Το ερώτημα που συνήθως πλανάται στις εκδηλώσεις είναι «και τώρα τι κάνουμε». Σωστά, μόνο που: για να πούμε τι κάνουμε, πρέπει και να καταλαβαίνουμε τι ακριβώς έχουμε απέναντί μας. Να θυμόμαστε τι δεν κάναμε τα προηγούμενα χρόνια. Να σκαλίζουμε το παρελθόν και να φέρνουμε τούμπα τις κυρίαρχες αφηγήσεις για τον καπιταλιστικό κόσμο και τον ταξικό πόλεμο.
Χρειάζεται ακόμη να διαβάζουμε πίσω από τις γραμμές στα λεγόμενα των ιστορικών και των ειδικών και όχι να προστρέχουμε σε δαύτους για να παίρνουμε γραμμή. Απαραίτητη είναι πάντοτε και η αυτοκριτική.
Εν ολίγοις, χρειαζόμαστε συλλογική μνήμη, συλλογική δουλειά και εργαλεία για τις ανάγκες μας. Τότε συζητάμε και το «τι να κάνουμε».
