Πριν από κάποιες μέρες, το Antifa Peiraias και διάφοροι φίλοι και φίλες μας, βρεθήκαμε στο γηπεδάκι του Πορφύρα να πούμε “τα δικά μας”. Τι εννοούμε όταν λέμε τα δικά μας; Να μιλήσουμε και να βρεθούμε. Να πούμε τις απόψεις μας σε διάφορες οργανωμένες τοποθετήσεις λίγων λεπτών στο μικρόφωνο, να χώσουμε τα ραπς μας, να βάψουμε και κάνα τοίχο. Και γιατί έχει τόσο σημασία αυτό το να βρισκόμαστε και “να λέμε τα δικά μας”; Αναρωτιέται κανείς και είναι λογικό.
Μα είναι πολύ σημαντικό γιατί είναι ένας απ’ τους τρόπους μας να υπάρχουμε. Να βρισκόμαστε μεταξύ μας και με όσες γνωρίζουμε, όλοι μαζί. Είναι ο τρόπος μας να βρίσκουμε συνεκτικές αφηγήσεις για τον κόσμο και να μιλάμε εμείς για τους εαυτούς μας, την ώρα που όλοι μας λένε να το βουλώσουμε. Την στιγμή που διεκδικεί να μιλάει μόνο το κράτος και οι ρουφιάνοι του για όλους. Να δείχνουμε ότι δεν είμαστε όλοι φοβισμένοι, μόνες, αδύναμοι. Συζητήσεις για το τι συμβαίνει στον δημόσιο χώρο, πως αλλάζουν οι γειτονιές μας, πως το κράτος μιλάει για το “σωστό” μεγάλωμα των παιδιών μας και με τι τρόπους οι πολιτικές της καραντίνας έχουν μεταφερθεί σε όλα τα στάδια των ζωών μας ακόμα και μετά από αυτή, είναι μερικά από αυτά για τα οποία μιλάμε. Είναι ο τρόπος μας, να φτιάχνουμε τις δικές μας γνώμες και να τις λέμε δημόσια, να τις υπερασπιζόμαστε όπως και τις κουλτούρες μας σε πείσμα των καιρών. Σε τελικό επίδικο, όπως έλεγε και η αφίσα μας, να μένουμε ενωμένοι. Ενωμένοι παρά τους χίλιους διαχωρισμούς, τους οποίους προσπαθούν να μας επιβάλλουν. Στους καιρούς που ζούμε δεν είναι εύκολο αυτό. Ούτε αρκετό. Σίγουρα όμως είναι μια αρχή. Φάσεις όπως αυτή στον Πειραιά, αλλά και σε διάφορες γειτονιές της Αθήνας από τις Antifa Ομάδες, είναι που μας συσπειρώνουν! Είναι οι στιγμές που μιλάμε εμείς!
