Βάζουμε γνώμη στο χαρτί και ξαμολιόμαστε σε δρόμους, πάρκα και πλατείες και μοιράζουμε. Έχει και την πλάκα του, έχει και την αμηχανία του. Παλιότερα, πιστεύαμε ότι «οι αλήθειες μας» θα ήταν ικανές από μόνες τους για να κάνουν κι άλλους να μας εμπιστευτούν. Η σκληρή αλήθεια είναι ότι όχι, κανείς δεν σε εμπιστεύεται μόνο και μόνο επειδή «τα λες καλά». Και καλά κάνει!
Οπότε κι εμείς, έχουμε γίνει σοφότεροι και πιο επιλεκτικοί στο ποιους απευθυνόμαστε. Δεν μοιράζουμε για να πείσουμε, αλλά για να βρούμε τους ομοίους μας. Εστιάζουμε σε κουκούλες, περίεργα ντυσίματα, περίεργες φάτσες και φυλές, με τάληρο στην τσέπη και όχι καθωσπρέπει. Και στο μεταξύ, μαθαίνουμε. Μαθαίνουμε πολλά από τους άγνωστους φίλους και φίλες που συναντάμε. Μαθαίνουμε να ζυγιάζουμε καλύτερα τα λόγια μας. Μαθαίνουμε για την φάση μας ως τάξη, για τις δυνάμεις και τις αδυναμίες μας. Και κυρίως: στο δρόμο, κρίνουμε και κρινόμαστε με αλάνθαστο ταξικό ένστικτο.
