Κλίκ στις εικόνες για να δείτε την αφίσα και την προκήρυξη της διαδήλωσης.
Ζούμε σε μια χώρα που έχει στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τη στιγμή που μιλάμε πέντε χιλιάδες μετανάστες εργάτες βρίσκονται έγκλειστοι σε “κέντρα φιλοξενίας”, όπως αποκαλούν τα αφεντικά τις ιδιότυπες αποθήκες πλεονάζοντος εργατικού δυναμικού.
Ήδη τα σχέδια του φασίστα Υπουργού Προστασίας του Πολίτη κάνουν λόγο για διπλασιασμό των εγκλείστων. Πρόκειται για γεγονός συγκλονιστικό: δέκα χιλιάδες εργάτες θα ζουν φυλακισμένοι για αόριστο χρονικό διάστημα – όχι για κάτι που έκαναν, μα για κάτι που είναι!
Ακόμη συγκλονιστικότερη είναι η αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αδιαφορώντας παγερά ή συμφωνώντας ένθερμα, η συντριπτική πλειοψηφία των ελλήνων συμπολιτών μας συναινεί στο έγκλημα που διεξάγεται αυτή τη στιγμή ενάντια στην πολυεθνική εργατική τάξη της χώρας μας: κάνει πλάτες στη στρατιωτική διαχείριση των μεταναστών εργατών, μετατρέπει όλο και περισσότερο τα σώματα ασφαλείας, τους φασίστες και τη μαφία σε επόπτη της εργασίας και τελικά στρώνει το χαλί για το φασισμό των καιρών μας.
Μοναδική παραφωνία στην συνωμοσία της σιωπής αποτελούν οι εξεγέρσεις των φυλακισμένων μεταναστών. Από την Αμυγδαλέζα μέχρι την Κόρινθο και τον Έβρο, το πολυεθνικό προλεταριάτο από καιρό σε καιρό σπάει τις φυλακές του, πετροβολεί τους φρουρούς του, αρνείται τον σιωπηλό θάνατο στον οποίο το έχουν καταδικάσει. Αυτές τις εξεγέρσεις για την ώρα το κράτος τις θάβει στη σιωπή και στο αίμα. Κι είναι ντροπή για όλους μας που κοιτάμε αμήχανοι το έγκλημα τη στιγμή που συμβαίνει. Αν μη τι άλλο είναι μια αμηχανία που θα την πληρώσουμε ακριβά.
Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του ελληνικού κράτους δεν χτίζονται μόνο για ανθρώπους που τους λείπει η μπλε ταυτότητα. Ναρκομανείς και οροθετικές πόρνες, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, έχουν ήδη συλληφθεί νύχτα και έχουν ήδη περάσει από την Αμυγδαλέζα για καταγραφή και προσωρινό εγκλεισμό. Κάτι τέτοια δεν είναι βέβαια εκφάνσεις αυτού που παλιά λεγόταν «κοινωνική πολιτική». Είναι προάγγελος των κρατικών πρακτικών και των κοινωνικών αξιών του μέλλοντος που χτίζονται σήμερα μπροστά στα μάτια μας.
Με την ανοχή της απέναντι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών εργατών, η ελληνική κοινωνία καλείται να επικυρώσει ένα νέο σύνολο αξιών και μια νέα κρατική πολιτική για την εργασία. Στη βάση του αυτό το σύνολο αξιών έχει τον διαχωρισμό σε χρήσιμους, άχρηστους και επιβλαβείς, σε «αφρό» και σε «κατακάθι». Στη βάση της, η νέα κρατική πολιτική για την εργασία έχει τον εγκλεισμό και τον καταναγκασμό, την στρατιωτική διαχείριση της εργασίας και της ζωής.
Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του ελληνικού κράτους δουλεύουν και αφορούν όλο και περισσότερους. Απέναντί τους, η κρατικοποιημένη αριστερά εξακολουθεί να αναμασά την κρατική επιχειρηματολογία περί δήθεν «μεταναστευτικού προβλήματος» που πρέπει να «λυθεί». Στις παραγωγικότερες στιγμές τους, αυτά τα κωλοπετσωμένα κρατικά δεκανίκια ψάχνουν να βρουν τρόπους για την δημιουργία «ανθρώπινων συνθηκών» στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Kανονίζουν συναυλίες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης για να απαλύνουν τις εσωτερικές εντάσεις. Φέρνουν ρούχα για να μειώσουν το κόστος της λειτουργίας. Κανονίζουν ιατρικές εξετάσεις για να καταλάβουμε όλοι μας τον «υγειονομικό κίνδυνο» που αντιπροσωπεύουν οι έγκλειστοι. Και κλαψουρίζουν για τις «σκληρές συνθήκες εργασίας» των ανθρωποφυλάκων. Ποτέ της η υποκρισία δεν φόρεσε ανθρωπιστικότερη προβιά.
