Πίσω από τα κροκοδείλια δάκρυα για την “οπαδική βία” οι υπουργοί, οι δημοσιογράφοι, οι ειδικοί της δημόσιας τάξης τρίβουν τα χέρια τους. Είναι άλλωστε μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να ξεράσουν υποτίμηση για την εργατική τάξη. Χαίρονται γιατί γνωρίζουν πολύ καλά αυτό που εμείς πολλές φορές δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε: ότι η “οπαδική βία” είναι το κωδικό όνομα μέσω του οποίου οργανώνεται η κρατική επίθεση στην εργατική τάξη των γηπέδων. Δεν πρόκειται για κάτι καινούριο, είναι μια επίθεση που κρατάει χρόνια μέσω ενός ασφυκτικού πλαισίου επιτήρησης και ελέγχου των κερκίδων που περιλαμβάνει αστυνομία, μαφία και εξοντωτικές νομοθεσίες. Ένα πλαίσιο που ανανεώνεται και ξαναγίνεται επίκαιρο όποτε οι αρμόδιοι αποφασίζουν ότι έτσι πρέπει να γίνει.
Και η συγκυρία κάνει επιτακτική την ανάγκη το πλαίσιο επιτήρησης να είναι συνεχώς επίκαιρο και να συζητιέται δημόσια με όρους έκτακτης ανάγκης, όχι μόνο για τα γήπεδα αλλά για όλους τους χώρους συγκέντρωσης της εργατικής νεολαίας. Στα ΕΠΑΛ, στις πλατείες, στα γήπεδα και στις χιπχοπ συναυλίες έχει επιβληθεί εδώ και δύο χρόνια ένα καθεστώς απαγόρευσης και απαρτχάϊντ με πρόσχημα τον “φονικό ιό”. Οπότε, με την ταξική δυσαρέσκεια για τα μέτρα να βαράει κόκκινο και την απειθαρχία να εκδηλώνεται με χίλιους τρόπους, το κρατικό σχέδιο οργανωμένης συκοφάντησης και εγκληματοποίησης της πολυεθνικής εργατικής νεολαίας βρίσκεται εδώ και καιρό μπροστά στα μάτια μας. Οι παραπάνω χώροι σύμφωνα με τους αρμόδιους είναι γεμάτοι “φασίστες”, “συμμορίες”, “Αλβανούς” και “μαχαιροβγάλτες”, με μία λέξη εγκληματίες. Άρα μαντέψτε ποιος πρέπει να αναλάβει να τους καθαρίσει…
Φυσικά, καθώς η καπιταλιστική κρίση εξελίσσεται τα πράγματα δεν πρόκειται να βελτιωθούν. Η αριστερά αυτού του κράτους συνεισφέρει ολόψυχα στην εκστρατεία εγκληματοποίησής μας. Οι πετσοκομμένοι μισθοί μας δεν φτάνουν για να ζήσουμε αλλά προφανώς κάνουν τα αφεντικά μας πολύ χαρούμενα. Οπότε και άφραγκοι θα παραμείνουμε και θα συνεχίσουμε να χαρακτηριζόμαστε “εγκληματίες” απ’ το κράτος με κάθε απίθανο τρόπο, σε κάθε πιθανό πεδίο του κοινωνικού.
Μαγική λύση δεν υπάρχει και αν δεν μιλήσουμε εμείς για το πακέτο που τρώμε, δεν θα το κάνει κανείς άλλος για εμάς. Αυτό το καταλαβαίνουμε καλά. Πρέπει επίσης να καταλάβουμε ότι παρά τις πολιτιστικές ταυτότητες που κουβαλάμε σαν οπαδοί, ραπάδες και παιδιά της γειτονιάς, τις οποίες το κράτος συκοφαντεί, στην πραγματικότητα το πακέτο το τρώμε επειδή είμαστε η εργατική τάξη. Και πρέπει να πειθαρχηθούμε με κάθε κόστος.
Δύσκολη εποχή; Σίγουρα. Ακριβώς η εποχή όμως που είναι απαραίτητο να χτίσουμε κοινότητες και να μιλήσουμε. Να φωνάξουμε όλοι και όλες μαζί ότι…
Δεν είμαστε εγκληματίες, είμαστε η πολυεθνική εργατική τάξη! Εδώ είναι οι γειτονιές μας, κανείς δεν πρόκειται να μας διώξει έτσι απλά! Γιατί εμείς είμαστε που κρατάμε αυτή την πόλη ζωντανή!
