Ντόρος πολύς γίνεται με τις μετακινήσεις μεταναστών από τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου σε δήμους και χωριά της ηπειρωτικής χώρας. Αλλού, τσαμπουκαλεμένοι δήμαρχοι, κοινοτάρχες, επιχειρηματίες και μεταναστοφάγοι κάτοικοι στήνουν οδοφράγματα απέναντι στο ενδεχόμενο διαμονής μεταναστών στην περιοχή τους. Αλλού, οι μετανάστες είναι καλοδεχούμενοι και οι τοπικοί άρχοντες με τους ψηφοφόρους τους μεταμφιέζονται σε «αλληλέγγυους και αντιρατσιστές» πολίτες. Πώς κι έτσι;
Το φρούτο που πλασάρεται ως «ρατσιστές ή αντιρατσιστές δήμαρχοι», «μεταναστοφάγα ή φιλόξενα χωριά», δεν είναι τωρινό, ούτε ανεξήγητο. Οι δήμοι ή τα χωριά της περιφέρειας πολύ προτού αποδειχτούν «ρατσιστικά» ή «φιλόξενα» είναι πρωτίστως σκληρά ιεραρχημένες κοινωνίες, με ανάλογους θεσμούς πολιτικής μεσολάβησης. Χρόνια τώρα έχει αποδειχτεί ότι η ύπαρξη ή ανυπαρξία αντιδράσεων των δήμων και κοινοτήτων σχετίζεται με το πόσο χρήμα κανονίζει η κεντρική εξουσία να πέσει στην τοπική οικονομία, μέσα από τη λειτουργία κέντρων κράτησης ή «δομών φιλοξενίας» μεταναστών. Γιατί το ξέρουν πια κι οι πέτρες. Γύρω από τη διαμονή μεταναστών (σε στρατόπεδα, ξενοδοχεία, τουριστικά καταλύματα, ξενώνες και ιδρύματα) ρέει άφθονο χρήμα. Χρήμα για εργολάβους, ξενοδόχους, μπάτσους, ψυχολόγους, γιατρούς, εταιρείες καθαριότητας, εστιάτορες και κοινωνικούς λειτουργούς. Οι δήμοι ή οι κοινοτάρχες που «διαμαρτύρονται κι αγανακτούν», στην ουσία διαπραγματεύονται με το κράτος για το πόσα λεφτά από τα ευρωπαϊκά κονδύλια θα πέσουν στα αφεντικά της περιοχής τους. Συχνά μάλιστα, τα ντόπια αφεντικά σκοτώνονται ακόμα και μεταξύ τους για την πίτα. Ενώ στους δήμους, όπου η συμφωνία με την κεντρική εξουσία έχει αποδειχτεί οικονομικά συμφέρουσα για όλους, όλα κυλούν αρμονικά…
Άπαντες λοιπόν έχουν λόγο στη μετακίνηση των μεταναστών στο εσωτερικό της χώρας, εκτός βέβαια από τους ίδιους. Αυτή τη στιγμή, οι μετανάστες και οι μετανάστριες προορίζονται ως φτηνά εργατικά χέρια στους κάμπους της Θεσσαλίας, της Μακεδονίας και αλλού. Αντιμετωπίζονται ως όχημα τόνωσης της οικονομίας σε χωριά που άλλοτε άκμαζαν από τον κρατικά επιδοτούμενο τουρισμό. Γίνονται αντικείμενο φρικαλέας διαπραγμάτευσης μεταξύ Υπουργείων και τοπικών κοινωνιών με οδηγό το κυνικό ερώτημα: «πόσα ευρώ δίνετε για το κάθε κεφάλι».
Έτσι, ακριβώς έτσι, και όχι με αγκυλωτούς σταυρούς, λειτουργεί μια φασιστική κοινωνία με στρατόπεδα συγκέντρωσης.
