Ξέρετε τι θα γούσταραν όσο τίποτα άλλο οι κρατικοί αρµόδιοι και τ’ αφεντικά µας; Να µας ράψουν το στόµα. Και το προσπαθούν µε χίλιους τρόπους.
Μας λένε:
Μπορείτε να συζητάτε τα θέµατα του δελτίου ειδήσεων.
Μπορείτε να συµµετέχετε στα κινήµατα της αριστεράς.
Μπορείτε να πάτε να ψηφίσετε όποιο κόµµα σας αρέσει.
∆ηλαδή βουλώστε το -ή τουλάχιστον πείτε κάτι που να συµφέρει το κράτος.
Κι όµως εµείς αρνούµαστε να το βουλώσουµε!
Συζητάµε µεταξύ µας.
Στα πάρκα και στις πλατείες µε συνοδεία περιθωριακές µουσικές από ασύρµατα ηχεία.
Στη λούφα απ’ την δουλειά µε συνοδεία τσιγάρα.
Στα προαύλια µε συνοδεία ήχους από κουδούνια γραµµένα εκεί που δεν πιάνει µελάνι.
Γιατί εµάς, την πολυεθνική εργατική τάξη αυτής της πόλης, πολύ απλά δεν µας παίρνει να το βουλώσουµε. Οι µισθοί µας δεν φτάνουν ούτε για ζήτω, τα νοίκια τρέχουν, οι τσέπες αδειάζουν, οι φάροι φέρνουν βόλτες στις γειτονιές µας, τα µίντια -σόσιαλ και µη- κραυγάζουν προσταγές, τα αφεντικά γελάνε πίσω απ’ τις πλάτες µας.
Και πρέπει να βρισκόµαστε. Πρέπει να µιλάµε για όλα αυτά. Όχι µε την υποτιθέµενη αντικειµενικότητα των άρθρων στις εφηµερίδες. Ούτε µε τις κενές λέξεις των προεκλογικών διακηρύξεων. Αλλά µε την αγωνία που κουβαλάµε όλοι κι όλες εµείς που είµαστε αναγκασµένοι να επιβιώνουµε µέσα στην πίεση. Με το µίσος για έναν κόσµο που µας προορίζει για κάθε είδους θυσίες. Με την όρεξη που πηγάζει απ’ το συναίσθηµα ότι όταν βρισκόµαστε, όταν µιλάµε, όλοι εκείνοι που µας θέλουν µε το στόµα ραµµένο ανησυχούν.
Τελικά, πρέπει να µιλάµε, µε το πείσµα εκείνων που γνωρίζουν καλά ότι κανείς άλλος δεν θα το κάνει για λογαριασµό τους. Όσο πιο περήφανα το κάνουµε, όσο πιο οργανωµένα, τόσο περισσότερο η ασφυξία των καιρών και η σιωπή δεν θα είναι καθόλου δεδοµένες.
Τα λέμε στη Νέα Ιωνία, στο πάρκο του ΑΟΠ, το Σάββατο 24/06, στις 20:00!
