Η προκήρυξη αυτή μοιράστηκε παράλληλα με τη διαδήλωση του antifa South στα Πετράλωνα τον Ιανουάριο του 2021.
Γιατί απαγορεύεται να κυκλοφορούμε μετά τις εννιά;
Γιατί δε μπορούμε να επισκεπτόμαστε τα αγαπημένα μας πρόσωπα;
Γιατί απαγορεύεται να κάνουμε παρέα, να ακουμπιόμαστε, να φιλιόμαστε;
Γιατί πρέπει να φοράμε αηδιαστικά υφάσματα στο πρόσωπό μας;
Γιατί πρέπει να ενημερώνουμε για τις κινήσεις μας;
Γιατί πρέπει να δείχνουμε εμπιστοσύνη στους «ειδικούς»;
Γιατί πρέπει να φοβόμαστε ο καθένας μόνος του κι όλοι μαζί ο ένας τον άλλο;
Έχει περάσει πια ένας χρόνος ακραίων απαγορεύσεων, γενικής παράνοιας και συλλογικής υποκρισίας.
Έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που μας πρωτοείπαν ότι αν δεν κάτσουμε φρόνιμα θα πεθάνουμε όλοι.
Πάει πια πολύς καιρός που συνηθίσαμε να καταπίνουμε κάθε τρέλα που μας σέρβιραν οι «ειδικοί», οι δημοσιογράφοι, τα γριποζόμπι και τ’ αφεντικά. Μέσα σ’ αυτό το χρόνο, οι ζωές μας έγιναν τελείως σκατά. Μάθαμε να λέμε ότι γι’ αυτά τα σκατά φταίει ένας «ιός».
Στην πραγματικότητα καταλαβαίνουμε ότι για την υποτίμηση των ζωών μας δε φταίει κανένας ιός: αυτό που είδαμε μέσα στον τελευταίο χρόνο είναι ότι τ’ αφεντικά ξεσάλωσαν πάνω σε όποιον κι όποια δουλεύει για ένα μισθό. Στις δουλειές βασιλεύει ο φόβος. Οι μισθοί κόπηκαν κι άλλο. Διάφοροι αναγκαστήκαμε να ζήσουμε για κάποιους μήνες με 500 ευρώ επίδομα. Στις πλατείες οι μπάτσοι πουλάνε τσαμπουκά, ζητάνε χαρτιά, κόβουν πρόστιμα, τραμπουκίζουν. Στις τηλεοράσεις οι δημοσιογράφοι και οι «ειδικοί» μιλάνε για μας λες και είμαστε ζώα. Μας αποκαλούν «αντικοινωνικούς» και «παράνομους», επειδή απλώς θέλουμε να κάνουμε παρέα με τους δικούς μας. Μας απειλούν με λοκντάουν και ακόμη περισσότερα μέτρα. Μετράνε τις ζωές μας με «λύματα» και «ιικά φορτία», μετατρέποντάς μας σε νούμερα στατιστικών. Το αποτέλεσμα είναι ότι ζούμε σε μια κοινωνία που ξεκίνησε ένα χρόνο πριν να μιλάει για ιούς και κατέληξε τίγκα στους μπάτσους, τίγκα στο φόβο, τίγκα στους ανέργους. Ένα χρόνο μετά, το πράγμα πάει όλο και χειρότερα για μας. Οι ρουφιάνοι «ειδικοί» ανακάλυψαν ότι ο ιός «μεταλλάχτηκε» και συζητάνε για την πάρτη μας, όπως οι ανθρωποφύλακες συζητούν για τους κρατούμενούς τους.
Με λίγα λόγια τα χουμε πάρει στο κρανίο. Έχουμε βαρεθεί να τρώμε πρόστιμα, έχουμε κουραστεί να κυνηγιόμαστε με τους μπάτσους, έχουμε μπουχτίσει να συμπληρώνουμε χαρτάκια. Έχουμε πάψει να περιμένουμε «πότε θα τελειώσει όλο αυτό», γιατί κατά βάθος ξέρουμε ότι «αυτό» δε θα μας κάνει τη χάρη να τελειώσει από μόνο του. Είμαστε η νεολαία των Πετραλώνων, της Καλλιθέας και των γύρω γειτονιών. Ένα χρόνο τώρα, εκτός απ’ το να τρώμε στη μάπα τους μπάτσους και τους ρουφιάνους, κάνουμε και κάτι μη αναμενόμενο. Βρισκόμαστε σε παρέες, φτιάχνουμε ομάδες, συζητάμε για το τι μας συμβαίνει. Ένα χρόνο τώρα κατανοούμε όλο και πιο βαθιά ότι απέναντί μας δεν υπάρχουν αρρώστιες και ιοί. Απέναντί μας είναι το κράτος, τ’ αφεντικά, οι μπάτσοι και οι κάθε λογής «ειδικοί». Και κάνουμε ό,τι μπορούμε. Ανακαλύπτουμε καβάτζες, γεμίζουμε τις γειτονιές μας με συνθήματα, κατεβάζουμε τις μάσκες και σηκώνουμε τις κουκούλες. Γνωριζόμαστε. Μαθαίνουμε να συνυπάρχουμε. Αρνούμαστε να το βουλώσουμε.
Διαδηλώνουμε σήμερα για να αποδείξουμε, πρώτα σε μας κι ύστερα σε όποιον ενδιαφέρεται, ότι δεν είμαστε για πέταμα. Κατεβαίνουμε στο δρόμο για κρατήσουμε το μυαλό και την καρδιά μας ζωντανά. Διαδηλώνουμε για να στείλουμε μήνυμα σε όποιον κι όποια νιώθει σαν κι εμάς, ότι υπάρχουν πράγματα για να γίνουν, ότι υπάρχουν λόγια για να ειπωθούν. Έτσι κι αλλιώς έχουμε σταματήσει να έχουμε άλλες επιλογές.
Κατεβάστε ολόκληρη την προκήρυξη σε μορφή pdf πατώντας εδώ.
