Η διάλυση της Μέσης Ανατολής ξεκίνησε από το 1991 με τον πρώτο πόλεμο του Ιράκ και με ιδιαίτερη ζέση από το 2001 και μετά.
Η διάλυση της Μέσης Ανατολής δημιουργεί ευκαιρίες για όλα τα κράτη της περιοχής. Το ελληνικό κράτος είναι ένα από αυτά τα κράτη.
«Ευκαιρίες» πράγματι: Το ελληνικό κράτος βλέπει τον «προαιώνιο εχθρό» να ζορίζεται. Καθώς τα σύνορα στη Μέση Ανατολή χαράσσονται ξανά, το τουρκικό κράτος αντιμετωπίζει ξανά παλαιά προβλήματα συνοχής με πρώτο το «κουρδικό». Το καλοκαιρινό πραξικόπημα στην Τουρκία, οι εσωτερικές εκκαθαρίσεις, οι αναφορές στη συνθήκη της Λωζάνης, ξεκινούν από αυτά τα προβλήματα συνοχής.
Το ελληνικό κράτος ελπίζει ότι τα προβλήματα του τουρκικού κράτους θα μπορέσουν να γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης. Στο Αιγαίο, γύρω από την Κύπρο και βλέπουμε.
Είναι γι’ αυτό που το ελληνικό κράτος ανακάλυψε την «ΑΟΖ» και την «Ανατολική Μεσόγειο» από το 2009 και μετά.
Είναι γι’ αυτό που το ελληνικό κράτος ξεκίνησε «τριμερείς συνεργασίες», με όποιο δικτάτορα βρίσκεται πρόχειρος νοτίως της Κρήτης, που διεξάγει αλλεπάλληλες στρατιωτικές ασκήσεις, που κατασκευάζει διαρκώς «τουρκικές παραβιάσεις».
Είναι γι’ αυτό που το ελληνικό κράτος προσπαθεί να εξασφαλίσει τη συμμετοχή του στη «Διεθνή Επιτροπή Στήριξης της Συρίας», δηλαδή στη σύνοδο των κρατών που σχεδιάζουν και διεξάγουν τον πόλεμο στη Συρία.
Είναι γι’ αυτό που προσπαθεί εδώ και καιρό να εξασφαλίσει μία επίσκεψη Αμερικανού προέδρου στην Ελλάδα.
Ότι αυτή η επίσκεψη μπορεί και να μη γίνει, ότι ο Αμερικάνος πρόεδρος θα είναι λιγάκι ληγμένος, ότι είναι το ελληνικό κράτος που παρακαλάει, όλα αυτά δεν αλλάζουν το βασικό γεγονός:
Το ελληνικό κράτος προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες που ανοίγονται από το Συριακό σφαγείο.
Φυσικά το νόμισμα με το οποίο θα εξασφαλίσει τη συμμετοχή του στο σφαγείο είναι τα τομάρια μας.
Με άλλα λόγια, οι καιροί είναι κατάλληλοι για να το ξαναθυμηθούμε:
ΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
ΕΘΝΙΚΑ ΠΛΑΝΗΤΙΚΑ
