Aυτό τo τεύχος είναι ιδιαίτερο μιας και γράφτηκε μέρα με τη μέρα εν τω μέσω πραξικοπήματος, καραντίνας και κακού χαμού. Από μια άλλη σκοπιά, το τεύχος αυτό δεν διαφέρει από τα προηγούμενα. Kατά τα γνωστά δηλαδή, η θεματολογία μας είναι περίεργη. Κατά τα συνήθη, ερμηνεύουμε την επικαιρότητα από ανάποδη ματιά. Κλασικά και πεισματικά αποφεύγουμε ν’ αναμασάμε κοινοτοπίες. Και φυσικά, επιστρατεύουμε το χιούμορ, την ειρωνία και τον αυτοσαρκασμό για «να διατηρούμε την ψυχραιμία μας» -άντε, ας πετάξουμε και μεις μια κοινοτοπία των ημερών για να μην νιώθουμε τόσο περιθωριακοί.
Οι αρνήσεις απέναντι σε όλες τις μορφές και τα περιεχόμενα του εθνικού κορμού ήταν και είναι η αναγκαία αφετηρία μας. Κατά βάθος όμως, δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να μιλάμε για τις δικές μας ανάγκες, τα δικά μας προβλήματα και τις δικές μας συλλογικές μνήμες μέσα από την οργάνωση σε antifa ομάδες και συνελεύσεις τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Ποτέ δεν θεωρήσαμε τα προβλήματα μας ως αποκλειστικά δικά μας, ουδέποτε θεωρήσαμε τις εαυτές μας ξεχωριστές. Είμαστε κομμάτι της τάξης μας και βράζουμε στο ίδιο καζάνι με χιλιάδες όμοιούς μας. Τρώμε πακέτα στη δουλειά, στην οικογένεια και το σπίτι όπως χιλιάδες όμοιοί μας. Προσπαθούμε να πολεμήσουμε το φόβο, τη βλακεία και την παραίτηση που μας επιβάλλονται από κάθε πόρο του συστήματος ως αναπόφευκτο πεπρωμένο.
Όσον αφορά βέβαια αυτό το τελευταίο, υπάρχει ένα σημαντικό στοιχείο που μας χαρακτηρίζει· το θεωρούμε πολύτιμο και το φυλάμε ως κόρη οφθαλμού. Κι αυτό είναι ότι τα προσωπικά μας ζόρια και τη μάχη ενάντια στο φόβο, τη βλακεία και την παραίτηση τα έχουμε μετατρέψει σε συλλογική οργάνωση, συλλογική μνήμη και συλλογική φωνή. Φροντίζουμε όλα αυτά τα χρόνια να έχουμε τις ίδιες γνώμες για την πηγή των προβλημάτων της τάξης μας, τις ίδιες μνήμες για το παρελθόν μας και τις ίδιες κατευθύνσεις για τους τρόπους της συλλογικής μας επιβίωσης. Όπως και τα υπόλοιπα κομμάτια της τάξης μας, δεν περιμένουμε εξηγήσεις ούτε λύσεις στα προβλήματά μας από εξωτερικές και ανώτερες ταξικά δυνάμεις. Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από ειδικούς, επιστήμονες, ακαδημαϊκούς, δεξιές ή αριστερές κυβερνήσεις, κόμματα και φιλανθρωπικές οργανώσεις. Ό,τι έχουμε ως αφετηρία και ως απέραντο ορίζοντα σκοπών, είναι οι κοινές μας ανάγκες και οι συλλογικές μας δυνατότητες ως τάξη.
