Το πολιτικό σύστημα της χώρας, με «νέο» ή παλιό άρωμα, είναι σταθερά προσανατολισμένο σε μία και μοναδική στρατηγική: την εκπροσώπηση και διάσωση των ελληνικών αφεντικών μέσα στο περιβάλλον της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Γι’ αυτό οι κρατικές πολιτικές που ξεδιπλώνονται τα τελευταία χρόνια είναι σταθερές, αταλάντευτες, άσχετες του ποιος κυβερνάει.
Η πρώτη σταθερή πολιτική είναι η πτώση της αξίας της εργατικής μας δύναμης. Οι πολιτικοί εκπρόσωποι των αφεντικών φροντίζουν συστηματικά ώστε η υποτίμησή μας να συνοδεύεται από την επιβολή πειθαρχίας και στρατιωτικοποίησης της καθημερινής ζωής. Για ένα μεγάλο κομμάτι μας, τους μετανάστες εργάτες, η πειθαρχία αυτή είναι ήδη καθεστώς μέσα από τη νομική απαγόρευση, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και την εκμετάλλευση σε φυτείες υπό την επιστασία μαφιών.
Η δεύτερη αταλάντευτη πολιτική είναι η διάσωση των ελληνικών τραπεζών. Το κράτος έχει αναλάβει τα τελευταία έξι χρόνια τη διαχείριση των χρεών του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, με άλλα λόγια και πάλι των ελληνικών αφεντικών. Ταυτόχρονα έχει αναλάβει τη σύγκρουση με τα άλλα κράτη της Ευρώπης ως προς το τι θα γίνει τελικά με αυτά τα χρέη, παρέα φυσικά με την αποστολή να επιβάλλει την όποια μορφή σωτηρίας των τραπεζών στο εσωτερικό δίχως να τρέχει κάστανο.
Η τρίτη σταθερά είναι η συμμετοχή του ελληνικού κράτος στον παγκόσμιο πόλεμο και οι βλέψεις του για κυριαρχία στην Ανατολική Μεσόγειο.Η ζώνη αποσταθεροποίησης και πολέμων από την Ουκρανία μέχρι τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή εξαπλώνεται ραγδαία φτάνοντας μέχρι και το γειτονικό τουρκικό κράτος. Αυτή η εξέλιξη θα καθορίσει ακόμα εντονότερα την ελληνική εξωτερική πολιτική και το μέλλον των συμμαχιών με τα κράτη της Αιγύπτου και του Ισραήλ, συμμαχίες που επιδίωξαν όλοι οι προηγούμενοι έλληνες πολιτικοί αρχηγοί με εργαλείο τη λεγόμενη γεωπολιτική ισχύ της χώρας.
Οι τρείς σταθερές της κρατικής πολιτικής παραμένουν ακλόνητες και συσκοτισμένες.
Έχουν όμως ένα βασικό μειονέκτημα. Μας χρειάζονται. Χρειάζονται τον φόβο, την άγνοια, τον κατακερματισμό μας. Χρειάζονται την ταξική ειρήνη. Κι εδώ, εκείνοι και εκείνες που δεν αντέχουν άλλο να υπομένουν σιωπηρά την υποτίμηση των ζωών τους, την αλαζονεία των αφεντικών, τον φασισμό και την προετοιμασία για συμμετοχή σε έναν παγκόσμιο πόλεμο αποκτούν όλο και περισσότερους λόγους να βρουν συλλογικές διεξόδους οργανωμένης άρνησης. Αυτή είναι η δύναμή τους. Αυτή είναι η δύναμή μας.
