω τι έκπληξη, είχε πάλι συζήτηση γύρω απ’ … Continue reading

• 7. Πώς γίνεται βάιραλ μια είδηση;

Τα μήντια (σόσιαλ και μη) δεν είναι ένα μέσο «μετάδοσης πληροφοριών» γενικά κι αόριστα. Οι μυριάδες ατομικές γνώμες που κυριαρχούν στο ίντερνετ, ακριβώς επειδή είναι ατομικές στο τέλος αναπαράγουν απλώς τα θέματα και τις απαντήσεις που μοιράζει απλόχερα το κρατικό μεγάφωνο.^[7]Για περισσότερα λόγια βλέπε τότε που οι φασίστες είχαν γίνει πράγματι βάιραλ.

• 8. Πώς γίνεται ένα σύνθημα να ενώνει όλη την ελληνική κοινωνία απ’ την άκρα αριστερά ως τους φασίστες;

Στις καλές της στιγμές η αριστερά έχει καταφέρει να βρει τέτοια συνθήματα που να αποκρύπτουν το ρόλο του κράτους στα δεινά που τραβάμε, ρίχνοντας όλο το βάρος των ευθυνών σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Συνθήματα όπως «ΝΔ Παιδεραστές», «Μητοστάκη Γαμιέσαι», «Λαμόγια» πετυχαίνουν ακριβώς αυτό.^[8]Το Μητσοτάκη γαμιέσαι ξεπήδησε με αφορμή τις πυρκαγιές του περσινού καλοκαιριού. Για τη μεγάλη επιτυχία … Continue reading

• Πώς φτιάχνονται τα αυθόρμητα κινήματα «αγανακτισμένων πολιτών»;

Τα λεγόμενα «αυθόρμητα κινήματα» απλά δεν υπάρχουν. Η ιδέα της οργάνωσης-χωρίς-οργάνωση, όπου δεκάδες/εκατοντάδες/χιλιάδες άνθρωποι μαζεύονται «μέσω ίντερνετ» για να διαδηλώσουν χρησιμεύει αφενός στην απαξίωση της οργάνωσης και αφετέρου στην απόκρυψη του γεγονότος πως όλα αυτά τα κινήματα έχουν στην πραγματικότητα οργανωτή: το ίδιο το κράτος.^[9]Μπορείτε να δείτε τι γράφαμε για το λεγόμενο «αντιεμβολιαστικό κίνημα» εδώ.

• 9. Τι ρόλο βαράνε τα αστυνομικά δελτία;

Το επάγγελμα του δημοσιογράφου θα ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον επάγγελμα, αν όντως υπήρχε. Οι αστυνομικοί ρεπόρτερ είναι υπάλληλοι της αστυνομίας και του υπουργείου δημόσιας τάξης. Το με ποιο θέμα ασχολούνται και με ποιο όχι, το τι θα δημοσιεύσουν γι’ αυτό και τι όχι, όλα γίνονται κατ’ εντολήν της αστυνομίας.^[10]Ορίστε μια σχετική αφίσα απ’ το AntifaSouth.

Να λοιπόν μερικά πραγματικά αυτόνομα ερωτήματα για πραγματικές αυτόνομες ομάδες. Που φυσικά δεν μπορούν παρά να είναι ενάντια στους φασίστες και τα μήντια, ενάντια στο κράτος και την αριστερά.
Εννοείται πως δεν είναι τα μόνα. Στο μέλλον θα ασχοληθούμε και με άλλα.

Όσο γι’ αυτή τη φωτογραφία; Δεν μας είπε κάτι που δεν ξέραμε.
Αλλά μας θύμισε να βάλουμε σε δεύτερο πλάνο τους ναζί και σε πρώτο πλάνο τους δημοσιογράφους. Κάτι ήταν κι αυτό.