Οι γνώμες άρα γύρω από τις οποίες ενωνόμαστε και οργανωνόμαστε δεν είναι «αναλύσεις» ούτε «εξηγήσεις» ούτε «η αλήθεια». Είναι καταστατικά η συλλογική έκφραση και οργάνωση των αναγκών μας ως τάξη. Ακριβώς γι΄αυτό είναι γνώμες διαποτισμένες από ταξική καχυποψία και μίσος ταξικό· ιδέες διαποτισμένες με συλλογική ταξική μνήμη. Γι΄αυτό και κουβαλούν συστηματικά την αποστροφή και την αηδία απέναντι στις «αλήθειες» των ταξικών μας εχθρών. Οπότε, το «οι αυτόνομοι εξηγούν τα πάντα» είναι ταυτόχρονα έκκληση και αυτοσαρκασμός. Έκκληση, γιατί είτε η τάξη μας θα βρει τις εξηγήσεις που απαντούν στις ανάγκες της είτε θα είναι αιωνίως δεμένη χειροπόδαρα στο άρμα των «ειδικών», δηλαδή των ταξικών μας εχθρών. Αυτοσαρκασμός, γιατί η απαίτηση για εδώ και τώρα εξηγήσεις στις απανωτές κλωτσιές που φάγαμε το τελευταίο δίμηνο μόνο αργοπορημένη και ανόητη μπορούσε να είναι. Οι εξηγήσεις για την περίοδο με τις πρωτοφανείς απαγορεύσεις που ζήσαμε ήταν όλες εδώ, μπροστά στα μάτια μας, εδώ και χρόνια. Δεν το ξέραμε; Δεν το βλέπαμε; Δεν το νιώθαμε; Οδεύαμε προς ένα ηλιόλουστο καλοκαίρι και δεν το είχαμε πάρει χαμπάρι;
Οι γνώμες μας συνεπώς για το δίμηνο που ζήσαμε είναι φυσική συνέπεια των αναγκών, των δυνατοτήτων και της οργάνωσης που κτίσαμε στο παρελθόν. Δεν ήταν λουλουδένιο αυτό το παρελθόν, ήταν βαθιά εξελισσόμενη καπιταλιστική κρίση, φασισμός χωρίς σβάστικα, ανελέητος ταξικός πόλεμος. Και το λέμε με τη σιγουριά της συλλογικής μας ταξικής μνήμης: το τελευταίο δίμηνο, όλοι οι πόροι του κράτους και των συμμάχων του, με τη φαινομενική αφορμή μιας γρίπης, έσταξαν δηλητήριο ενάντια στην εργατική τάξη. Μας πέταξαν στα μούτρα μια απειλή, μας έδιωξαν απ’ τις δουλειές, μας στέρησαν μισθούς, μας έκλεισαν στο σπίτι και μας είπαν να το βουλώσουμε. Μας έβρισαν χυδαία, μας χαρακτήρισαν «αγέλη», «ευπαθείς κοινωνικές ομάδες», «ειδικές ομάδες πληθυσμού», «δυνάμει νοσηρούς», «ανεύθυνους», «ηλίθιους» και «αντικοινωνικούς».
Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα της χώρας, από τη δεξιά μέχρι την αριστερά, γνώριζε εξαρχής το διακυβεύμα της συγκυρίας: η με κάθε μέσο διάσωση του ελληνικού καπιταλισμού σε ένα περιβάλλον διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης και διακρατικών ανταγωνισμών. Αυτό το πολιτικό σύστημα, που είναι πιο πολυπλόκαμο από τις κοινοβουλευτικές του μορφές και απλώνεται σε μυριάδες δίκτυα στην καθημερινότητα (συνδικάτα, μίντια, οργανώσεις και διάφορα άλλα μορφώματα-«πυλώνες» της κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής), συμφώνησε στον εγκλεισμό της εργατικής τάξης, συμφώνησε στα μέτρα απαγόρευσης της κυκλοφορίας και των συναθροίσεων. Όμως για πρώτη φορά, αυτό το πολιτικό σύστημα προχώρησε ένα ακόμα βήμα παραπέρα: επιδόθηκε σε μια άνευ προηγουμένου εκστρατεία φόβου και συσκότισης και το κυριότερο, κατέστησε κάθε διαφωνία και κάθε επιφύλαξη ακραία. Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε ειδικά αυτό το τελευταίο. Ποτέ δεν πρέπει να το ξεχάσουμε.
Κι εμείς, τι; Όχι, δεν κάτσαμε σπίτι, όχι δεν το βουλώσαμε. Κρατήσαμε τα μυαλά μας στη θέση τους. Και ήμασταν σε δρόμους, πάρκα και πλατείες, όπως και τα υπόλοιπα «ανεύθυνα» κομμάτια της τάξης μας. Δεν ήμασταν εκεί γιατί πήραμε αψήφιστα όσα έγιναν, ήμασταν εκεί από ανάγκη. Που είναι και η μοναδική εξήγηση των πάντων: να κτίσουμε μια κοινή βιώσιμη στρατηγική για το μέλλον, ένα μέλλον που δεν προδιαγράφεται καλοκαιρινό αλλά κρύο περονιαστό.