Βέβαια τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν αφορούν το σύνολο των μεταναστών εργατών της χώρας. Τα νούμερα είναι συντριπτικά. Αν 5.000 είναι ο συνολικός αριθμός των εγκλείστων αυτή τη στιγμή, ακόμη περισσότεροι είναι οι παρανομοποιημένοι μετανάστες εργάτες που φέρνουν αυτή τη στιγμή εις πέρας την καλλιέργεια φράουλας, μόνο στη Νέα Μανωλάδα. Δεκάδες χιλιάδες είναι αυτοί που δουλεύουν στις υπόλοιπες Μανωλάδες των ελληνικών μητροπόλεων και της ελληνικής επαρχίας. Κι έτσι το στρατόπεδο συγκέντρωσης προβάλλει όχι, ως η «τελική λύση» σε ένα «εξαιρετικό πρόβλημα», αλλά ως μια μόνιμη κρατική πολιτική για την εργασία και τη ζωή. Όχι ως ο τελικός και αμετάκλητος προορισμός των μεταναστών εργατών, αλλά ως μια στιγμή της διαρκούς εκμετάλλευσής τους.
Αν μη τι άλλο, το στρατόπεδο συγκέντρωσης είναι ένα πολυλειτουργικό, σύγχρονο εργαλείο διαχείρισης της εργασίας. Είναι τόπος εκπαιδευσης των μεταναστών εργατών στην παράνομη ζωή και εργασία. Είναι πηγή ευρωπαϊκών επιδοτήσεων για τις τοπικές κοινωνίες. Είναι τόπος αποθήκευσης εργατικού δυναμικού και υποτίμησης της εργατικής δύναμης. Είναι πεδίο διαπραγματεύσεων για τη διανομή πλούτου. Είναι τόπος πλουτισμού των μπάτσων και των ιδιωτικών εταιρειών που αναλαμβάνουν τη φύλαξη και τη διατροφή των τάχα παράνομων. Είναι τόπος εκπαίδευσης του συνόλου της κοινωνίας στα ωφέλη που μπορεί να έχει η πρακτική του αποδιοπομπαίου τράγου. Πάνω απ’ όλα όμως, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι προάγγελος της κοινωνίας που έρχεται, προπομπός του φασισμού που ήδη καλπάζει.
Είναι γεγονός ότι ο ναζισμός δεν άρχισε με τους φούρνους. Ο ναζισμός τελείωσε με τους φούρνους, ολοκληρώθηκε με τους φούρνους. Σε λίγα χρόνια, στους Έλληνες θα απευθύνεται μια ερώτηση που σήμερα απευθύνεται μόνο σε Γερμανούς: «γιατί αδιαφορούσατε όταν δίπλα σας φτιάχνονταν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης;» Οι απαντήσεις θα είναι από αμήχανες έως ένοχες. «Δεν ξέραμε», «δεν καταλαβαίναμε», «κάτι περιθωριακοί τα κάνανε αυτά». Και μαζί η μητέρα των ένοχων απαντήσεων: «Όχι εγώ, οι άλλοι». Ξέρουμε ήδη ότι όλοι αυτοί θα ψεύδονται ασυστόλως. Γιατί ξέρουμε, όλοι ξέρουμε τι είναι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και πώς λειτουργούν.
Διαδηλώνουμε ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Γιατί δεν εννοούμε να ανεχθούμε τον εγκλεισμό μεταναστών εργατών, την παράδοσή τους στην αστυνομία, τον στρατό και τις σεκιουριτάδικες εταιρείες ρουφιάνων.
Γιατί σιχαινόμαστε τα κέρδη του εγκλεισμού και εκείνους που τα αποκομίζουν.
Γιατί μας σηκώνεται η τρίχα μπροστά σε μια κοινωνία που εκπαιδεύεται ταχύρρυθμα και –δεδομένων των συνθηκών – χαρούμενα στην στρατιωτική διαχείριση της εργασίας και τα ωφέλη της.
Γιατί μας ανακατεύεται το στομάχι μπροστά στις «παραγωγικές ιδέες» των ανθρωπιστών.
Πάνω απ’ όλα όμως, διαδηλώνουμε ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης γιατί ξέρουμε ότι όσο περνάει ο καιρός τόσο οι φράχτες τους θα πλαταίνουν. Θα πλαταίνουν μέχρι να αγκαλιάσουν το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, τον τρόπο που δουλεύουμε και τον τρόπο που πειθαρχούμε.
Διαδηλώνουμε ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης γιατί ξέρουμε ότι αυτός είναι ο τελικός κρατικός στόχος: μια κοινωνία στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Ούτε θέλουμε ούτε και μπορούμε να ζούμε σε μια χώρα με στρατόπεδα συγκέντρωσης.
