Μετά από ένα χρόνο χουντικών απαγορεύσεων, βγήκαμε και διαδηλώσαμε αγόρια και κορίτσια από τη γειτονιά των Πετραλώνων και γύρω. Περπατήσαμε στους δρόμους που μάθαμε από μικροί και τώρα ξαφνικά «δεν πρέπει» να βρισκόμαστε. Φωνάξαμε συνθήματα που συζητήσαμε όλοι και όλες μαζί, ο ένας δίπλα στην άλλη, σε χώρους, πάρκα, πλατείες της γειτονιάς μας και όχι ο καθένας κλεισμένος στο σπίτι του. Υπάρχουμε εκεί γιατί δε θέλαμε και δεν σκοπεύουμε να μείνουμε μέσα.
Όλη αυτή τη περίοδο συζητήσαμε για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Αηδιάσαμε με την εθνική ενότητα που έπεσε πάνω στα κεφάλια και της ζωές μας. Με όλους τους ρουφιάνους της που τρέχουν να συνταχθούν με το «καλό» τους κράτος και καλά για την υγεία και την ασφάλεια μας.
Δεν μπερδευόμαστε με την «κρίση της πανδημίας» και τα ακαταλαβίστικα που μας σερβίρουν. Ξέρουμε πως χρόνια τώρα τα αφεντικά μας προετοιμάζονται. Ξέρουμε πως αυτό που ζούμε είναι η όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης, που στοχεύει τις ζωές μας.
Μπουκώσαμε όμως με τους κάθε λογής ειδικούς και τους μπάτσους να μας λένε πως πρέπει να ζούμε. Με κάθε υπάλληλο του κράτους να μας κράζει στα μίντια και με κάθε ρουφιάνο, να περιμένει να δει πόσο σωστά φοράμε τη μάσκα για να μας κράξει.
Αποφασίσαμε να κάνουμε τη δική μας φάση στη γειτονιά. Στο σωστό σημείο, με κουκούλες και καπέλα. Ξεσηκώσαμε τα ζόμπι από τους καναπέδες. Ανάψαμε καπνογόνα. Φωνάξαμε τα συνθήματα μας. Διάφοροι περαστικοί μας κοιτούσαν σαστισμένοι. Οι φίλοι μας να κορνάρουν. Γιατί το ξέραμε όλοι εκείνη τη στιγμή πως ο δρόμος μας ανήκει!
Έτσι νύχτα μέρα βρίσκουμε και θα βρίσκουμε τρόπους να την παλεύουμε και να βγαίνουμε από την ταινία επιστημονικής φαντασίας, που μας έχει ζώσει.
Νύχτα μέρα βρίσκουμε και θα βρίσκουμε τρόπους να κρατάμε τα μυαλά μας στην θέση τους.
Νύχτα μέρα βρισκόμαστε και θα βρισκόμαστε στα «πόστα» όλοι μαζί, για να τους χαλάμε τη φάση και να κάνουμε πορείες σαν αυτή, που βλέπετε.
Είμαστε πολλοί, είμαστε πολλές και είμαστε παντού!