*
Σε αυτό το τεύχος, κάναμε μια επιλογή από τα κείμενα που γράφτηκαν μεσούσης της καραντίνας και δημοσιεύτηκαν στη σελίδα της συνέλευσης autonome antifa. Τα επιμεληθήκαμε ξανά, προσθέσαμε διάφορα πράγματα όπως και άλλα αδημοσίευτα κείμενα. Όλα τους συμπυκνώνουν οργανωμένες συζητήσεις συντρόφων και συντροφισσών στις antifa oμάδες, όπως συμβαίνει άλλωστε σε κάθε τεύχος αυτού του περιοδικού.
Εδώ λοιπόν θα βρείτε:
-Κάτι παλιές ιδέες των αφεντικών που έπρεπε να τις έχουμε πάρει χαμπάρι και τις λουστήκαμε τώρα όλες μαζί σε συσκευασία δίμηνου πακέτου.
-Συλλογικές μνήμες από ξεχασμένα ταξικά εγκλήματα του συστήματος υγείας και του εναγκαλισμού του με τη δημόσια τάξη. Θυμίζουμε εδώ τις διώξεις και τη διαπόμπευση των γυναικών-χρηστριών στο κέντρο της Αθήνας το 2012 από το τότε δίδυμο «Τσιόδρα-Χαρδαλιά». Το σκανδαλώδες «όχι άλλοι γιατροί» συμπληρώνεται εδώ με το αυτονόητο άλλο του μισό: οι γιατροί είναι εχθροί της τάξης μας.
-Τεκμηριωμένη ταξική καχυποψία απέναντι στις στατιστικές των επιδημιολόγων. Η πολιτική κατασκευή των αριθμών και των στατιστικών μετρήσεων. Κλασική, εν ολίγοις, αμφισβήτηση των επιστημών του κεφαλαίου, όπως αρμόζει σε εργάτες και εργάτριες που βομβαρδίστηκαν το τελευταίο δίμηνο με νεκρολογίες και απαγορεύσεις.
-Απόπειρες να καταλάβουμε τι διάολο συμβαίνει με την οικονομία. Εκεί όπου τα αφεντικά έχουν φτιάξει μια γλώσσα κρυπτική ώστε να μην καταλαβαίνουμε χριστό από τα ράμματα που ράβουν στη γούνα μας. Η σχέση ιών και εμπορικού πολέμου ΗΠΑ-Κίνας, πώς η μακρινή Γουχάν έφτασε στην Πατησίων και άλλα: εδώ γράφεται ένα έπος που θα εξελιχτεί σε συνέχειες στα επόμενα τεύχη. Η συνωμοσιολογία των αυτόνομων στα φόρτε της. Και γιατί όχι; Εδώ άλλοι προτιμούν να πιστεύουν ότι όλα οφείλονταν σε έναν φονικό ιό.
-Μια άκρως σχετική συνέχεια της διαρκούς αντιφασιστικής έρευνας «Σπουδές στο Γαλανόμαυρο». Μιας και η φιλανθρωπία αναβιώνει στις μέρες μας και η αριστερά ετοιμάζεται να μας σώσει απ’ την πείνα, είπαμε να ανατρέξουμε στην περίοδο του Κατοχικού λιμού μπας και καταλάβουμε πώς σώθηκαν οι τότε εργάτες απ΄την πείνα και πώς ψόφησαν κάποιοι άλλοι. Ανακαλύψαμε εκεί μια ολόκληρη ταξική πυραμίδα πάνω στη διανομή του φαγητού: με έλληνες αστούς στην κορυφή και μαφιόζους, παραγωγούς, μεταφορείς και μαυραγορίτες στις υπόλοιπες βαθμίδες.
-Πώς δεν το βουλώσαμε όλοι. Κάποια από όσα κάναμε στους δρόμους το δίμηνο της καραντίνας, με λόγια, συνεντεύξεις και εικόνες.
Και μια τελευταία συμβουλή προς τους αναγνώστες: το τεύχος είναι άκρως μολυσματικό. Το χαρτί του το έχουν ακουμπήσει δεκάδες δάκτυλα ασυμπτωματικών εργατριών και είναι ποτισμένο με σίελο βρωμόστομων αντιφάδων. Το νου σας!
