Μην και το ξεχάσουμε ποτέ αυτό –είναι πολύ καλό παράδειγμα. Στο δίμηνο Μαρτίου-Απριλίου του 2020, σχεδόν όλες οι εξατομικευμένες «ελεύθερες γνώμες» στα σόσιαλ μίντια συντονίστηκαν με την κρατική αφήγηση. Και όλοι οι τεχνοσακαταμένοι των κοινωνικών δικτύων επέβαλλαν άτυπη λογοκρισία σε κάθε άποψη που πήγαινε κόντρα στη μία και μοναδική «αλήθεια» των ειδικών –που μην ξεχνάμε πως ήταν να το βουλώσουμε και να κλειστούμε σπίτι. Πώς κι έτσι;
Μα είναι λογικό κι αναμενόμενο. Η πανεύκολη έκφραση της ατομικής γνώμης του καθενός στις διασυνδεδεμένες μηχανές των αφεντικών αντιμετωπίστηκε εξαρχής ως «απελευθέρωση». Αποδείχτηκε ότι κάθε άλλο παρά τέτοιο πράγμα είναι. Το «πες κι εσύ τη μαλακία σου σ΄ένα post, ούτως ή άλλως τζάμπα είναι» ήταν ευθύς εξαρχής χαράς ευαγγέλιο για το κράτος, τα αφεντικά και τους πατροπαράδοτους ειδικούς της ενημέρωσης. Γιατί σε κρίσιμες στιγμές, οι τεχνοσακαταμένοι πράττουν αυτό που έκαναν πάντα. Αποκρίνονται σε προαποφασισμένα ερεθίσματα. Και όταν οι καιροί το απαιτήσουν, τότε έρχεται το κράτος και οι «ειδικοί» του να οργανώσουν τις «ατομάρες» και τις «απόψεις τους».
Ενάντια στο βούρκο των εξατομικευμένων απόψεων, εμείς κολλάμε αφίσες. Γιατί έτσι μιλάμε. Που σημαίνει ότι δεκάδες άνθρωποι συζητούν όλοι μαζί, συμφωνούν όλοι μαζί, αποφασίζουν να δουλέψουν όλοι μαζί για να πουν μια γνώμη συλλογική. Η αφίσα δεν είναι τσάμπα, δεν είναι πάτημα κουμπιών από τον καναπέ, είναι συλλογική σκέψη και εργασία. Γι΄αυτό και έχει την πολυτέλεια να μην αναμασά κοινοτοπίες.
Αυτό είναι η αφισοκόλληση. Η διεκδίκηση της αυτονομίας στο πιο στοιχειώδες επίπεδο: το επίπεδο του λόγου.
