Το περιβόητο νομοσχέδιο περί χορήγησης ελληνικής ιθαγένειας σε αλλοδαπούς πολίτες είναι ένας τέτοιος ντενεκές. Άδειος. Που σε συνδυασμό με τη γενική διανοητική κενότητα παράγει πλήθος ανάλογων συζητήσεων. «Έλληνας γίνεσαι»; «Έλληνας γεννιέσαι»; Καθένας και η άποψή του…
Σ’ αυτό το περιβάλλον θορύβου οι κατάρες έχουν την τιμητική τους. Οι έλληνες ακροδεξιοί για παράδειγμα προσποιούνται τους συγκλονισμένους με τη φοβερή και τρομερή «νομιμοποίηση εκατοντάδων χιλιάδων λαθρομεταναστών». Φυσικά λένε χοντρά ψέματα! Γιατί το «ανθελληνικό νομοσχέδιο» απλούστατα αφορά μία μειοψηφικότατη κατηγορία μεταναστών ΠΟΥ ΗΔΗ ΖΟΥΣΕ ΝΟΜΙΜΑ στη χώρα. Κατά τα άλλα, απομένει μία δεύτερη μεγάλη κατηγορία «υπό νομιμοποίηση»: οι κάποιες χιλιάδες μη έλληνες πιτσιρικάδες, που για να αποκτήσουν τη ρημάδα την ιθαγένεια, όχι μόνο θα πρέπει να περάσουν επιτυχώς κάμποσες τάξεις του «προικισμένου» ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος, αλλά (κυρίως αυτό!) θα πρέπει να περιμένουν μέχρι την ενηλικίωσή τους, αδιάφορο αν οι γονείς τους έχουν ήδη απελαθεί ως «παράνομοι»… Αυτές λοιπόν είναι οι «ορδές που απειλούν το έθνος μας».
Σπουδαία νομιμοποίηση!
Από την άλλη μπάντα οι έλληνες αριστεροί παριστάνουν τους ευχαριστημένους. Βλέπουν, λένε, βήματα προόδου στο νομοσχέδιο. Που καθώς ρυθμίζει το καθεστώς ιθαγένειας των ΗΔΗ ΝΟΜΙΜΩΝ μεταναστών, ταυτόχρονα σπρώχνει τελεσίδικα στην πιο βαθιά παρανομία τη συντριπτική πλειοψηφία των μη ελλήνων κατοίκων αυτής της χώρας. Τα μαύρα κυκλώματα, οι μπάτσοι, οι εργοδότες κάθε είδους τρίβουν ήδη τα χέρια τους… Εκατοντάδες χιλιάδες «παράνομοι» με τη βούλα τίθενται πια στην αποκλειστική δικαιοδοσία τους.
Μεγάλος θόρυβος λοιπόν. Την ίδια στιγμή βέβαια η ουσία του ζητήματος παραμένει ανέγγιχτη: Η αντιμεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους συνεχίζει να σκληραίνει. Μεγαλώνοντας όλο και πιο πολύ την απόσταση μεταξύ «νομιμότητας» και «παρανομίας» ο ελληνικός καπιταλισμός υπόσχεται περισσότερη λεηλασία. Στα σύνορα και στις δουλειές, στα σχολεία και στα μπουρδέλα, στη μητρόπολη και στην «αγνή» επαρχία.
Ακούγεται σκληρό, αλλά είναι αλήθεια. Η παραγωγή αυτής της τόσο εκτεταμένης παρανομίας δεν προκύπτει μόνο με την ψήφιση ενός νόμου. Αντίθετα, είναι πιστή αντανάκλαση μιας κοινωνίας που αρνείται με κάθε τρόπο να αποδεχθεί τον πολυεθνικό της χαρακτήρα.
Εν τω μεταξύ η μηχανή δουλεύει. Και προς το παρόν αλέθει τους «παράνομους».
Είτε όμως το καταλαβαίνουν, είτε όχι, οι ντόπιοι προλετάριοι παίρνουν σιγά-σιγά σειρά να ταΐσουν τη μηχανή. Αλλά πλέον είναι διπλά δύσκολο να γλιτώσουν. Γιατί, ενώ βλέπουν το σκοτεινό τους μέλλον στο απαγορευμένο παρόν των μεταναστών, προσπερνούν αδιάφοροι. Και κάθε μέρα αποδεικνύουν την κρυφή, αλλά μεγάλη αλήθεια για την ελληνικότητα…
